Εσύ από πού 'σαι;

Δεν είναι κάποια παρέκκλιση, κάποια εμμονή

μια βλάβη του εγκεφάλου

μια εμπλοκή της έκφρασης, της γλώσσας...

Η αιτία, η αφετηρία είν' απλώς

η υπερβολική αγάπη προς την ιδιαίτερη πατρίδα

που εδώ που τα λέμε και ποιόν δε διακρίνει

μ' εμένα που σας μιλώ πρώτον απ' όλους

όχι μόνο για τους λόγους τους προφανείς

αλλ' επειδή τυχαίνει να κατάγομαι

από τον αντικειμενικά ομορφότερο τον τόπο τούτης εδώ της χώρας

αυτός εν πάσει περιπτώσει είν' ο λόγος

της σκοπίμου παραφθοράς των επωνύμων ονομάτων

προσαρμοσμένων αναλόγως κατά περίπτωσιν

πες δηλαδή ας πούμε ότι πως λέγεται ένας Χατζηγιαννίδης

ε, ένας τον λέει Χατζηγιαννόπουλο

άλλος τόνε λέει Χατζηγιαννόγλου

ο άλλος Χατζηγιαννέλη τον φωνάζει

ο παράλλος Χατζηγιαννάτο τον αποκαλεί

κι ακόμα Χατζηγιαννάκη

έως και Χατζηγιαννέα

Από τη μια όλους τους καταννοώ

για τη ματαιόδοξη τους στάση

που φαίνεται ικανοποιεί το αίσθημα

που λέγαμε το συγκεκριμένο

Από την άλλη δεν ξέρω αν πρέπει να τους οικτίρω ή να τους συμπονώ

εννοώ για την πλάνη στην οποία έχουν περιπέσει

καλά, δεν το καταλαβαίνουν;

Χατζηγιαννάκο τον λεν τον άνθρωπο!

Το κομμάτι

Είμαι ένα κομμάτι ανάμεσα σε κομμάτια

ένα θραύσμα στα συντρίμμια

ένα πετραδάκι στην ξερολιθιά

ένα βότσαλο στην πλατιά παραλία

μια στροφή στο μακρύ ανηφορικό μονοπάτι

μια βελόνα του πεύκου του τρανού

ένα χωρίο στην εκτενή βιβλιογραφία της μελέτης

και μια από τις πάμπολλες υποσημειώσεις

ένας στίχος του έπους

ένα λέπι ενός ψαριού

ένα ψάρι ενός κοπαδιού

ένα βήμα του μαραθωνοδρόμου

μια αναλαμπή του φάρου

ένα απ' τα χιλόμετρα του μεγάλης απόστασης ταξιδιού

ένα σπυρί στο σακκί με το στάρι

ένα από τα ποτήρια νερό που σε μια μέρα το καφενείο σερβίρει

μια ανάσα ενός ύπνου μιας βραδιάς

μια απ' τις σελίδες στα σημειωματάρια μιας ζωής

ένα πλακάκι της κεντρικής μεγάλης πλατείας

ένας σταλακτίτης του ογκώδους σπηλαίου

ένα απ' τα σκόρπια οστά στους αρχαίους τάφους που ανακάλυψαν οι αρχαιολόγοι

ένας από τους μαθητές που πέρασαν απ' το ιστορικό σχολείο που ακόμα λειτουργεί

μια σταγόνα της βροχής που πέφτει απ' το πρωί

ένα κεραμίδι στη στέγη

ένας χτύπος του τυμπάνου στο ροκ φεστιβάλ

και μια δοξαριά της βιόλας στο κοντσέρτο

ένας από τους νεκρούς του μαζικού βομβαρδισμού

μια από τις εργάσιμες ώρες αυτού που πήρε τη σύνταξη

ένα από τα σήματα της καμπάνας του χωριού που τοποθέτησε

ο παππούς όταν ήταν πρόεδρος της κοινότητας

ένας από τους πελάτες της ηλικιωμένης εταίρας

μια από τις μητέρες που έδωσαν ζωή και συνεχίζεται η ζωή

ένα παιδί που ήρθε μαζί με τόσα άλλα στον κόσμο και

υπάρχει ακόμα σ΄αυτόν έχοντας πια μεγαλώσε μέχρι να...

είμαι...

είμαστε...

