Τετάρτη 30 Οκτωβρίου 2013

Συνάντηση με παλιό συμμαθητή, Εξάρχεια, Οκτώβριος '013

" Έλα, έλα, εχμμμ, μμμ, εδώ, εδώ, καλησπέρα, χαχαχαχαχαχα, εγώ, εγώ, έλα, έλα, τί γίνεται;, να!, να!, εδώ, νά 'το, κοίτα, ναι, ναι, κινητό είναι, έλα τί κάνεις;, ήμουν κάτω τώρα, είχα πάει κάτω, το πήρα εκατό ευρώ, ένα άλλο πού 'χα έκανε σαράντα, είναι καλό μου είπανε, κοίτα, κάνεις τσακ τσακ τσακ τσακ, βάζεις αρχεία, ξέρεις, μουσική, τραγούδια, κινηματογράφο, και νούμερο μυστικό γιατί ξέρεις τώρα, ε;, σσσσσσττ!, όλοι γύρω, όλοι παρακολουθούνται εμάς, εσύ;, εσύ πώς πάει ρε;, ήσυχα ε;, ωραία τα ήσυχα, εγώ τα ξέρεις, είμαι μόνος τώρα, είχα προβλήματα, είχα τη μάνα μου αλλά τώρα είμαι μόνος, εσύ καλά, καλά ε;, α ρε μπαγάσα, εσύ, εγώ, συμμαθητές, από το Δημοτικό Σχολείο, ακόμα εδώ εμείς, στη γειτονιά, Εξάρχεια, οι άλλοι έφυγαν, όλοι έφυγαν, το Χάρη τον Μάλιο τον θυμάσαι; Περιστέρι είναι τώρα, μένει Περιστέρι, και τη Ντόρα; τη θυμάσαι τη Ντόρα; Παντρεύτηκε. Πρώτο γάμο Περιστέρι, δεύτερο γάμο Περιστέρι, τρίτο, τέταρτο γάμο Περιστέρι. Τον Καραγιάννη; Τον θυμάσαι τον Καραγιάννη; Περιστέρι κι αυτός. Αυτοί ρε είχανε τα κοννέ αυτοί, όχι εμείς, εμείς εδώ, γειτονιά, εδώ εμείς απ' το σχολείο, α ρε μπαγάσα, καλά είσαι; πώς περνάς;, εγώ είμαι μόνος τώρα, αλλά προσέχω, πλένω τον κώλο μου, είμαι καθαρός, δε μυρίζω. Έχει ανοίξει το μαγαζί ρε, το μαγαζί ρε που ήταν το πουκαμισάδικο, απέναντι από το σούπερ μάρκετ, Καλλιδρομίου, το μαγαζί ρε το μανάβικο, το έχει ένας ξάδερφος θείος του Ζαφείρη, τον θυμάσαι εσύ τον Ζαφείρη, καλός ρε, ξηγημένος, τότε που είχα τα προβλήματα με τα ναρκωτικά δε με έδωσε ρε, δεν είναι λαμόγιο, μου δίνει κανά ψιλό που και που, μού ΄πε να πάω εκεί στο μανάβικο, μήπως μπορέσουν να γίνει κάτι με μένα. Είχα αμαρτίες πολλές αλλά με έπλυνε με το αίμα του ο Χριστός, είμαι καλά τώρα, θυμάσαι στο πάρτυ μετά το σχολείο πού ΄χα μακριά μαλλιά και χορεύαμε Sultans of Swing ρε, α ρε χρόνια, εσύ καλά; Άντε ρε, πάω ρε, γεια, γεια, γεια!".
..........................

Αχ, ρε Βασίλη!

Τρίτη 29 Οκτωβρίου 2013

Πού έχει σταματήσει το μυαλό

Τόσα χρόνια, τόσα πολλά χρόνια μετά
κι αν σε δω εκείνη η ίδια
η παλιά Αίσθηση
αυτή η Λαχτάρα

Χθες το βράδυ αναπάντεχα σε είδα για λίγο
κι από τότε το μυαλό έχει εκεί σταματήσει
κι ας έχουν τόσες ώρες περάσει
που έχω ξυπνήσει.

