Στην οδό Μάρκου Μουσούρου, ο ευρών αμειφθήσεται

Οδηγούσα στη μεγάλη οδό

την παρακείμενη του μακρού περιβόλου

του ιστορικού, πρώτου κοιμητηρίου της πόλεως

ώρα ήταν εσπερινή

λίγο μετά του ηλίου το γέρμα

είδα σε κάποιο σημείο εκεί

άνδρα μεσήλικο

να σκύβει στο έδαφος

προς κάτι που γυάλιζε

και να μαζεύει

ως ο καθένας οφείλει

πεσμένο ένα κέρμα.

Επέκεινα

Λυπούμαι, μα την αλήθεια

αλλά και δεν καταννοώ

όσους πιστεύουν πως Μετά

υπάρχει μόνο το Μεγάλο Τίποτα

εγώ παρηγορούμαι με την σκέψη

διότι καλά γνωρίζω

πως θα τους βρω πάλι όλους Εκεί

τους θείους και τις θείες

την αγαπημένη μου γιαγιά

το μεγάλο μου ξάδερφο

το συμμαθητή μου το Βασίλη

το συνάδελφο το Γιώργο

τον κύριο Τάκη

και τον κύριο - επίσης  Γιώργο - απ' το μπαρ

το Βαγγέλη από το φυσιολατρικό σύλλογο

τον Παναγιώτη το "γιατρό" από το ένα χωριό

την Αρετή απ' τ' άλλο

την καλή Κριστιάννε

και άλλους πολλούς

θ' ανταμώσω ξανά με τη μάνα μου

και θα γνωρίσω -επιτέλους- τον πατέρα μου.

Πλατεία Βικτωρίας

Ώρα πρωινή πολύ κι ολοκληρώνεται

το βάδισμα δεκαπέντε λεπτών περίπου

από το σπίτι ως εδώ

στην ιστορική πλατεία

που κρύβει από κάτω της

τον υπόγειο σταθμό του ηλεκτρικού σιδηροδρόμου

που χρησιμοποιώ ως μέσον

για μεταφορά στην εργασία μου

πώς έχει αλλάξει το μέρος τούτο δω

και πόσο έχει εκπέσει

παντού βρωμιά, σκουπίδια

μυρωδιά ούρων στις γωνίες

χρώματα και μουτζούρες λερώνουν τις προσόψεις των κτιρίων

και τις βιτρίνες των τόσο πολλών

άδειων καταστημάτων

και γύρω πλήθος άνθρωποι άπρακτοι

την ώρα τους σκοτώνουν

μην έχοντας άλλο τί κάνουν

κυνηγημένοι έχουν φύγει

από τις μακρινές πατρίδες τους

και ήρθαν ως εδώ για μια καλύτερη ίσως τύχη

αλλά πού; - εύκολο μήπως είναι;

άσε που κάτι εγχώρια καθάρματα

τους δημιουργούν προβλήματα

δρώντας υπέρ του έθνους

(αν είναι δυνατόν;)

ή - χειρότερα ακόμα - επικαλούμενοι

Κύριε το όνομα Σου

καθώς και... - τόσο νωρίς δεν έχουν πάει

ακόμα να καταλαγιάσουν

κάμποσα εξωτικά παιδιά της νύχτας

τζάνκις και ντήλερς

πόρνες, τραβεστί

Έτσι, μέσα σ' αυτόν τον ορυμαγδό

παράξενος πόσο φαντάζει ο ήχος

που έρχεται από το γωνιακό μανάβικο

όπου ο μεσήλικος οπωροπώλης

καφάσια ξεφορτώνει με το ημιφορτηγό

και ταξινομεί τα φρούτα στα τελάρα

και από μέσα σε ένταση διακριτική

ακούγεται η άψογη εκτέλεση

σύνθεσης κλασσικής από ορχήστρα

και κάθε τόσο ξεχωρίζει ένα δεξιοτεχνικό

σόλο του βιολιστή.

17 ρίμες πάνω σε μια φράση αστυνομικού μυθιστορήματος

Η μέρα ήταν σκοτεινή

σαν ψυχή δικηγόρου*

ύπουλη υπόσχεση κι απατηλή

σαν προσφορά του Εωσφόρου

κοφτή ανάσα, ρυθμική

έμπειρου πεζοπόρου

και φως σβησμένο, μελαγχολικό

ύστερου Φθινοπώρου

γλυπτό αριστούργημα, κλεμμένο

τμήμα της ζωοφόρου

ακρογιαλιές πριν και μετά το Γαλατά

κι απέναντι τ' ωραίο νησί του Πόρου

αίσθηση οικείου και ξένου όμως μαζί

'κει στα στενά του ιστορικού Βοσπόρου

πότης ακαταλόγιστος

χωρίς αίσθημα κόρου

συμβολική στιγμή και ιερή αποκοπής

του ομφαλίου λώρου

τρύπες στα ρούχα εργένη απρόσεχτου

από επιθέσεις σκώρου

τ' άστρα ορών τσαλαβουτά

στα λύματα βορβόρου

τί κομψή εικόνα το σκαρί

λευκού ιστιοφόρου

χαρά δίνει η παραλαβή

του εκλεκτού του δώρου

ντρίπλα και σουτ στο γάμα γκολ

ταλέντου μπαλλαδόρου

δόξα της μπάλλας πράσινη

ομάς της Λεωφόρου

στα μάτια βάλσαμο η ξηρά

πλέοντος δια μακρόν θαλασσοπόρου

δόρυ και φωτοστέφανο

Αγίου τροπαιοφόρου

άνθρωποι πονεμένοι στην οδό της προσφυγιάς

σ' απόγνωση διασχίζουνε τη γραμμή του συνόρου.

* Σημ.: Από τη σελίδα 384 της ελληνικής έκδοσης του μυθιστορήματος "Cold Granite" - "Ψυχρός Γρανίτης", του Σκώτου συγγραφέα Stuart Mac Bride, σε μετάφραση Αγορίτσας Μπακοδήμου, Εκδόσεις "Ελληνικά Γράμματα", Αθήνα 2018.

Φήμες για πόλεμο

Μετάφραση (Χ.Δ.Τ.) των στίχων του τραγουδιού "Rumours of War", του Άγγλου τραγουδοποιού και ακτιβιστή Billy Brag

Στρατιώτες παρελαύνουν σήμερα στη δημοσιά

ξανά εκεί το απόγευμα ήταν

πάνω κάτω πηγαίνουν σα γλάροι στην αμμουδιά

πριν ξεσπάσει η καταιγίδα

Πρέπει ν΄αγοράσω ό,τι κονσέρβα στα ράφια θα βρω

δοκιμάζουν τακτικά τις σειρήνες

οι τράπεζες αίματος γέμισαν, τα κρεββάτια αδειάσαν

στ΄άσυλα και στα νοσοκομεία

Είδα έναν καταφύγιο να φιάχνει στον κήπο του

και πιάσαμε εκεί την κουβέντα

είπε: "Μπα, δε νομίζω πως θά 'χουμε πόλεμο"

αλλά δε σταματούσε να σκάβει

Καθετί στη ζωή μου που αγαπώ

ξαφνικά να σαρωθεί θα μπορούσε

μα τα πουλιά κελαηδάνε κι οι καμπάνες ηχούν

κι ο ήλιος το πρωί ανέτειλε πάλι

Η ζωή συνεχίζεται όπως και πριν

καθώς η χώρα αργά για πόλεμο πάει.

H υποθήκη μου

Παράφραση (Χ.Δ.Τ.) του εμβληματικού ποιήματος "Η διαθήκη μου" ("Αντισταθείτε"), του Μιχάλη Κατσαρού  (1919 – 1998)

Υποκλιθείτε

σ' αφτόν που βάζει ενέχυρο το μικρό του σπιτάκι

και λέει: θα δουλεύω και θα το πληρώνω.

Υποκλιθείτε σ' αφτόν που κοιτά με δέος το διευθυντή της Τράπεζας

και λέει: Υπόχρεος! Ευγνωμονώ!.

Υποκλιθείτε

στο γυάλινο πύργο της Εταιρίας

στους εξέκιουτιβ μάνατζερ

στα πενταετή επιχειρηματικά σχέδια

στην κρατική αξιοκρατία

στους έκτακτους - μα απαραίτητους - πρόσθετους φόρους

σε μένα ακόμα που σας λοιδορώ.

Υποκλιθείτε

στις Αρχές του τόπου, τους κυβερνητικούς λειτουργούς

κι επευφημείστε τους στις παρελάσεις

στην αυταρχική Κυρία που υποτάσσει

άντρες και τους μαθαίνει τη θέση τους

σε μένα ακόμα που σας λοιδορώ.

Υποκλιθείτε στους πνευματικούς ταγούς, στην Ακαδημία

στον πρόεδρο της Εταιρίας Λογοτεχνών υποκλιθείτε

στις δεξιώσεις, τους χορούς, τις εσπερίδες

τα συνέδρια κεκλεισμένων των θυρών που συναθροίζονται

σχεδιάζοντας το μέλλον μας άνθρωποι επιπέδου

στους ποιητές που γράφουν στίχους αδιανόητους

βάζοντας μια δίπλα στην άλλην λέξεις φανταχτερές

στις ευγενικές φιλοφρονήσεις που ανταλλάσσονται

αναμεταξύ όσων κατάφεραν να εισέλθουνε στους κύκλους.