Η δύσκολη

Διαβάζω τελευταία την εκτενή ποιητική συλλογή

συγκεντρωτική έκδοση, Β' τόμος (πόσοι να υπάρχουν άραγε;)

είναι κάποια κομμάτια που μ' αρέσουν

λίγα όμως, είν' η αλήθεια, και σποραδικά

τα υπόλοιπα, η πλειοψηφία, όχι και τόσο ομολογώ

δεν καταφέρνω να μπω μέσα στο ποίημα

ή εκείνο μέσα μου να εισχωρήσει

χορεύουν οι λέξεις μπρος στα μάτια μου, απάνω στη σελίδα

μα τα λόγια δε μου μιλούν, δε με μαυλίζουν

δεν κεντρίζουν τις αισθήσεις, δε σημαίνουν, δε δονούν

ίσως να είν' δικό μου βέβαια φταίξιμο

μα απ' την άλλη σκέφτομαι

αφού όπως φαίνεται μπορεί ο δημιουργός, αυτά να τα πετύχει

μήπως θα έπρεπε να έχει επιλέξει, πάει να πει να απορρίψει;

χα! και τί είμαι 'γω που κάτι τέτοιο για να πω

ποιός αποκηρύττει τα παιδιά του;

ποιός ξεριζώνει τα σπλάχνα του;

...

Δύσκολη Τέχνη, δύσκολη.

Επιτυχία με τον σκουπιδοτενεκέ

Μετά το δείπνο προσφέρθηκα να κάνω τα πιάτα (ε, να κάνω κάτι κι εγώ). Πριν το πλύσιμο είπα να πετάξω όσα υπολείμματα υπήρχαν μέσα τους: σάλτσες, αποφάγια, κουκούτσια, κόκαλα κ.λ.π. Πήρα ένα και πήγα ως τον σκουπιδοτενεκέ, στην άκρη της κουζίνας, δίπλα στην μπαλκονόπορτα. Πάτησα το ποδόπληκτρο, υψώθηκε το καπάκι και κρατώντας το πιάτο πλάγια έπρωξα με το πηρούνι τα όποια περιεχόμενα. Κι ενώ η πτώση είχε ξεκινήσει, διαπίστωσα - έντρομος - πως το πόδι μου είχε χαλαρώσει, δεν πατούσε όσο έπρεπε, το καπάκι έκλεινε και θα έπεφτε επάνω του ό,τι προοριζόταν για το εσωτερικό. Αντιδρώντας αστραπιαία και βίαια, πάτησα πάλι με δύναμη. Αλλά δεν πρόλαβα... Αυτά που, τελικά όντως, είχαν προσγειωθεί πάνω στο καπάκι: σάλτσες, αποφάγια, κουκούτσια, κόκαλα κ.λ.π. εκσφενδονίστηκαν με δύναμη, σκορπίστηκαν γύρω παντού και κόλλησαν στα πλακάκια, στους τοίχους, στα ντουλάπια, στο τζάμι της μπαλκονόπορτας, στην κουρτίνα...

"Όχι ρε γαμώ το κέρατο μου!..."... δε μπόρεσα να συγκρατήσω την αυθόρμητη, μεγαλόφωνη, οργισμένη μου αντίδραση.

"Τί έπαθες αγάπη μου;", ακούστηκε η φωνή απ' την τραπεζαρία.

"Εμ... όχι, τίποτα, παραλίγο να μου γλιστρήσει, να μου πέσει το πιάτο, αλλά το πρόλαβα...".

"Αχ! πρόσεξε καλέ μου, ξέρεις πόσο αγαπάω το σερβίτσιο της μαμάς που μας χάρισε στο γάμο, ήτανε προίκα της απ' τη γιαγιά. Και έχεις προσέξει ασφαλώς πόσο ταιριάζει το μοτίβο της διακόσμησης με τις καινούριες μας κουρτίνες που μου πήρε μήνες για να βρω. Δεν έχει άλλο τέτοιο ύφασμα, έκλεισε το εργοστάσιο, τα τελευταία μέτρα πήρα...".

Ο Αλμυρόπευκος

Φύεται λίγα μόλις μέτρα από το κύμα

υψώνεται επιβλητικός

όχι βέβαια τόσο φρέσκος, πράσινος και θαλερός

όσον ο ξάδελφος του, του βουνού

μα πάντως στέκει εκεί αγέρωχος

και το γεγονός ότι τόσα χρόνια το πράττει αυτό, σε τέτοιες συνθήκες

του δίνει σίγουρα κάποια αξία ιδιαίτερη, σπουδαία και σοβαρή

πέραν τούτου, προσφέρει την πυκνή σκιά του στους λουόμενους

και το παχύ στρώμα τις πεσμένες βελόνες του

να αναπαύονται μετά το θαλάσσιο λουτρό

καθώς και τα χονδρά κλαδιά του

όπου κρεμούν τις αιώρες και τα άλλα τους εξαρτήματα

Δόξα λοιπόν στον Αλμυρόπευκο!