Δευτέρα 21 Οκτωβρίου 2013

Rigor Mortis

Το ατύχημα (σφοδρώτατη σύγκρουση)
συνέβη λίγες εκατοντάδες μέτρα
στην Εθνική μπροστά μου

Σταμάτησα το αυτοκίνητο, βγήκα
και πολεμώντας το φόβο μου πήγα ως εκεί
μήπως μπορούσα κάπως να βοηθήσω

Καμμιά βοήθεια δε γινόταν πια να δοθεί
και ω! τον ήξερα καλά
τον  άνθρωπο αυτόν από τη γειτονιά

Βασανισμένος πολύ, αρρωστομανής, νοσοφοβικός
με κάθε αδιόρατο σύμπτωμα ξάπλωνε
στο κρεββάτι λες κι ήταν πάσχων βαρέως

Κι έτρεχε κάθε τόσο στις κλινικές κι απαιτούσε
εισαγωγή και νοσηλεία με της παραμικρής
αδιαθεσίας έστω την υποψία

Όπως τον βλέπω τώρα δε νοιάζεται  γι αυτά
ατάραχος κείται στην άσφαλτο καθώς ώρα την ώρα
θα καταλαμβάνει το σώμα του νεκρική ακαμψία.

Κυριακή 20 Οκτωβρίου 2013

Άλλο ένα εύρημα

Χειρόγραφο ευρεθέν επί του δρόμου πεταμένο
ή σ' ένα τοίχο κολλημένο
πια δε θυμάμαι - πάει καιρός
το βρήκα τις προάλλες που συγύριζα
σ' άλλα χαρτιά μέσα θαμμένο.

Περιγραφή: λευκό χαρτί διαστάσεων δέκα εκατοστά και πέντε χιλιοστά ύψος και δεκατέσσερα εκατοστά και επτά χιλιοστά πλάτος, ελαφρά σχισμένο (και φθαρμένο) στην κάτω αριστερή γωνία. Στην πίσω όψη φέρει ίχνη κόλλας, τμήματα άλλων χαρτιών και σημάδια αποκόλλησης. Στην πρόσοψη φαίνεται ότι πρόκειται για φωτοτυπική αναπαραγωγή με δέυτερες επεμβάσεις. Στην πρώτη μορφή υπάρχει χειροποίητη διαγράμμιση με κενό στην πάνω αριστερή γωνία, όπου και τοποθετείται αρχίγραμμα. Το αρχικό χρώμα της μελάνης άγνωστο καθ' ότι στην φωτοτυπία φαίνεται -βεβαίως- μαύρο (ασπρόμαυρη φωτοτυπία). Οι επεμβάσεις αφορούν δεύτερη διαγράμμιση, παράλληλη με την πρώτη, με κόκκινη μελάνη, προσθήκες στο αρχίγραμμα, υπέρτιτλο και διάσπαρτα σημεία στίξεως, με μπλε μελάνη. Η γραφή είναι μεγαλογράμματη (με κεφαλαία) και κάθε γράμμα έχει περαστεί στο χαρτί με επαναλήψεις, κατ΄εκτίμηση τρεις φορές τουλάχιστον, με στυλό διαρκείας.
Το αρχίγραμμα είναι το χριστιανικό Χ-Ρ (κεφαλαία διασταυρούμενα) και εκατέρωθεν με μικρά (εκ των υστέρων προσθηκών) α-ω.
Το κείμενο λέει:

"Όχι στην κάρτα του πολίτη είναι το 666. Αδέλφια μου Έλληνες ορθόδοξοι χριστιανοί. Όλοι να μετανοήσωμε για τις αμαρτίες μας και για τα φαύλα έργα μας. Με την ιεράν εξομολόγησιν και με την αγίαν μετάλειψιν θα έχουμε αιώνιον ζωήν. Εν τω Άδει ουκ έστιν μετάνοια. Οργή του Θεού επί θύραις. Μετανοήτε. Δεινά έρχονται. Να εκκλησιάζεσται." 

Σάββατο 19 Οκτωβρίου 2013

Ο Λέων της Χαιρώνειας

Σε περασμένη ηλικία σχετικά
αντίκρυσα πρώτη φορά
τον Λέων της Χαιρώνειας
ότι στα μέρη αυτά δεν είχα ξαναπάει ποτέ
αλλά την άνοιξη εκείνη
ξεκίνησα μαθήματα σεμιναρίων σπηλαιολογίας
το τελευταίο εκ των οποίων
θα ελάμβανε χώρα στο όρος Παρνασσός
όπου ήταν προγραμματισμένη
τριήμερη σπηλαιολογική κατασκήνωση
και δράσεις διάφορες
με των οποίων κορυφαία την κατάβαση
στο περιώνυμο βάραθρο του Επτάστομου
ένα χάσμα τρομερό που εάν
στο χείλος του στεκόσουν και κοιτούσες κάτω
σου κόβονταν η ανάσα
και είχε στον πυθμένα του χειμώνα καλοκαίρι
μόνιμους παγετώνες
όλα καλά λοιπόν και έπειτα στο γυρισμό για την Αθήνα
ήμουν στο αυτοκίνητο και συνοδηγός
η Ιωσηφίνα, συμμαθήτρια από τα σεμινάρια
άρτι αποφοιτήσασα επίσης
και καθώς διασχίζαμε αμέριμνοι
την πόλη της Χαιρώνειας
(στον πηγαιμό είχαμε πάει από άλλο δρόμο)
αίφνης βρεθήκαμε μπροστά
στο τεράστιο άγαλμα του Λέοντα
που ορθώνονταν λευκό και αγέρωχο
πάνω στο βάθρο του
καταμεσής στο πράσινο λιβάδι του
εξίσου εντυπωσιασμένοι διότι
και η Ιωσηφίνα πρώτη φορά τον έβλεπε
σταθμεύσαμε το αυτοκίνητο και κατεβήκαμε
διασχίσαμε βαδίζοντας τη χλόη
και  πλησιάσαμε θαυμάζοντας τον Λέοντα
κοιτάζοντας τον γύρω από όλες τις πλευρές
και σκαρφαλώσαμε στο βάθρο
πρέπει να φωτογραφηθήκαμε κιόλας
μα δεν είμαι βέβαιος γι αυτό
ούτε και συνηθίζω να βαστώ ποτέ φωτογραφίες

