Μακάριοι οι ελεήμονες

Ο ταλαιπωρημένος, ηλικιωμένος άνθρωπος

καθόταν ανακούρκουδα δίπλα στην είσοδο του βιβλιοπωλείου

και πρόσφερε προς πώληση

μέσ' από 'να μικρό χαρτόκουτο

πακέτα χαρτομάνδηλα και αναπτήρες

πήρα έναν αναπτήρα

κ' έδωσα πολλαπλάσιο το αντίτιμο

ευχόμενος καλή δύναμη

ο άνθρωπος με ευχαρίστησε

και αντευχήθηκε -πολλές φορές- καλήν υγεία

 

Αργότερα, στο σπίτι πήγα ν' ανάψω το τσιγάρο μου

για να διαπιστώσω πως ο αναπτήρας έβγαζε μόνο

μια φλόγα λειψή, μικρούτσικη

καθώς δεν ήταν πλήρης προφανώς

από αέριο καύσης

 

Θύμωσα με τον άνθρωπο που με κορόιδεψε

και μου παρέδωσε σκάρτο προϊόν

κ' ύστερα θύμωσα με τον εαυτόν μου που με κορόιδεψε

πως τάχα είχα κάμει ελεημοσύνη.

Η ήσυχη ώρα

Ήταν τούτη μια ήσυχη ώρα

απόγευμα μα ένεκα προχωρημένος Νοέμβριος

νύχτωνε από νωρίς

περιδαβαίνοντας στη λαϊκή γειτονιά

στους δρόμους ανάμεσα στις πολυκατοικίες

παρατηρούσες τους ανθρώπους και έβλεπες:

τούτη τη γυναίκα με τη γκρίζα φόρμα γυμναστικής

τις άσπρες αθλητικές κάλτσες και

τις πλαστικές παντόφλες

(προφανώς το άνετο ντύσιμο που χρησιμοποιούσε στο σπίτι

μόνο παπούτσια είχε μάλλον αλλάξει)

να βγαίνει από την είσοδο του κτιρίου

με την σακούλα των σκουπιδιών στα χέρια

και να κατευθύνεται προς τον πλησίον κάδο

αλλά σαν κάπως αφηρημένα

περπατώντας αργά, νωχελικά

ποιός ξέρει σε τί σκέψεις χαμένη

κι ο άνδρας αυτός

πού 'χε βγάλει βόλτα το σκύλο

είχε εκείνος τεντώσει το λουρί του

κάνοντας  σε μια γωνία

ό,τι η ράτσα του κάνει στις γωνίες

ενώ ο κύριος του φυσούσε

τον καπνό του τσιγάρου ψηλά

σα να κοιτούσε τον ουρανό

ως φαινόταν σε λωρίδες

ανάμεσα απ' τα κτίσματα

κι αυτές οι δυο κυρίες

καθισμένες στα σκαλιά που οδηγούσαν

στον από πάνω παράλληλο δρόμο

πίνοντας η μία από ένα θερμός

κι η άλλη μ' ένα μπουκάλι νερό στο χέρι

μιλούσαν σε μια άγνωστη σε μένα γλώσσα

σα να λέγαν τα νέα της ημέρας ή κάτι τέτοιο

κι ακόμα δυο μεσόκοποι άντρες

με ρούχα εργατικά γεμάτα

σημάδια και πιτσιλιές από μπογές απάνω

ερχόμενοι από κάποια χώρα της Ανατολικής Ευρώπης

κρίνοντας απ' την όψη τους

κάθονταν σε πλαστικά καφάσια

έξω απ' το μίνι μάρκετ

έπιναν μπύρα απ' το μπουκάλι

κι είχαν από δυο αδειανά δίπλα του ο καθένας

άμα τελείωναν τούτο δω

άντε και ένα ακόμα

θα επέστρεφαν τα κενά και θά 'παιρναν

τα κέρματα που αναλογούσαν

από τον πάντα γελαστό

ιδιοκτήτη από το Μπαγκλαντές

που ήταν φίλοι του και πολύ τον συμπαθούσαν

 