Υποκλιθείτε στις υπηρεσίες εκδίωξης ομού ως και εξόντωσης

των άθλιων αλλοδαπών

στην υπερήφανη εθνική σημαία μας

σ' όσους μετέχουν της αμυντικής μας βιομηχανίας

και αναπαριστούν με λυρισμό την ηρωική του τόπου ιστορία

στους παιάνες

μα και στα προσκλητήρια των πεσόντων

στις οδαλίσκες που χορεύουν

στη σκόνη της ερήμου

σε όσους έχουν τίτλο διδακτορικό

στους άλλους που πλούτισαν απ' τα εμπόρια

ως και σε μένα, σε μένα ακόμα που σας λοιδορώ υποκλιθείτε.

Τότε μόνο μπορεί να απολαύσουμε την ασφαλή ζωή

που δίνει η Ανελευθερία.

Είμαι ερωτευμένος με τα πόδια σου

Βασισμένο στο τραγούδι "Είμαι ερωτευμένος με τα μάτια σου" σε στίχους Κώστα Κοφινιώτη (1915 - 1987), μουσική Γιάννη Βέλλα (1909 - 1999) και πρώτη ερμηνεία της Χρυσούλας Στίνη (... - ...), σε παραλλαγή ποδολάγνου/παράφραση Χ.Δ.Τ.

Αχ! τα δυο σου πόδια όλο νάζια

μου γεννήσαν πάθη και μαράζια

κάθε μου αγάπη έδιωξα παλιά

και γυρνώ μες στα καλτσοπουλιά

Τα νύχια σε τί χρώμα θα βαφτούνε

τακούνια ή σανδάλια αν φορεθούνε

άλλο δε μπορώ για να σκεφτώ

κι άλλα πόδια να ερωτευτώ

Είμαι ερωτευμένος με τα πόδια σου

σαν τρελλός με έξαψη τα θέλω

τις θεϊκές πατούσες και τις φτέρνες σου

μα και τα φίνα δάχτυλα λατρεύω

Ένα ζευγάρι γόβες δώσμου χάρισμα

ή τα παλιά λιωμένα πέδιλα σου

χόρεψε μου ύστερα ξυπόλητη

και να! όλο μου το βιος στην αγκαλιά σου

Οι φλέβες ξεχωρίζουν και πετούνε

αλυσιδάκια τον αστράγαλο κοσμούνε

τα πόδια αυτά αχ! ανάβουνε φωτιές

πάλι τα ονειρευόμουνα εχθές

Μπρος τους σβήνουνε όλα τ' αστέρια

κι οι ποδολάγνοι έρχονται στα χέρια

πόδια που όποιος τα δει μόνο μια φορά

θεία τύχη είναι... ή συμφορά.

Γνωρίζεις ταξιδιώτη, περιηγητή, οδοιπόρε, πώς γίνανε αυτά που βλέπεις πάνω στην πλαγιά;

Τί  άλλο είναι οι ξερολιθιές

αυτές που συγκρατούν

τα εδάφη στις αναβαθμίδες

ή τις "πεζούλες" καθώς τις λεν αλλού

ή ακόμα "οχθάρια" ή "χταράκια"

επάλληλα χτισμένες στις πλαγιές

των λόφων και των βουνών του τόπου

λίγα μέτρα γης όπου παρέχουνε

για όσα χωρέσουνε φτωχά σπαρτά

σπυρί μια χούφτα εδώ

και μία παραπέρα

ή λίγες ρίζες με ελιές, αμπέλι

συκιές ή ίσως μυγδαλιές

και άμα έχει κοντά νερό

μπορεί οπωροφόρα ή ακόμα

κηπάρια με λαχανικά

τί συμβολίζουν παρεκτός

το Μόχθο τον τιτάνιο του ανθρώπου

που κάθε μέρα ώρες πολλές

επί δεκαετίες, επί γενιές κατέβαλε   

πάλεψε με τις πέτρες

λιθάρια, αγκωνάρια και ογκόλιθους

το ένα πάνω στ' άλλο να σωριάσει ταιριαστά

χωρίς να νοιώθει - ενώ υπήρχε -

στον ώμο του απάνω ακουμπισμένο

το χέρι του Δημιουργού του

που βλέπει από ψηλά

και χαίρεται ενίοτε κι επικροτεί

τα έργα του πλάσματος που έφτιαξε

και τ' άλλο χέρι υψώνει

σε χειρονομία ιερής

άνωθεν ευλογίας.

Γέννηση, σχολείο, δουλειά κι αντίο*

* Ελεύθερη απόδοση (Χ.Δ.Τ.) του τίτλου τραγουδιού του βρετανικού συγκροτήματος Godfathers "Birth, Work, School, Death" από το μακρινό 1988, αμφότερα - τραγούδι και συγκρότημα - θρύλοι της νεότητος μας

Εδώ ήταν η μαιευτική κλινική που γεννήθηκα

τώρα λειτουργεί ως οίκος ευγηρίας

εδώ ήταν το σχολείο που πήγα Δημοτικό

χρόνια τώρα έχει γίνει ταβέρνα

εδώ ήταν το σχολείο που πήγα Γυμνάσιο

έγινε μετά εστιατόριο του Πανεπιστημίου

τώρα είναι χώρος φιλοξενίας προσφύγων

δίχως νομίζω τυπική, νόμιμη άδεια λειτουργίας

εδώ ήταν το σχολείο που πήγα Λύκειο

τώρα είναι ότι και στο Γυμνάσιο

χωρίς το προηγούμενο στάδιο του εστιατορίου

εδώ η Σχολή που σπούδασα

τρία κτίρια εκείνα τα χρόνια

πλέον τόσα πολλά που δύσκολα προσανατολίζομαι

εδώ το τζαζ μπλουζ μπαράκι που πηγαίναμε

έχει εγκαταλειφθεί και ρημάζει πια

το πανέμορφο νεοκλασσικό

εδώ το ροκ μπαρ που περάσαμε τόσες υπέροχες βραδιές

βραχύβιο ήταν, από τότε δεν ξέρω τί στεγάζει

εδώ το υπόγειο κλαμπ που γίνονταν οι συναυλίες

ακόμα γίνονται, έχει και το ίδιο όνομα

έρχομαι καμμιά φορά

εδώ το παλιό σινεμά

που έγινε συναυλιακός χώρος

και πήγαμε σε τόσες αξέχαστες συναυλίες

που σημάδεψαν τη νεανική μας ηλικία

είναι πλέον σουπερμάρκετ

εδώ το ταβερνάκι που ήταν στέκι μας

γκρεμίστηκε και έγινε πολυκατοικία

εδώ το πιο παλιό μπαρ της Αθήνας

για μια δεκαετία ήμουνα καθημερινός

λειτουργεί ακόμα απαράλλαχτο

μα εγώ κρατιέμαι πια μακριά απ' τα μπαρ

και κυρίως απ' τα ποτά

εδώ το κτίριο της Εταιρίας

πολλά χρόνια εργάστηκα σ' αυτό

τώρα η εταιρία έχει σμικρυνθεί

πήγαμε λίγο πιο κάτω με νοίκι

και το μέγαρο πουλήθηκε σ' ένα μεγάλο όμιλο

εδώ κι εδώ κι εδώ κι εδώ κι εδώ

τα διαμερίσματα που μέναμε

πάντα σε απόσταση λίγων δεκάδων

μέτρων απ' την πλατεία

τώρα μένουνε άλλοι προφανώς

όπως κι εδώ, το πρώτο σπίτι που έμεινα μονάχος

κι επέρασα οχτώ ωραία χρόνια

επίσης τώρα μένουνε κάποιοι άλλοι

εδώ τα ιατρεία κι η κλινική ημέρας

που κάνω τις χημειοθεραπείες

εδώ το δημοτικό κοιμητήριο του χωριού

κι εδώ, δίπλα στην παλιά, μισογκρεμισμένη πια εκκλησία

το οικογενειακό μνήμα

οι φωτογραφίες στη γυάλινη προθήκη

και τα ονόματα με τις ημερομηνίες στην πλάκα

είναι του πατέρα και της μάνας μου.

Εντομοσκάφη κατηφορίζοντα άνωθεν του Σαρωνικού

Στις κατωφέρειες του γαλάζιου θόλου του ουρανού
μικρά, ίσα που φαίνονται, αεροσκάφη ίπτανται
άσπρα όπισθεν ίχνη αφήνοντας
από τα προωθητικά αέρια
ομοιάζουν έντομα καιόμενα
τα οποία βουτούν οδεύοντας
προς το μοιραίον τέλος
κάπου στο βάθος του ορίζοντος
εκεί στο σμίξιμο της όμοια γαλάζιας
απέραντης της θάλασσας.