Νόμπελ 1920

Ξεκίνησα να διαβάζω όταν απέκτησα τη δυνατότητα να μπορώ και έκτοτε δεν έχω σταματήσει

διαβάζω ως διαφυγή, καταφυγή, για να περνώ την ώρα μου

για να καταπολεμώ την ανία ή και τη θλίψη

για να ξεχνιέμαι, μα πάνω απ' όλα

διαβάζω για την απόλαυση της ανάγνωσης, διαβάζω γιατί μ' αρέσει

διαβάζω στο κρεββάτι (μια στοίβα βιβλία πάντα δίπλα)

διαβάζω στο σπίτι, στα μέσα μεταφοράς (ένα - δυο βιβλία, πάντα στο σακκίδιο)

στα ταξίδια και στις διακοπές παίρνω μπόλικα βιβλία μην τυχόν και μου τελειώσουν

διαβάζω στις αίθουσες αναμονής, στο αεροδρόμιο, σε ιατρεία, νοσοκομεία

σε καφενεία, σε πάρκα, πλατείες, στην παραλία, λίγο-πολύ παντού

 

Σχεδόν αποκλειστικά λογοτεχνία (μυθιστορήματα και διηγήματα)

μα και κάποια περιοδικά ή βιβλία για τη λογοτεχνία ή τοπική λαογραφία - ιστορία

επίσης κάποια ταξιδιωτικά και πολλή ποίηση

 

Δεν είμαι από τους ταχύτερους ή μεγαλύτερους αναγνώστες

πάντως είμαι σταθερός στα περίπου 30 έως 50 βιβλία το χρόνο

 

Σαφώς, ως αναγνώστης - βιβλιόφιλος, έχω βιβλιοθήκη και αγοράζω βιβλία

ή ζητώ να μου δωρίσουν αν με ρωτήσουν τί επιθυμώ

και έχω μεγάλο πλήθος αδιάβαστων αλλά συνεχίζω να προσθέτω καινούρια

ενώ είναι αβέβαιο αν θα προλάβω να τα διαβάσω πριν...

Ποτέ δε με πρόδωσαν τα βιβλία και το διάβασμα

ακόμα και τις (τρεις νομίζω) φορές που πίστεψα ότι αυτό είχε συμβεί

διαψεύστηκα ακριβώς την επόμενη στιγμή

στην επόμενη σελίδα όπου μηχανικά γύρισα το βιβλίο

για να διαβάσω ένα εκπληκτικό απόσπασμα που με έκανε

από τη μία να ντραπώ και να νοιώσω ένοχος για την άδικη σκέψη που είχα κάνει

μα απ' την άλλη μου έδωσε μεγάλη χαρά που ξαναβρήκα την πίστη μου

την οποία είχα, ευτυχώς πολύ προσωρινά, χάσει

 

Για κάποιο λόγο δεν ακολούθησα τη γνωστή συμβουλή - οδηγία

να διαβάσω πρώτα την κλασσική λογοτεχνία, τους Μεγάλους

έτσι, όταν ετεροχρονισμένα και σαφώς πολύ όψιμα

τυχαίνει να διάβάσω ένα από τα θεωρούμενα σπουδαία βιβλία - αριστουργήματα

εντυπωσιάζομαι και αναρωτιέμαι γιατί δεν το είχα κάνει νωρίτερα και τί έχανα τόσο καιρό

χωρίς οι αναρωτήσεις αυτές να μειώνουν καθόλου την ικανοποίηση που μου έδωσε

η ανάγνωση του κάθε, δικαίως, διάσημου έργου

 

Οι ασφαλέστερες παραινέσεις για συγγραφείς και βιβλία

για μένα είναι εκείνες που προέρχονται από άλλους, αγαπημένους μου συγγραφείς

ποτέ δεν πέφτουν έξω, αφού μ' αρέσουν εκείνοι και το έργο τους

πάντα μ' αρέσουν και οι προτάσεις τους

 

Ένα τέτοιο βιβλίο λοιπόν, για το οποίο δήλωνε την μεγάλη  του εκίμηση

και την επιρροή που είχε δεχθεί από το δημιουργό

ένας από τους πιο αγαπημένους μου από όλους

κι ενώ το είχα χρόνια αγοράσει, παρέμενε στο ράφι...

 

Πριν λίγο καιρό το ξεκίνησα κι αμέσως εντυπωσιάστηκα από την ποιότητα, το υπέρoχο στυλ

την πρωτοπορία, αν αναλογιστείς πότε γράφτηκε

την ολοφάνερη επίδραση που είχε στους μεταγενέστερους

την ώθηση - στροφή - τάση που έδωσε και διαμόρφωσε

στην παγκόσμια λογοτεχνία (δεν είναι και λίγο)

με άλλα λόγια, απ' τις πρώτες σελίδες κατάλαβα

πως ήταν ένα "από τα βιβλία εκείνα":

Κνουτ Χάμσουν - "Η Πείνα".