Από τότε αρκετές φορές ξανά
ανέβηκα στον Παρνασσό
για δραστηριότητες στη φύση
είχε κι ένας φίλος σπίτι σε χωριό της περιοχής
λίγο το λίγο άρχισα τον τόπο να πονάω
και ν΄αγαπώ τη Ρούμελη
ποιός να το περίμενε αυτό
από έναν αμεταννότητο, ακραιφνή, φανατικό Πελοποννήσου
και όλο ήμουν προσμονή
για κάθε ταξίδι του οποίου ξεχωριστή στιγμή
θα ήταν αυτή όταν θα έβλεπα τον Λεόντα και πάλι

Μα πιο πολύ απ΄όλες τις φορές
με είχε κυριεύσει αδημονία
τη φορά που ήταν μαζί να ταξιδέψουμε
α! πώς περίμενα τις δυόμιση ώρες στο αυτοκίνητο κοντά σου
και σκόπευα να σου δείξω τον Λεόντα τον μεγαλοπρεπή
και για να κάνω εντύπωση
έκατσα και διάβασα όλα τα ιστορικά στοιχεία
ότι δηλαδή ο Λέων ήταν ένα μνημείο ταφικό, ένα ηρώο,
για τους σχεδόν τριακόσιους ντόπιους άνδρες νεαρούς
που ετόλμησαν να αντισταθούν
στα προελαύνοντα τα Μακεδονικά τα στίφη
μα ηττήθηκαν από το Βασιλιά
και γεννήτορα του μεγάλου μακελλάρη
που σ΄αυτόν τον ανερμάτιστο τον τόπο
σπουδαίο τον λογαριάζουμε και Μέγα
ακόμα ίσως πιο πολύ -αλίμονο!- από το Δάσκαλό του
τον στυλοβάτη της σκέψης και του πολιτισμού της ανθρωπότητας
και πώς ανακαλύφθηκαν το κεφάλι του
και διάφορα μέλη διάσπαρτα
στον τόπο εκεί της μάχης, της θυσίας
και πώς για χρόνια κι άλλα χρόνια γίνονταν προσπάθειες
αναστήλωσης που πέτυχαν στο τέλος
μετά από πολλές αναβολές, καθυστερήσεις... και άλλα τέτοια

Και να λοιπόν που έφτασε του ταξιδιού η μέρα
και να που φτάσαμε στη Χαιρώνεια
και άρχισα εγώ να μιλάω, να δείχνω
μα τί κι αν μιλούσα, τί κι αν έδειχνα
όλα τα πέρασες στο ντούκου
ούτε που σταματήσαμε για ένα λεπτό

Μόνο στην έξοδο της Χαιρώνειας
πρότεινες να δούμε ένα άλλο αξιοθέατο που γνώριζες εσύ
όπου βέβαια και παράκαμψη απ΄την πορεία κάναμε
και το αυτοκίνητο σταθμεύσαμε
και περπατήσαμε -μες στην ψιλή βροχή-
και περιηγηθήκαμε στο Αρχαίο Πέτρινο Θέατρο της Χαιρώνειας
που είχες έρθει πριν από καιρό
με μια παρέα από παιδιά που έτσι κι έτσι
και είχε γίνει αυτό κι αυτό
και τί ωραία που ήταν... και λοιπά

Και τα άκουγα όλα και κατάλαβα
για μία εισέτι φορά
πως η ζωή νικά τη θεωρία

Εκείνο που δεν κατάλαβα
(γιατί δεν ήθελα)
ήταν που δεν είχα
την παραμικρή ελπίδα.


Οκτώβριος '013, Αθήνα, Μόδι - Τιθορέα / Παρνασσός και πάλι πίσω