Ανθολογία Bibliotheque

Ένα βραδάκι τις προάλλες

σε μια οξεία κρίση μου

ναρκισσισμού και περιαυτολογίας

έβαλα τ' όνομά μου (το κάνω που και που)

στην παντοδύναμη του διαδικτύου μηχανή αναζήτησης

(α ρε μπαγάσα Όργουελ, το είχες από τότε φαντασθεί)

και είδα να προκύπτουν τα συνήθη αποτελέσματα

τα πρώτα σχετιζόμενα με δύο συνονόματα

και συνεπώνυμα ξαδέρφια μου

ύστερα κάποια που με αφορούσαν συνεπεία

κάποιων παλιών μου δημοσιεύσεων

επαγγελματικών και άλλων

και υστερότερα κάποια άσχετα τελείως

ομοίως στην επόμενη και μεθεπόμενη

αποτελεσμάτων τη σελίδα

ώσπου στην τέταρτη περίπου αίφνης βρήκα μια

ολωσδιόλου αναπάντεχη αναφορά στο πρόσωπό μου

κι ένα στιχούργημα μου αναρτημένο

(για το οποίο δε θυμάμαι να μου είχε ζητηθεί η άδεια

ούτε όμως θα το είχα επιθυμήσει)

στη θεματική της ποίησης ενότητα

σε μια ιστοσελίδα που ανήκε

σε οίκο εκδοτικό που άνοιξε

μαζί με βιβλιοπωλείο στην πλατεία

τη θρυλική της γειτονιάς μου όπου γεννήθηκα

μεγάλωσα και όπου ζω ακόμα

ήξερα τον εκδότη από παλιά

με κάτι της παρέας μου τότε απόπειρες στο χώρο

ήταν που λέτε ένα κομμάτι  που είχα γράψει

πριν από μία συναυλία

ενός εξαίρετου και συμπαθητικού

μ' αλίμονο συχωρεμένου πια

ωραίου μουσικού Αμερικάνου

κι ήμουν, καλά θυμάμαι καθώς έγραφα

στο τεφτεράκι μου σε μέτριας κατάσταση

ως ίσως και προκεχωρημένης μέθης

το είχαν πάρει μάλλον από το ιστολόγιο

που διατηρώ τώρα και πάνω από μια δεκαετία

και το αναδημοσίευαν εκεί συνοδευόμενο

από καλαίσθητο έργο εικαστικό

ένα συνδυασμό ζωγραφικής, φωτογραφίας και σκίτσου

όπως και άλλα ποιήματα σχεδόν εκατοντάδες

ήταν βαλμένα εκεί μέχρι που πρόσεξα

ποιοί ήταν οι υπόλοιποι δημιουργοί

για νά 'βρω έκπληχτος τον εαυτό μου

ανθολογούμενο μεταξύ αδιανόητων ιερών τεράτων

με λίγα λόγια ανάμεσα σ' ονόματα όπως:

Διονύσιος Σολωμός, Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

Ανδρέας Εμπειρίκος, Γιώργος Σεφέρης

Κώστα Καρυωτάκης, Ντύλαν Τομας

Έζρα Πάουντ, Τ. Σ. Έλιοτ, Χόρχε Λούις Μπόρχες

Ράινερ Μαρία Ρίλκε, Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα και...

Χρήστος Δ. Τσατσαρώνης...

Ακόμα γελάω! 

Έλληνος αντιδρώντος νεαρού βουκόλου, εν τα μέσα εικοστού αιώνος, φαντασιώσεις Νέου Κόσμου*

*συνεπεία των κακών επιδράσεων αναγνωσμάτων και θεαμάτων

Να μη με φωνάζεις Βλάχο

είμαι ινδιάνος Αραπάχο

τί μου λες "τί κάν'ς αυτού;"

προσκυνώ τον Μανιτού

κι άμα σκούζεις "δώσε τέλος"

σε τρυπώ ευθύς με βέλος

κι αν προστάζεις "ότι σου είπα!"

αρειμάνιος καπνίζω τη μακρύτατη μου πίπα

κι αν συ βρίσκεις για το φέσι

η φούντα ότι είναι μια χαρά

εγώ να το διακοσμίζω θέλω

με αητού πλήθος φτερά

τέρμα η βοσκοκαλύβα

η στενή, η σκοτεινή

στην ευρύχωρη θα μένω

και ευήλια μου σκηνή

δε γυρίζω πια στη στρούγκα

τσέλιγκα δεν προσκυνώ

και θα ζω μ' ότι μου δίνει

το κυνήγι στο βουνό

δεν αρμέγω για το γάλα

δεν κουρεύω για μαλλί

θα ακολουθώ όπου πάει

την περήφανη φυλή.

Τρίπολη

Γκρίζα πολιτεία
με γύρω όλο βουνά
στο κέντρο της Πελοποννήσου
σαν κάνει ψιλόβροχο με παγωνιά
κόβεις τις φλέβες σου για πλάκα
ή εναλλακτικά δένεις μια πέτρα στο λαιμό
και μια που δεν έχει κοντά θάλασσα
πας για φούντο στη γεμάτη όλο νερά
χειμώνας βλέπεις
παρακείμενη τη λίμνη Τάκα.

Πεζοπορία

Πρωί της Κυριακής και συνεχίζουνε οι κοινοί θνητοί

να βρίσκουνται κάτω από τα σκεπάσματα

κι έχοντας πριν λίγο ίσως αφυπνηθεί

κοιτάζουν μέσα από τις μισάνοιχτες κουρτίνες

κάπως ζαλισμένοι το γκρίζο ακόμα φως

την ίδια ώρα...  

οι πεζοπόροι συναθροίζονται

έξω από ιδιωτικά τα αυτοκίνητα

αν πρόκειται για μία φιλική παρέα

ή έξω από το πούλμαν άμα σε εκδρομή

κάποιου ίσως συμμετέχουνε συλλόγου

φορούν τα στιβαρά τους υποδήματα

τα επανωφόρια αδιάβροχα και προσαρτούν

πάνω τους τα σακίδια

ύστερα, την ίδια ουσιαστικά στιγμή

μ' έναν αξιοπερίεργο συγχρονισμό

το ένα πόδι στο πάτωμα αγγίζει

έχοντας μόλις βγει απ' το κρεβάτι

και τ' άλλο ακουμπά, το χνάρι του αφήνοντας

με δίπλα τ' αποτύπωμα της πεζοπορικής της ράβδου

στο πρώτο βήμα απ' τα χιλιάδες που θα επακολουθήσουνε

πάνω στη νοτερή τη γης, στο μονοπάτι.

Ο Τειρεσίας του Μπουένος Άιρες

Άκου υποψήφιε αυτόχειρα

και σκέψου καλά πριν προχωρήσεις

σ' αυτήν την πράξη που σκοπεύεις

και την πιστεύεις λύτρωση

άκου τα λόγια του σοφού

του αόμματου του γέροντα

που ψιθυρίζει στηριγμένος

στο παλιό μπαστούνι του

κι είναι πιστεύω... - το αισθάνομαι!

ολόσωστα αυτά που λέει πως λένε:

"Η πόρτα της αυτοκτονίας

είναι ανοιχτή μα οι θεολόγοι

επιμένουν πως στο απώτατο σκοτάδι

του άλλου βασιλείου

θα είμαι εκεί, περιμένοντάς με".

Η φράση του "τυφλού σοφού μάντη", από το ποίημα "Ο φρουρός" εκ της συλλογής "Το χρυσάφι των τίγρεων", του Χόρχε Λουίς Μπόρχες (1899 - 1986), σε μετάφραση Δημήτρη Καλοκύρη, όπως περιέχεται στη συλλογή του οίκου Ελληνικά Γράμματα σε β' έκδοση, Αθήνα 2006

Το τελεφτέο ποίημα

......

Το τελεφτέο ποίημα, σε λίγους μόνο στίχους, συμπύκνωνε τα στοιχεία της τέχνης του όλης, (εξώλης και προώλης).
......
Σκέφτηκε να μαζέψει όσο (ελάχιστο) κουράγιο μπορούσε να βρει και να γράψει κάτι τελευταίο, έστω κάτι μικρό, λίγες γραμμές μιας ιστορίας, λίγους στίχους, ένα ποίημα...
......

Ο επικεφαλής και μεγαλύτερος σε ηλικία γιατρός, στεκόταν ένα βήμα μπρος από τους υπόλοιπους που τον περιστοίχιζαν. Μίλησε στον κλινήρη ασθενή με λίγα λόγια και σοβαρή αλλά γλυκιά φωνή. Όταν βεβαιώθηκε πως εκείνος προσέλαβε και κατανόησε τη ζοφερή αλήθεια, άπλωσε το χέρι του με την παλάμη ανοιχτή, προτεταμένη και έκλεισε μέσα της με προσοχή, όχι πολύ σφιχτά, το αποστεωμένο, γεμάτο μελανιές, τρυπήματα από βελόνες και σπασμένα αγγεία χέρι. Μετά στράφηκε και βγήκε από το δωμάτιο με την ομάδα του να τον ακολουθεί κατά πόδας.

