Καθώς περνούν τα χρόνια
και κατά τη διάρκεια του βίου
εύλογο είναι κ' ευεξήγητο πως ότι
κάποιες διαπροσωπικές σχέσεις
μπορεί να τεταθούν, να διαρραγούν, να οξυνθούν
συγκρούσεις να επέλθουν
έντονες δυσαρέσκειες
βαριές απογοητεύσεις
μ' άσκημες έως κ' επώδυνες συνέπειες
φενόμενα οφειλόμενα
πες στην κακιά στιγμή
μα μην το πεις
γιατί βλακεία είναι και ψέβδος
μπορεί σε ασυμφωνία χαρακτήρων
σε ασύμπτωτες επιθυμίες ή συνήθειες
σε άλλου τύπου αντιλήψεις ή
επιπλέον σ' εγωϊσμό, σ' εμπάθεια
σε κακεντρέχεια, δειλία, ατομισμό
κακοπροαίρετη αμέλεια
κ' έτσι διαλύονται οι σχέσεις, διακόπτονται
και περιμένεις ο χρόνος που περνά
τις βλάβες να επουλώσει
και ως συνήθως να γίνεται
που ξεθωριάζει την αίσθηση της έντασης
και της δυσάρεστης κορύφωσης
και την πικρή τη γεύση
σταδιακά να εξουδετερώσει
πράγμα που όντως έτσι συμβαίνει
(μα όχι τελείως)
μέχρι που μια μέρα ξαφνικά κι απρόσμενα
μετά από αρκετόν καιρό
σε χρόνο και τόπον τυχαίο εντελώς
μέσα σ' ένα κατάστημα
σε μία έκθεση, στο δρόμο, στο παζάρι
βλέπεις -από μακριά- το επίμαχο το πρόσωπο
κ' αίφνης γεννούνται εκ νέου όλες οι αναμνήσεις
παρούσες σα να μην έλειψαν ποτέ
και νοιώθεις το δηλητήριο
πάλε στο κορμί σου να κυλάει
τρέμουλο σε πιάνει, κόβετ' η ανάσα...
αφού βεβαιωθείς πως έχεις παραμείνει απαρατήρητος
από αμηχανία, συστολή και ενοχές
κρύβεσαι, στρίβεις, υπαναχωρείς, "την κάνεις"
κ' απομακρύνεσαι γιομάτος ανακούφιση
που δεν πέρασες τα άχαρα και δύσκολα
που -όπως φαντάζεσαι- η αναγνώριση
και η όποια επαφή, συναναστροφή, συνομιλία
θα είχε επιφέρει
μα ύστερα από λίγο
ίσως κ' όταν πια στο σπίτι έχεις επιστρέψει
σε κυριεύουν τύψεις, μια διάθεση μετανοητική
και τί κακό θα σού 'καναν πια τόσο μεγάλο
λίγες κουβέντες έτσι στο πόδι
άντε ίσως μ' ένα γρήγορο καφέ κάπου κει γύρω
του άλλου τα νέα να μάθαινες
πως τα περνά, αν είν' καλά
που ξέρεις, μπορεί να βρίσκεται σε βάσανα
σε αγωνία, σε ανάγκη
και να μπορούσες κάπως να συνδράμεις
να βοηθήσεις με τρόπον κάποιον έμπρακτο
έστω με κάποια λόγια παρηγορητικά
μα όχι... απέφυγες, ολιγώρησες
φοβήθηκες, σκέφτηκες κ' έπραξες ατομιστικά
ενώ θες να λες πως είσαι τάχα άνθρωπος
που λογαριάζει τη συμπόνια, την αλληλεγγύη
τον αλτρουισμό, την αγάπη... χα! πούν' το;
γιατί στη δύσκολη στιγμή δεν τα εφαρμόζεις
γιατί τον εαυτό σου, τον επιθυμητό, αρνείσαι
πριν ο αλέκτωρ λαλήσαι;
.jpg)