ναι, ήταν ολοφάνερα τούτη δω μια ήσυχη ώρα

ελάχιστη και ίσως η μόνη

γι αυτούς τους βιοπαλαιστές

που μάλλον μοχθούσαν όλη τη μέρα

σε δουλειές το πιθανότερο άχαρες, σκληρές

και κατά πάσα βεβαιότητα χαμηλά αμειβόμενες

καθώς παράλληλα, πιο πριν και μετά

ποιός ξέρει με τί ένα σωρό

άλλες υποχρεώσεις ήταν επιφορτισμένοι

αυτή λοιπόν ήταν η μόνη τους ανάπαυλα

μπορεί και ίσα με λίγα λεπτά

χωρίς σκοτούρες, έννοιες, περισπασμούς

μπορεί με κάποιο φίλο καλό

ή με τον εαυτό τους μονάχα

μετά θα επέστρεφαν σπίτι

για το μπάνιο, το δείπνο, μάλλον λίγη τηλεόραση

κ' ύστερα τον ύπνο της δίκαιας ξεκούρασης

πριν το επόμενο πρωί, από νωρίς ξεκινήσει

ο Μεγάλος Τροχός να γυρνάει ξανά.

Στα πιο παράξενα μέρη

Πολύ σωστά το λεν πως η Αγάπη

η μεγαλύτερη δύναμη που υπάρχει στον κόσμο

σαν το άγριο είναι λουλούδι

που φυτρώνει στα πιο παράξενα μέρη

αυτό σκεφτόμουν στη δημόσια τουαλέτα

όπου βρέθηκα πιεσμένος πολύ

διότι άφθονα είχα προηγουμένως

καταναλώσει υγρά

καθώς επίσης κατάλαβα

πως κάποιο απολυμαντικό - απορρυπαντικό υγρό

πρέπει στο καζανάκι να είχαν ρίξει

που δικαιολογούσε τον πλούσιο αφρό

μες στη λεκάνη όπου τώρα

σχηματιζόταν εκεί ανάμεσα μία καρδιά

αχ! η Αγάπη που λέγαμε

άλλος τη δίνει και την παίρνει απλόχερα

 άλλος με τη μεζούρα

Πυροδότησε τις σκέψεις μου αυτές

τούτο το σχήμα το απροσδόκητο

που αιτία του ήταν ο πίδακας

απ' τα ορμητικά μου που έπεφταν

τα ούρα.