Η πόρτα έκλεισε. Έμεινε μόνος. Για δέκα περίπου λεπτά. Ύστερα η πόρτα άνοιξε και μπήκε η προϊσταμένη νοσηλεύτρια, επίσης η μεγαλύτερη σε ηλικία και παλαιότερη της νοσηλευτικής υπηρεσίας. Του μίλησε ήρεμα, ζεστά και ειλικρινά. Του χάιδεψε το κεφάλι, εκεί που πριν μήνες φύτρωναν δάσος σγουρά μαλλιά. Του αφαίρεσε με προσοχή τους ορούς και τοποθέτησε βαμβάκι και μετά οινόπνευμα και μετά αυτοκόλλητο επίδεσμο (χα! λες κι είχε πλέον νόημα τόση επιμέλεια) ασκώντας με ευσυνειδησία και ευαισθησία τα καθήκοντα της.  Πριν βγάλει την τελευταία παροχή του εξήγησε ότι είχε πάρει έγκριση για χορήγηση ενός εξαιρετικά ισχυρού αναλγητικού, ναρκωτικού στην ουσία και αν ήθελε θα μπορούσε να... Της ένευσε "όχι".
Τον ρώτησε αν επιθυμούσε κάτι άλλο. Συγκεντρώνοντας με κόπο τις λιγοστές δυνάμεις του, ζήτησε ένα στυλό κι ένα χαρτί. Έβγαλε από τη μπροστινή τσέπη της στολής της ένα από τα πολλά στυλό, διαφορετικών χρωμάτων που είχε εκεί (αλήθεια - γιατί το κάνουν αυτό οι νοσοκόμες;), αναρωτήθηκε - και του το είπε - αν τον εξυπηρετούσε μία σελίδα, λευκή από την πίσω πλευρά, ενός μπλοκ φαρμακευτικού συνταγολογίου που είχε μαζί της. Της έδειξε  "ναι, μια χαρά", τα άφησε δίπλα, στο κομοδίνο, κι έφυγε αθόρυβα πάνω στα ανατομικά της τσόκαρα, αφού προηγουμένως του χάιδεψε το κεφάλι μια ακόμα - τελευταία - φορά.

Ένα τέταρτο μετά πήγε έξω απ' την πόρτα, κοίταξε απ' το τζάμι. Ακίνητος με κλειστά μάτια... Ίσως τον πήρε ο ύπνος. Το χαρτί και το στυλό απείραχτα. Μισή ώρα μετά κοίταξε πάλι. Μισή ώρα πιο μετά το ίδιο. Σχεδόν. Ένα χέρι είχε βγει έξω απ' τα σεντόνια και κάπως κρεμόταν στο πλάι. Πόσες φορές το είχε ζήσει στην πάνω από τριών δεκαετιών επαγγελματική ζωή της... Και πάντα, πάντα οι παλμοί της αυξάνονταν κατακόρυφα. Άνοιξε την πόρτα, πλησίασε, έκανε τη ρουτίνα. Φώναξε τη βοηθό και της είπε με υγρά μάτια να ειδοποιήσει τον εφημερεύοντα γιατρό, να κάνει την πιστοποίηση και να υπογράψει τα έντυπα για να συνεχίσουν με τα περαιτέρω.

Ελάχιστα είδη ρουχισμού στη ντουλάπα κι ένα φθηνό, παλιό σακβουαγιάζ. Τα προσωπικά έγγραφα και κάποια, λίγα μετρητά τα είχαν στο γραφείο μια και ο ασθενής δεν είχε συνοδούς ή συγγενείς. Πήρε το στυλό από το κομοδίνο, έκανε να πετάξει το χαρτί, τη σελίδα του συνταγολογίου στο καλάθι των αχρήστων μα συνειδητοποίησε πως τώρα ήταν διπλωμένο ενώ τις προηγούμενες φορές ανοιχτό, όπως του το είχε δώσει. Το άνοιξε και διάβασε μέσα:

                            Το τελεφτέο ποίημα

                            Το τελεφτέο ποίημα

                            δε γράφτηκε ποντέ

                            και όσα πριν είχαν γραφτεί

                            ήταν για τον μπιντέ.

Οι δίνοντες, μακάριοι

Ό,τι ζητούσαν έδινε
χωρίς να το σκεφθεί
δια βίου γενναιόδωρος
αλτρουϊστής, ιππότης
πριν καν το πρώτο ράπισμα
τους τά 'δωσε όλα ευθύς
σύντροφους, σχέδια, την οργάνωση...
αναρωτιούνται όσοι γλυτώσανε
ποιά άρα η διαφορά
τί δότης, τί προδότης;

Κοστούμι

                                                        Τρίπολη 10/2/'018
                                                        Γεια σου θεία

Δεν είμαι υπέρ της γνώμης
όσων που λεν περιφρονητικά
"κοστούμια και αηδίες!"
υπάρχουν κάποιες περιστάσεις
όπου χρειάζονται κι αυτά
αλλά όμως... να!:
κείνο το επίσημο
που έχω ράψει σκούρο
το έχω βάλει αναλογίζομαι
λίγο μονάχα σε χαρές
και πιο πολύ σε πένθη και κηδείες.

Θύμιος στο ικρίωμα

Θύμιος: χαρακτήρας ορεσίβιου, βοσκοτσέλιγκα, επαρχιώτη που υποδυόταν ο Κώστας Χατζηχρήστος (1921 - 2001) σε κινηματογραφικές ταινίες και έργα θεάτρου. Δύσκολα βέβαια μπορεί να φαντασθεί κανείς το συμπαθή Θύμιο που ενσάρκωνε με το τερατώδες υποκριτικό του ταλέντο ο έλληνας ηθοποιός σε ρόλο στυγνού εκτελεστή δήμιου παρά το πλησίον ηχητικά των λέξεων που απετέλεσε και την έμπνευση (ω! Θεέ μου) γι αυτό το στιχανοσιούργημα.

Εδώ είναι τόπος μαρτυρίου
εδώ σημείον δίκης
εδώ χάσκει η άβυσσος
και εκκινεί η μάβρη ατραπός

εδώ ιερουργεί ο αδυσώπητος
ο παγωμένος χάλυβας
ο κοφτερός ευχέτης
ο πέλεκυς του Θύμιου
"έχω κάνει και δήμιος, αμ πώς;".
  

Εύκολα δίπολα

(δηλαδή διλήμματα όπου η επιλογή γίνεται ευκόλως άνευ δισταγμού, ουδέ επί δευτερολέπτου και είναι πάντοτε η δευτέρα)

κρύο - ζέστη
χειμώνας - καλοκαίρι
κιθαρίστας - ντράμμερ
Ολυμπιακός - Παναθηναϊκός
Μπητλς - Ρόλλινγκ Στόουνς
ξανθές - μελαχρινές
κρασί - μπύρα
βρυκόλακας - λυκάνθρωπος
κρέας - ψάρι
οθόνη - χαρτί
τσιγάρο - πίπα
τσάι - καφές
στήθη - λαγόνες
βόντκα - ουίσκυ
άσπρο - μάβρο
ξύδι - λεμόνι
ισπανικά - ιταλικά
ηλεκτρική - ακουστική
Καρέζη - Βουγιουκλάκη
Θεσσαλονίκη - Αθήνα
Μαραντόνα - Πελέ
Καζαντζίδης - Μπιθικώτσης
κουραμπιέδες - μελομακάρονα
... - ...

Στον τελεφτέο όροφο του ψηλού κτιρίου

Όσο κι αν φας
όσο κι αν πιείς
όσα και αν ψωνίσεις
το εντός σου χάος και κενό
ποτέ δε θα γεμίσεις

μα υπάρχει λύση οριστική
απόφαση μίας στιγμής
αυτή αν ακολουθήσεις
όλα, γεμάτα κι αδειανά
δια παντός θα σβήσεις.

Αλλαγή συνηθειών (βράδι στον περιφερειακό)

Λίγα μέτρα, λίγα σκαλιά για την ακρίβεια
πιο κάτω απ' το σημείο
που σταματώ προσωρινά το τρέξιμο
να κάνω ένα από τα ενδιάμεσα
σετ γρήγορα πουσάπς

βλέπω τα φώτα της εισόδου
- το μπαρ ήταν σα σπίτι μας -
τόσα βράδια, τί ξενύχτια
πόση μπύρα, πόσο ουΐσκυ
πόση βόντκα, πόσα σναπς;

Μπόμπα

Η διασημότητα σου διάρκεσε

λίγα μονάχα χρόνια

όλο στα πρωτοσέλιδα

και στα δελτία ειδήσεων κεντρικά

μετά στις παραμέσα τις σελίδες

σε δεύτερα κανάλια

κι έπειτα τίποτα

τώρα, στο βαγόνι του ηλεκτρικού του σιδηρόδρομου

ένας ακόμα επιβάτης συνηθισμένος

τελείως πια ασπρισμένος

εμφανώς γερασμένος

το αριστερό το χέρι όλο μέσα στο μπουφάν

λες και αναζητά τη ζέστα

ή αναπαύεται εκεί

μα άσχημα είναι κουτσουρεμένο

και το 'να μάτι παγωμένο

την κίνηση του άλλου δεν ακολουθεί

από τότε ολότελα χαμένο

σύντροφε έχω την εντύπωση

ότι πάρεξ εμού

κανείς δω μέσα δε σ' αναγνωρίζει

και ας υπήρξες διάσημος

θεωρητικός αναρχικός

μα και της ένοπλης της πάλης

οπαδός φανατικός

εν τέλει δεν ήσουν κι εσύ παρ' ένας

περαστικός κομήτης

αλήθεια, πώς έγινε το βράδυ εκείνο

στα χέρια σου και έσκασε

ο δυναμίτης;

Κλωντίν

Τραγούδι ("Claudine") του Stanley Brinks από το δίσκο "New Cologne" - 2011, στίχοι εδώ  και εκτέλεση εδώ, απόδοση στίχων Χ.Δ.Τ.

