Ουχί μονόν οι θαρραλέοι

Εγώ ειμί η στρουθοκάμηλος

οπού την κεφαλή της χώνει

στου εδάφους την οπή

εγώ ο δια βίου ευχόμενος

να «παρελθέτω το ποτήριον απ΄εμού»

ο τη φυγή, τη θαλπωρή, τη βολή, τη ζεστασιά

το «απαλό θολό τοπίο» παντοτινά ορεγόμενος

ο «κρύψε κάτω απ’ το χαλάκι» τα προβλήματα

ο «πάρ’τα από μπροστά μου μην τα βλέπω»
ο «στρέψε το βλέμμα σου απ’ το θάλαμο
και δες απ΄το παράθυρο ωραίο που ειν΄το δείλι»
άκαιρος μες στον χαλασμό, στον πόλεμο

«καλέ μου άνθρωπε, άκου που λες μια ιστορία»

ο κάποια λίγη γλύκα ακόμα αναζητών

και στις πιο πικρές μέσα τες περιστάσεις

εξ απαλών ονύχων ο φυγόπονος

άτολμος, ο δειλός, κιοτής, ο φοβιτσιάρης

λυγισμένος ο στα δυο, γονυπετής, σκυμμένος

καριόλη, δεν το χωρά ο νους σου, ε;

ότι τέτοιος που είμαι όντας

δεν άφησα το πόστο μου ποτέ.