Ο Ανάποδος

Δύσκολος άνθρωπος, δύσθυμος, κακόπιστος,

καχύποπτος, εγωκεντρικός, εγωμανής,

εγωϊστής, υποκριτής, μοχθηρός,

νάρκισσος, εριστικός, προσβλητικός,

φίλους δεν είχε

πώς θα μπορούσε με τέτοιο χαρακτήρα

την οικογένεια του τη διέλυσε

διατηρούσε ένα ευρύ κύκλο γνωριμιών

χάρη και σε ένα επάγγελμα

που προϋποθέτει δημόσια παρουσία και σχέσεις

αλλά κοντινόν άνθρωπο κανέναν

αφού και κανέναν δεν εμπιστευόταν

ούτε κανείς όμως τον ανεχόταν

Σε κάποιες, λίγες συγκεντρώσεις συγγενών

που από καθήκον τον προσκαλούσαν

δημιουργούσε πάντα ταραχές και καυγάδες

κατηγορούσε τους πάντες με βαρύτατους χαρακτηρισμούς

έφτανε ανθρώπους στα όρια της οργής ή της συντριβής

σε κάθε περίπτωση κατέστρεφε την ατμόσφαιρα

χαλούσε τη συνεύρεση, κάτι που του έδινε λες

κάποιου είδους διεστραμμένης ικανοποίηση

Κάθε χρόνο, την ημέρα της γιορτής του

καταμετρούσε λεπτομερώς όσους

τον έπαιρναν τηλέφωνο να τον ευχηθούν

κομπάζοντας ύστερα για τον -όντως- υψηλόν αριθμό

και ανέλυε, έκανε συγκρίσεις με προηγούμενες χρονιές

λες κ' ενδιέφεραν κανέναν τούτα τα στατιστικά στοιχεία

Σε όσους δε τον είχαν τυχόν ξεχάσει

γκρίνιαζε μετά τόσο πολύ και επίμονα

που εξασφάλιζε ότι του χρόνου

θα τον έπαιρναν οπωσδήποτε

και μάλιστα από τους πρώτους

μόνο και μόνο γι ανα μην περάσουν τα ίδια

Περνώντας τα χρόνια, από κάποιο σημείο και μετά

ο αριθμός των ευχετών άρχισε να μειώνεται σταθερά

Δεν ήταν βέβαια μυστήριο, ήξερε το λόγο

απλώς δεν το παραδεχόταν

μέχρι που αναγκαστικά... το έκανε.

Οι άνθρωποι του κύκλου του είχαν ξεκινήσει

να... πεθαίνουν λόγω ηλικίας

γεγονός που αναπόφευκτα

τον έκανε να σκεφτεί

ότι μάλλον πλησίαζε κι η ώρα η δικιά του

Όμως επειδή, καθώς λεν

η ελπίδα πεθαίνει τελευταία

έτσι ακριβώς κι αυτός

έλπιζε δηλαδή πως θα είν' εκείνος

που θα πεθάνει τελευταίος

ίσως τη χρονιά που δεν θα του είχε ευχηθεί

κανείς Χρόνια Πολλά!

Το τσίμπημα

Αυτό το τσίμπημα που νοιώθεις

σαν χαρίζεις κάποια (ή και όλα)

από κείνα που σού 'χουν χαρισμένα

ή τα σπάνια που βρήκες

μετά από καιρό αναζήτησης

(και πόση χαρά αιστάνθηκες)

ή τα πολύ, στην κατοχή σου, αγαπημένα...

δεν είναι δείγμα ιδιοτέλειας

εγωισμού ή τσιγγουνιάς

είναι το αντάλλαγμα

για την ικανοποίηση που πήρες

σαν είδες την ευγνωμοσύνη

στα μάτια του αποδέκτη

για τις θερμές του ευχαριστίες

για το που νοιώθεις πως έκανες καλό

για το μακάριο ύπνο σου

για την επιβεβαίωση

του σοφού -όπως όλα- λαϊκού ρητού

"όταν σου δίνουν γεμίζουν τα χέρια σου

όταν δίνεις γεμίζει η καρδιά σου"

είν' η επαλήθευση του πόσο σωστό είναι

το άλλο το ρητό που λέει

για αυτό που "όλα στη ζωή έχουν..."

αυτό το τσίμπημα

είναι το τίμημα.

Η σύγχρονη εργασία

Ευτυχώς, χάρη στην εξέλιξη της επιστήμης

της τεχνολογίας και την πρόοδο της κοινωνίας

οι άνθρωποι δε χρειάζεται πλέον

να κάνουν άχαρες, μηχανικές

επαναλαμβανόμενης φύσης εργασίες

που καίνε, καταστρέφουν το μυαλό

το σώμα και τελικά τον ίδιο τον εργαζόμενο

όπως ο Τσάρλι Τσάπλιν σ' εκείνη την παλιά ταινία

που βίδωνε εξαρτήματα στη γραμμή παραγωγής

ή τις κυρίες με τις ποδιές και τα σκουφάκια

που κόβουν τις φτερούγες από χιλιάδες

εκατομμύρια κοτόπουλα στο εργοστάσιο

ή τους τυπογράφους που βάζουν ένα - ένα

(δουλειά μυρμηγκιού) τα στοιχεία στην κάσα

σκυμμένοι πάνω από τον πάγκο που είν' αυτή στηριγμένη

ή όρθιοι μπροστά απ' τ' αναλόγιο...

... σκέφτεται και χαμογελά κάπως πικρά

ο υπάλληλος της Εταιρίας

καθισμένος στο γραφείο του

μέσα στον πύργο της πολυεθνικής

απέναντι απ' την οθόνη

καθώς τα δάχτυλα του χτυπούν ρυθμικά

στο πληκτρολόγιο.