Πού ήσουν τρεις με τέσσερις;

πού ήσουνα Κλωντίν;

δεν ξέρω πού 'μουν στις τέσσερις

δεν ξέρω και πιο πριν

κύριε διοικητά μου, ξέρεις δύσκολα

πέρα έβγαλα τη νύχτα αυτήν

και γι άλλους ήταν δύσκολη

και τους ξέρεις καλά Κλωντίν

καινούρια είμαι στην πόλη αυτήν

και σελίδα στο μητρώο -λέω- θά 'χω λευκήν

ξένη είσαι στην πόλη αυτήν

μα να ο φάκελλος σου Κλωντίν.

παντρεύτηκες μια στο Άρκανσας

και στο Μέην παντρεύτηκες δυο

παντρεύτηκα στο Άρκανσας;

όνειρο νόμιζα πως είδα κακό

άσε τον άλλον ανάσα να πάρει

να βοηθήσω θέλω, ήσουν μόνο δεκαεπτά

ανάσα να πάρω, να βοηθήσω θέλω

Κλωντίν είσαι τόσο γλυκειά

του Φρανσουά Λαγκλάντ μύριζε η ανάσα

και γύριζε έτσι δίχως σκοπό

όταν διάβασα πως σκοτώθηκε

γύρεψα άλλο ένα ποτό

έλα μαζί μου να φύγουμε

μες στα πολλά τα στοιχεία θα χαθούν

έλα να φύγουμε και ποτέ

Κλωντίν δε θα μας βρουν

άσε με να πιω ένα ακόμα ποτό

ένα όμορφο ν' ακούσω σκοπό

Κλωντίν κι εγώ μαζί σου θα πιω

κι αξίζεις τον πιο ωραίο σκοπό

πού ήσουν τρεις με τέσσερις;

πού ήσουνα Κλωντίν;

δεν ξέρω πού 'μουν στις τέσσερις
δεν ξέρω και πιο πριν.

Σβήστε τα φώτα, σβήστε...

Κύρου και Ιωάννου αναργύρων, Ευδοξίας, Θεοδότης, Έτος 2018, Εβδομάδα 5, Ημέρες 31 - 334, Ανατολή 7:31 π.μ., Δύση 5:47 μ.μ., Πανσέληνος

Κλείνω τα σώματα φωτιστικά

ένα - ένα πριν να κοιμηθώ

για να διαπιστώσω σαν επέλθει η συσκότιση

πως είναι λουσμένη η βεράντα

μ' ένα φως ψυχρό και απόκοσμο

και γίνομαι έξαλλος με τους απαίσιους

τους ακαλαίσθητους, αγροίκους, τους απαίδευτους

και αντιπαθείς μου γείτονες

μα το Θεό! με τη σφεντόνα

θα σπάσω τους λαμπτήρες

νέον και ξένον και λεντ και αλογόνου

και δεν ξέρω 'γω τί

εξοικονόμησης ενέργειας τεχνολογίας τελευταίας

πού 'χετε αφήσει αναφτούς

και τους προβολείς δίπλα στις κάμερες

των ασφαλείας ακριβών των συστημάτων

πού εγκαταστήσατε και ενεργοποιούνται με αισθητήρια

και δέχονται αυτόματο έλεγχο και τηλεχειρισμό

όλα θα τα ρημάξω, ο Διάολος να πάρει!

κι ακόμα... πώς;!...

...να διαβάσω τί λέει στο ημερολόγιο;

και αν δεν ξέρω πόσο

είναι  λαμπρό το ολόγιομο
του Γεναριού φεγγάρι;

Πρώτη μέρα στη δουλειά

Ώρα πρωινή και περπατούσα

λίγα στενά μόλις πιο κάτω απ' το σπίτι

με νυσταγμένο ακόμα το μυαλό

και ήταν και Δευτέρα

πρώτη μέρα της εργάσιμης βδομάδας

ήμουνα δύσθυμος

με όλο σύννεφα, πνεύμα αρνητικό

παρ' όλα αυτά τα οσφρητικά αισθητήρια

υπερνίκησαν τις άμυνες

και πέρασαν το ερέθισμα

που ήρθε από κάπου χαμηλά

με την χαρακτηριστική πολύ

- ζέστη, υγρασία, καθαριότητα -

οσμή της πλύσης

βρε!, σκέφτηκα, λες νά 'χει

κάπου εδώ στη γειτονιά

πλυντήριο κατάστημα για το κοινό

και να μην τό 'χω εντοπίσει τόσα χρόνια;

μπα, είπα μετά, κάποιο ημιυπόγειο

διαμέρισμα θα ήτανε

με το παράθυρο του μπάνιου στο φωταγωγό

και από 'κει στο δρόμο

κάποιας συσκευής ηλεκτρικού πλυντήριου η πόρτα μόλις άνοιξε

κι ολόφρεσκη μου μύρισε η μπουγάδα

ή ίσως νά 'ναι μια που πλένεται

και φτάνουν ως εδώ ζεστές οι μυρωδιές

από το αφροντούς ή το σαπούνι

αυτόματα επέλεξα αυτή τη δεύτερη εκδοχή

καταλαβαίνοντας ταυτόχρονα

πως αν είχε αυτό συμβεί

το απόγευμα που επέστρεφα

κομμάτι κουρασμένος μεν

αλλά σαφώς πιο ζωηρός και ξύπνιος

με την προοπτική του ελεύθερου

του χρόνου του προσωπικού

ευφρόσυνος και χαλαρός

καθόλου απίθανο δε θά 'τανε

με προφυλάξεις βέβαια περισσές

και με απαράμιλλη διακριτικότητα

βάζοντας μπρος και κάποια κόλπα, κάποια καμουφλάζ

που όσο να το κάνεις

τόσων ετών η πείρα έχει διδάξει

να πλησιάσω και να προσπαθήσω για να Δω!

και ούτε κανείς μπορεί να πει

πως δε θα είχε το εγχείρημα έκβαση θετική

είχε συμβεί - και όχι μια φορά - στο παρελθόν εξάλλου

μα τώρα ως είχανε τα πράγματα

προσπέρασα και έφυγα

άσε είπα, μη σε βρούνε τίποτα μπελάδες

Ωστόσο σ΄όλη τη διαδρομή την επακολουθείσασα

στο νου μου δεν είχα άλλο

απ' την εικόνα τη φασματική
μίας γυμνής κυρίας τυλιγμένης σαπουνάδες.

Χοντρομπαλού

Με βάση το τραγούδι "Περιμπανού" - 1983, του Μάνου Χατζηδάκη (1925 - 1994), ερμηνεία Δήμητρας Γαλάνη, σε στίχους Νίκου Γκάτσου (1911 - 1992), παράφραση στίχων Χ.Δ.Τ.

Χοντρομπαλού τη λέγαν τα παιδιά Χοντρομπαλού
και ήταν εκατόν σαράντα κιλά
στις σάρκες της ετύλιγε κάθε πλάσμα του Θεού
κι είχε μία πελώρια καρδιά

Τα βράδια όμως την έπιανε παράπονο
κι έκλαιγε ώρα πολλή σιγανά
αχ! σε τί κόσμο σκληρό και άπονο
πελαγωμένα τόσα ορφανά

Χοντρομπαλού την έλεγα κι εγώ Χοντρομπαλού
κι ας μη με είχε ακούσει κανείς
τώρα είναι λαμπρό άστρο στο βυθό του ουρανού
που με την ψυχή μόνο θα δεις

Τα βράδια όμως την πιάνει το παράπονο
και κλαίει ως να ξημερώσει πικρά
αχ! σε τί σκληρό κόσμο και άπονο
πελαγωμένα πόσα ορφανά.

Μην κλαις

Μην κλαις, μην κλαις
μόνη όπως στέκεσαι
στην κακοφωτισμένη είσοδο
της πολυκατοικίας
σπαράζει μου η καρδιά
έτσι ως σε βλέπω με το χαρτομάνδηλο
τα μάτια να σφογγίζεις
θα είσαι εκτιμώ περίπου εξηνταδύο ετών
αχ! καημενούλα μου
μόνη στον κόσμο έχεις;
σ΄έχουν απομακρύνει τα παιδιά
και σε παραμελούν
σαν ξένα τα εγγόνια;
κι ο σύζυγος που πια δε σ' αγαπά...
και τις ημέρες τούτες πού 'ναι γιορτινές
ξεχείλισε η λύπη - δεν αντέχεις
μην κλαις σου λέω, θέλω
να σε πάρω αγκαλιά
και να σου εξηγήσω πως
υπάρχει σίγουρα για σένα
κάπου ένα ζεστό καρδιάς κομμάτι

Φύγε ανώμαλε!
απαίσιε μακριά, θα βάλω τις φωνές
χρονιάρες μέρες πανάθεμα την τύχη μου
α! πόσο κόβει, πώς τσούζει τόσο
τί πολύ που με ενοχλεί
από ώρα κάτι μού ΄χει μπει
μέσα στο μάτι.

Πάει η παλιά προμετωπίδα

Σήμερα αγαπητοί επισκέπτες, αναγνώστες και φίλοι του ιστολογίου, καλοί μου άνθρωποι, έγινε η αποκαθήλωση της παλιάς προμετωπίδας μας η οποία, επί ικανό χρονικό διάστημα αρκετών μηνών υποδεχόταν τους εισελθόμενους με ισχύ υπολογίσιμη και ωραίο αισθητισμό, προϊδεάζοντας τους κιόλας περί του τί θα βρούνε παρακάτω. Για αυτήν την χρήσιμη πολύ λοιπόν και τίμια υπηρεσία που προσέφερε, καλό θεωρήσαμε να μην την αφήσουμε να χαθεί και μείνει αφανής, παρά να την περισώσουμε έστω και ως αρχειακή αναφορά με τούτη εδώ την αφιερωμένη, ειδικά σε εκείνη δημοσίευση, ελπίζοντας συγχρόνως ότι επάξια θα την αντικαταστατήσει η νέα που μόλις προ ολίγου αναρτήσαμε και όσο η προηγούμενη ή - γιατί όχι; - κι ακόμα παραπάνω θα σας ικανοποιήσει . Έρχεται άλλωστε από τον Κάλχα της Αργεντινής, το μάγο βιβλιοθηκάριο και των βιβλίων εραστή που οι Θεοί κάνοντας τα ανήκουστα αστεία τους, τον τύφλωσαν στο μεγαλύτερο του βίου του το χρόνο, αυτόν που πίστευε πως ο παράδεισος είναι μια βιβλιοθήκη μα πρόλαβε ωστόσο ο ανυπέρβλητος, κόσμους υπέροχους να κτίσει με ποιήματα και διηγήματα και πλήθος μέγα κομψοτεχνικά  δοκίμια και κριτικές, ορμητικούς λέξεων ποταμούς και κύματα  σαγήνης και ... όνειδος επιτέλους στην Ακαδημία των Σουηδών.  

Καλή ανάγνωση λοιπόν...

......

Του καθενός μας το λοιπόν ατάλαντου τεμπέλη

που έχει γίνει ποιητής γιατί δεν ξέρει μπάλλα

ποιήματα ας διαβάσομεν που ο κόσμος δεν τα θέλει

μα τα διαβάζει ο φτωχός κι αυτά μαζί με τ' άλλα

...

Και βέβαια ας ανταλλάξομεν λίγες φιλοφρονήσεις

λίγα χειροκροτήματα, λίγες γαλαντομίες

να μη φανεί πως του ενός ο άλλος τας ποιήσεις

φρονεί πως είν' κακόπλαστες, ακούσιες βλακείες

......

από το τραγούδι "Συνθέται και Τραγουδισταί", του 1984, σε στίχους και μουσική Βασίλη Νικολαΐδη, παραλλαγή δύο στροφών Χ.Δ.Τ.

......

Και του χρόνου... ένα χρόνο μετά

Αγαπητοί επισκέπτες, αναγνώστες και φίλοι, το ιστολόγιο σας εύχεται αίσιο το νέο έτος, 2018. Όπως γράφαμε και πριν ένα χρόνο ακριβώς, την ίδια μέρα, στις 3 Ιανουαρίου 2017, πάλι το πρωί της πρωτοχρονιάς ασκήσαμε το μικρό τελετουργικό, αλλάζοντας τις σελίδες του επιτραπέζιου ημερολογίου με καινούριες, επιλέγοντας από τις παλιές τις αναφορές εκκινήσεων για διάφορες κατευθύνσεις ταξιδιών και μεταβάσεων, διαπιστώνοντας στο τέλος ότι τη χρονιά που πέρασε περιλαμβάνονταν - όπως θα δείτε και πιο κάτω - ορισμένοι προορισμοί κάπως... απροσδόκητοι. Κατόπιν τούτου, η περυσινή  - όλως ειλικρινής και ουσιαστική - καταληκτική ευχή, που άλλωστε και φέτος θα επαναληφθεί, αποκτά μια οπωσδήποτε "άλλη", "επιπλέον" σημασία...

Έχουμε λοιπόν και λέμε για το 2017:
10 Φεβρουαρίου: φεύγω για Κρήτη
23 Φεβρουαρίου: φεύγουμε για Γερμανία
29 Μαρτίου: πάω για χειρουργείο
19 Ιουνίου: φεύγω για Γερμανία
12 Ιουλίου: πάω για χημειοθεραπεία
24 Ιουλίου: φεύγουμε για Μέθανα
9 Αυγούστου: πάω για χημειοθεραπεία
19 Αυγούστου: φεύγω για Μέθανα
6 Σεπτεμβρίου: πάω για χημειοθεραπεία
16 Σεπτεμβρίου: φεύγω για Σύρο
29 Σεπτεμβρίου: φεύγουμε για το χωριό
4 Οκτωβρίου: πάω για χημειοθεραπεία
1 Νοεμβρίου: πάω για χημειοθεραπεία
29 Νοεμβρίου: πάω για χημειοθεραπεία
23 Δεκεμβρίου: αναπαύθηκε η θεία, φεύγουμε για το χωριό
27 Δεκεμβρίου: πάω για χημειοθεραπεία
... και τέλος.

Υ.Γ. Εξάλλου δε μπορέσαμε παρά να θυμηθούμε την προ επτά ετών δημοσίευση στο ιστολόγιο που είχε γραφτεί έξη περαιτέρω χρόνια ενωρίτερα (το σύνολον περίπου δεκατρία)... Πού να το φανταστούμε τότε καλοί αναγνώστες; Παρ' όλα αυτά, και πάλι ευχόμεθα εκ βάθους σε όλους: καλή δύναμη και καλή καρδιά καθώς και λίγη (όση χρειάζεται) τύχη!

Και του χρόνου με υγεία.

Οι ήσυχες μέρες

Το κατάλαβα από νωρίς το πρωί

λίγο αφότου ξεκίνησε

ο ηλεκτρικός σιδηρόδρομος

όπου είχα επιβιβαστεί

για να μεταβώ στην εργασία μου

πως θά 'ταν αυτή

μια απ' τις ήσυχες μέρες

τις ήμερες μέρες

τις στρωτές τις ημέρες

τις απροβλημάτιστες, τις γλυκές

που κυλούν νωχελικά

όπως η ποταμιά στον κάμπο

κάτω από τα πλατάνια και τις λεύκες

και βρέχει με τα νερά της

τα χορτάρια της όχθης

και αρδεύει τα αγροκτήματα

και τροφοδοτεί την πανίδα

τα έντομα, τα αμφίβια, τα ερπετά

τα υδρόβια πτηνά

κι ακόμα διάφορα θηλαστικά

έτσι πρέπει όλες οι μέρες

ήσυχες νά 'ναι του ανθρώπου

και σα να μου φαίνεται

μια προαίσθηση έχω

πως κι οι άλλες μέρες αυτής της βδομάδας

έτσι ήσυχες θά 'ναι

και χαίρουμαι, χαίρουμαι τόσο

και τίποτα δε μου χαλά

τη χαρά αυτή

και την ηρεμία

μόνο, να, ίσως λιγάκι

αναπολώντας το παρελθόν στεναχωρούμαι

που υπήρχανε άλλες

αρκετές είν' η αλήθεια

μάλλον πολλές

πάρα πολλές αλίμονο μέρες

που δεν ήταν ήσυχες

ήταν άγριες μέρες

όλο άγχος και αγωνία και φόβο

δύσκολες μέρες

άσχημες μέρες

και μέσα μου λέω

να μην ξεχάσω

να μην ξεχάσω και λησμονήσω

στην άλλη ζωή να φροντίσω

νά 'ναι όλες σχεδόν - γιατί όχι;

ήσυχες νά 'ναι οι μέρες

κι αμ' έπος αμ' έργον

ευθύς στο τεφτέρι μου

να κρατήσω αυτή τη σημείωση

για να μην το ξεχάσω που λέγαμε

και το βγάζω απ΄την τσέπη

τ΄ανοίγω και μεταβαίνω φυλλομετρώντας

προς το σημείο όπου προς τον σκοπόν αυτόν

ιδιαιτέρως είχα αφιερώσει για υπομνήσεις

για να διαπιστώσω πως χώρος εκεί

δεν υπήρχε καθόλου

ούε μια μικρή σπιθαμή

να χωρέσει μια έστω

στενογραφική σημείωση πρόχειρη

και σκέφτηκα προς στιγμήν να παραβιάσω

τον προκαθορισμένο χώρο αυτό και να επεκταθώ

μα ύστερα ματαίωσα και είπα πρέπον δεν είναι

και κατάλαβα αίφνης

πως δε θα σημείωνα μάλλον

σχεδόν σίγουρα τίποτα

και η υπενθύμιση αυτού που επιθυμούσα

είχε εν τη γεννέσει της καταστεί όλως επισφαλής

κι αγχώθηκα με τη σκέψη αυτή

ταχυπαλμία μ' έπιασε

το στόμα μου ξεράθηκε

σφίχτηκε το στομάχι

στάλες ιδρώτα αισθανόμουνα

στο μέτωπο, στο σβέρκο και στην πλάτη

χάθηκε το κέφι μου

κι η ευχάριστη η διάθεση

περίπατο επήγε

μία μακάβρια ακόμα απαίσια μέρα

ένα άχθος πια πλέον τούτος ο βίος

γιατί Θεέ μου εγώ σκοτεινό τέτοιο ριζικό

κι αυτήν  τη χωρίς τέλος την ταλαιπωρία

αχ! οικτίρω και οδύρομαι

αχ! και προς στιγμήν

νόμισα κι αναθάρησα

πως θά 'ταν αυτή

μια απ' τις ήσυχες μέρες...

Τί επιθυμώ στο νέο χρόνο...

Δώσε Κύριε αν γίνεται
τη νέα αυτή χρονιά
απ' όλα τούτο πέρα να αφήσω
και ούτε μια φορά να κάνω
το σταυρό μου σκύβοντας
ένα ακόμα παγωμένο
μέτωπο να φιλήσω.

Όταν πια πάω στο χωριό, ψάχνω όσους ήξερα να βρω

                Ασωπός Λακωνίας, 24/12/'017
                                              Γεια σου θεία

Μαργαρίτες, παπαρούνες
ανεμώνες, χαμομήλια
όλο γύρω στους αγρούς
πού 'ναι όλοι;
πού 'χουν πάει;
ένα δάσος με σταυρούς.

Οι ντενεκέδες

Η αξία ενός ποιήματος, κατά την κρίση μου, μπορεί να φανεί και από την έκβαση ενός περί αυτό πειράματος ως εξής: επιλέγει κάνεις από ένα ποίημα στίχους διάφορους και σκόρπιους τους οποίους στη συνέχεια παραθέτει σε ένα νέο μόρφωμα, ένα νέο ποίημα ας πούμε. Εάν το δεύτερο αποπνέει τη δυναμική και μεταδίδει την αίσθηση του πρώτου, τότε ούτε το δημιούργημα ούτε ο δημιουργός (τα αρχικά) είναι τυχαία. Το πείραμα που ακολουθεί βασίζεται στο πρωτότυπο ποίημα "Ο Ακριθάκης. Ο Μυταράς. Ο Φασιανός κι' άλοι τέτιοι ντενεκέδες" του Γιάννη Γαλανού (1929 - 2014), από τη συλλογή "Γαλάζιος Ουρανός", Αθήνα 1998 - Παράφραση: Χ.Δ.Τ.

Η τέχνη έχει σκοπό

πονάει για τον άνθρωπο

μάχεται

άλοι Εμπειρίκοι ετούτοι

στα αρχίδια μας όλα

στον κώλο μας ο λαός

που τους ταΐζει ο ηλίθιος

δάσκαλοι λέει

τί δασκαλέβουν

το σινάφι

με τους δικηγόρους τους

με το αζημίωτο

με τα φακελάκια

οι δάσκαλοι διδάσκουν

τον Χριστό ο Γκρέκο

τη φύση ο Βαν Γκογκ

αφτοί τί διδάσκουν;

την αρλούμπα

την διαστροφή;

την ανωμαλία;

πιούς βελτιώνουν;

και έχουν τέτια πόστα

οι Εμπειρίκοι μας

ακόμα; 

ελέφθεροι βέβαια

όχι στο τρελοκομείο

φτάνουν οι ανοχές

η τέχνη είναι για όλους

όχι μόνο για τους κουνιστούς σνομπ

για όλους.

Ο Αναλλοίωτος

                                                     Για το φίλο μου Βαγγέλη

Πού είναι τα μαλλιά σου μακρυμάλλη;
ακάλυπτο έχει μείνει το μισό σου το κεφάλι
πού πήγε ο νεανικός σου ενθουσιασμός
πού πήγε η πόρωση; η ζάλη;
σε έκαμψαν καημένε τα χρόνια που περάσανε
σε τσάκισε φτωχέ η βιοπάλη...

ακούει και δε μιλά, δεν αποκρίνεται
μον΄σκέφτεται "Καλά, δεν ξέρουν
πως ειν΄το μέσα που μετρά;"
και πάλι...

βγάζει απ΄το πορτοφόλι μια φωτογραφία παλιά
κοιτά και βεβαιώνεται:
όπως ήτανε κάποτε αυτός - κι αυθεντικός! -
τώρα ειν' για μόδα οι άλλοι.

Τη λύση βρήκα πάλι, ξανά σ' ένα μπουκάλι (με άλλον τρόπο αυτή τη φορά)

Μία φιάλη πλαστική
χωρητικότητος ημίσεως λίτρου
που είχα κενώσει βιαστικά
πίνοντας λαίμαργα
το αναψυκτικό περιεχόμενο της
και κράταγα στο χέρι μου
έτσι όπως περπατούσα
πλάι στη λεωφόρο
γυρίζοντας από την εργασία μου
Παρασκευή απόγευμα
τέλος της εβδομάδος
ή ώρα μόλις έξη μα βαθύ
γύρω σκοτάδι
προχωρημένος βλέπεις
μήνας Νοέμβριος
και ακόμα πιο δύσθυμο με έκανε αυτός
ο θόρυβος ο εκκωφαντικός
απ' τη διπλής κατεύθυνσης
και πολλαπλών λωρίδων
κυκλοφορίας αρτηρία
που κάθε λίγα δευτερόλεπτα
ιδαίτερα ενοχλητικές
έπαιρνε κορυφώσεις
κλάξον των οχημάτων
μοτέρ δικύκλων κι εξατμίσεις
μου ήρθε μια ιδέα και αφαίρεσα
κάπου φυλώντας το καπάκι
πλησίασα το στόμιο
του μπουκαλιού στ' αυτί μου
λες κι ήταν κάποιο όστρακο και έστρεψα
στο δρόμο τον πυθμένα
σχεδόν δεν πίστευα το θαύμα που έγινε
και πώς σαν ψέμμα έπιασε
το φτηνό μου κόλπο
έσβυσε όλος ο ορυμαγδός
και μετατράπηκε σε ένα βόμβο
απαλό, μονότονο
με λίγες μόνο διακυμάνσεις
ευχάριστο σχεδόν που θύμιζε
τον ήχο του αέρα από μισάνοιχτα παράθυρα
σαν τρέχεις με το αυτοκίνητο στην Εθνική Οδό
ή ότι ακούς σαν είσαι μέσα σε μία σύγχρονη
τραινάμαξα ταχεία
που καταπίνει τα χιλιόμετρα
στους κάμπους μίας προηγμένης
χώρας του Βορρά, της κεντρικής Ευρώπης
παράξενο ή ακόμα και γελοίο
θέαμα παρουσίαζα - το καταλάβαινα
αλλά δεν απομάκρυνα
τη φιάλη απ' τ΄αυτί μου
μέχρι που κάποια στιγμή
"έφυγα" εγώ κι άρχισα να φαντάζομαι
πως ταξιδεύω μακριά πολύ απ' την πόλη
για κάποια ξεχασμένη επαρχία
όπου και έφτανα
βαθιά μέσα στο βράδυ
και περπατώντας χωρίς να βλέπω σχεδόν τίποτα
μέσα από δρομάκια ολιγοφωτισμένα του χωριού
έφτανα στο κατάλυμα πού 'ταν κανονισμένο
όπου και έπεφτα για ύπνο κατ' ευθείαν
την άλλη μέρα όμως το πρωί
μια μέρα ξάστερη
λαμπρή, όμορφη μέρα
με μία κούπα στο χέρι αχνιστό καφέ
κοίταγα μέσα από τη τζαμαρία
απ' το μπαλκόνι, τη βεράντα ή την αυλή
πότε κατά τη μια μεριά
προς τις πευκόφυτες πλαγιές
και παρακάτω, στις υπώρειες
τα θαλερά τα θαμνοτόπια
και πότε προς την άλλη
στους κάμπους με τις συστοιχίες
τις ευλογημένες τις ελιές
ως και πιο πέρα ακόμα...
την τρανή, γαλάζια θάλασσα.

Η ροή του χρόνου είναι ζήτημα προσέγγισης

Τη νέα ηλεκτρονική
κάρτα απεριορίστων διαδρομών
στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς
που έχει διάρκεια τριάντα ημερών
και πρόσφατα απέκτησα
και χρησιμοποιώ για πρώτο μήνα
σαν την πλησιάσεις στο μηχανισμό
ελέγχου της εισόδου
ακούγεται ένα ήχος (της ακύρωσης)
και εμφανίζεται σε μια μικρή οθόνη
το υπόλοιπο των ημερών ισχύος
κι είναι ένα νούμερο αυτό
που ιλλιγγιωδώς μειούται
δέκα έδειξε σήμερα
και χτες - νομίζω - εικοσιοκτώ πως ήταν
χτες όπως νομίζω, πως ήμουν στο στρατό
χτες που έπιασα δουλειά στην Εταιρία
χτες φοιτητής, χτες νεαρός
στα μπαρ, στα κλαμπ των Εξαρχείων
μα άσε λέω καλύτερα...
μην ταξιδεύει ο νους
σε αποθαρρυντικές τέτοιες αναλογίες
άσε καλύτερα το χρόνο να μετρά
μ' αυτή τη σοβαρή
αλλά ζεστή φωνή
που ανακοινώνει απ' τα μεγάφωνα:
"Επόμενος Σταθμός: Άνω Πατήσια".

Μισός αιώνας στα Εξάρχεια

Σάββατο, μέρα για μικροδουλειές
και για τα ψώνια της βδομάδας
σήμερα έχει και την ονομαστή
λαϊκή αγορά της γειτονιάς
αυτής της ίδιας γειτονιάς
εδώ γεννήθηκα, μεγάλωσα
όπου και ζω ακόμα
κατεβαίνω προς τα κει
που 'ναι τα μαγαζιά
γύρω απ' τη λάϊκή
και περπατώ στους δρόμους
αυτούς τους ίδιους δρόμους
και παρατηρώ, θολά και αμυδρά
(δε βλέπω πλέον δίχως τα γυαλιά μου)
τον εαυτό μου σε αντανάκλαση
στις τζαμαρίες των εισόδων των πολυκατοικιών
και τις βιτρίνες των καταστημάτων
όπου έχει μείνει επιφάνεια
καθαρή κι ακάλυπτη
απ' τις μπογιές, τα γκράφιτι, τα σπρέη
και από τις επάλληλες τις αφισοκολλήσεις...

έχει αλλάξει η γειτονιά

έχω κι εγώ αλλάξει.

Η κλεψύδρα που κλέβει

Κάθε που τελειώνει μία μέρα
της εργάσιμης βδομάδας
και ξαπλώνω στο κρεββάτι για τον ύπνο
η ίδια σκέψη έρχεται πάντα
"μα πώς είναι δυνατό;
σαν λίγο πριν μου φαίνεται
χθες βράδι πάλι το ίδιο που έκανα"
και αναρωτιέμαι
"πού πήγε η μέρα μου,
οι ώρες μου τί γίναν;"
και παρ' ότι καλά ξέρω
από πολλών ετών
πως είναι ο χρόνος μέγεθος
το πλέον σχετικό
δεν παύω να ταράζουμαι
και να στεναχωρούμαι
από αυτή την άχαρη απορία
που σαν το αγκάθι
σουβλίζει και τρυπά
το ενοχλητικό.

Ιδιαίτερες έως ακραίες (σ)τάσεις καλλιτεχνικής προσωπικότητος, γαλλικής παιδείας, πολυταξιδεμένης και ιστοριομαθούς

Είμαι βλάχος, καννιμπάλ
λέτσος, λέρας και μπανάλ
καλλιτέχνις σουρεάλ
δεν εκθέτω στην Πιγκάλ
μα στο άγριο Τρανσβαάλ

ζήτω ο Ασσουρμπανιμπάλ!

Αλλάζει ο άνθρωπος;

Για τον Γ.Σ. και τα ηλίθια αστεία, Οδός Μαυρομιχάλη, Νεάπολη - Εξάρχεια, Αθήνα, 26 και 28/10/'017

Και αν του γράφει γέλιο

ή βάσανο, μαράζι

μέτρο, σοβαρότητα

ή χάχανο και χάζι

θέατρο και ψέμματα

ή αλήθεια και ας σφάζει

έξεις αθεράπευτες

θέληση που δαμάζει

δισταγμό και φρένο

ή θάρρος κι όλο γκάζι

σκοτάδι που κυκλώνει

ή μέρα που χαράζει

ήλιο προβλέπει κι έρχεται

κρύο μελετάει, χαλάζι

πέλαγο άπλετο, ανοιχτό

στενούρα και μπουγάζι

σκαρί που σκίζει το νερό

βάρκα τρύπια που μπάζει

να προχωρά , να εργάζεται

να κάθεται, ν' αράζει

να φέρνει αποτελέσματα

χίμαιρες να φαντάζει

να πέφτει, να σηκώνεται

να κλαίει, ν' αναστενάζει

να υπομονεύει, να φρονεί

να χάνεται, ν' αδειάζει

να λύνει τα προβλήματα

αναβολές να βάζει

ν' ανοίγει, να εισδύεται

να κλείνει και να φράζει

να κάνει ότι υπόσχεται

τον ουρανό να τάζει

με λίγα λόγια καθαρά

τη σκέψη του εκφράζει

να υπεκφεύγει, να φλυαρεί

να σκούζει, να φωνάζει

ψύχραιμα πάντα ν' αντιδρά

με όλα να τρομάζει

με σύνεση να οικοδομεί

πρόχειρα να σωριάζει

στέργει για να κουράζεται

καθετί τον κουράζει

ήσυχα όλο να μιλά

ν' ακκίζεται, να κράζει

να μη χωράει πουθενά

σε όλα να ταιριάζει

εκλεκτικά να δέχεται

ή ό,τι βρει να αρπάζει

αλόγιστα να χύνεται

ή με φειδώ να στάζει

κομμάτια ενώνει και κολλά

διαλύει, θραύει, σπάζει

σκέπτεται τις συνέπειες

το αύριο δεν τον νοιάζει

τους φόβους του κατανικά

το πιο μικρό τον σκιάζει

...

τα ξέρει τα ελαττώματα

αγανακτεί και βράζει

και όλο λέει "να κάνω αλλιώς"
μα ο άνθρωπος  δεν αλλάζει.

Η πόλη των δρομέων

Οδός Βατάτζη και Λεωφόρος Αλεξάνδρας, Παναθήναια - Νεάπολη, Αθήνα, 15/11/'017

Αυτή η πόλη έχει εσχάτως αποκτήσει
μια τάση έντονη
μια εμμονή μπορεί κανείς να πει
με τον αθλητισμό
όποιον και να ρωτήσεις τί γίνεται, τί κάνει
σου απαντάνε όλοι
με την ίδια στερεότυπη επωδό:
"τρέξιμο, πολύ τρέξιμο!".

Ξανάγινα παιδί

Βρέθηκα στην πλατεία Ομονοίας
σήμερα το πρωί
την ώρα που ετοιμαζόμουν
να κατέβω στον υπόγειο
να πάρω τον ηλεκτρικό
για να μεταβώ σε μία άλλη στάση
κοντά όπου είχα μία υπόθεση
της εργασίας μου
ένοιωσα αίφνης κάτι παράξενο
κάπως όλα γύρω να αλλάζουν
μα και ίδια σχεδόν να παραμένουν
σε αυτό το μέρος, το γνώριμο από παλιά
τα βήματα μου είδα να κονταίνουν
το σώμα μου να χαμηλώνει
κι όπως έχανα ύψος
το χέρι μου στο πλάι σηκωνόταν
ένα λεπτό χεράκι παιδικό
με το άκρο του κρυμμένο
μέσα σε μια παλάμη που το βάσταγε
έστρεψα το βλέμμα κι είδα δίπλα μου
να περπατά η μάνα μου.

Η τελευταία ακύρωση

Το τελευταίο χάρτινο εισητήριο
εισχώρησα απόψε στο μηχάνημα το ακυρωτικό
το μέσον: Ηλεκτρικός Σιδηρόδρομος
ο σταθμός επιβιβάσεως: Ειρήνη
η ώρα: έξι και πέντε λεπτά, μετά μεσημβρίαν
από αύριο το παρελθόν σταματά, ανασχέεται
το μέλλον επελαύνει και προμηνύεται λαμπρό
σύγχρονο, τεχνολογικό
με εισητήριο ηλεκτρονικό

στη διαδρομή ως τα Άνω Πατήσια
είχα σκαρώσει το στιχούργημα αυτό.

βλ. και: εδώ

Χάμπεας Κόρπους

Θά 'χει αδειάσει το τελεφτέο μπουκάλι
και θά 'ναι πέρα πεταμένο το πώμα
φύγαν' από ώρα όλοι απ' το σπίτι
ψυχή δε θά 'ναι στο δώμα
και νόημα πια δε θα υπάρχει κανένα
αν είναι στέρφα η γης μ΄άγονο χώμα
τουλάχιστον ας μην ήταν τα ύστατα
παρακάλια και κλάματα για "λίγο ακόμα"
δια βίου επιθύμησε ρωμαλέο να διέθετε
τούτο που κείται στο πάτωμα τ' άχαρο σώμα
ακούσια έχουν τρέξει υγρά
το χώρο πνίγει η βρώμα
διπλωμένα τα μέλη σε γωνίες παράδοξες
κι ένα μακάβριο, ορθάνοιχτο στόμα

"Βρε να σου πετύχει δουλειά"
θα γκρινιάζουν οι υπάλληλοι
καθώς αποσύρουν το πτώμα.

Χάι βόλτατζ

Σα μάβρο φίδι τεράστιο
ανεκδιήγητου μήκους
ξαπλώνει το πελώριο σώμα του
νωχελικά στο βυθό
έχει καλό καμουφλάζ
παίρνει το χρώμα της άμμου
των πετρών και των θαλάσσιων χόρτων
μα νοιώθεις την κεκαλυμμένη απειλή
καθώς προχωρά και εκτείνεται
το καλώδιο υψηλής τάσεως
από αυτή τη μικρή παραλία
του χωρίου Άγιος Νικόλαος
της χερσονήσου των Μεθάνων
έως το απέναντι Αγκίστρι.

Άλλη μια απώλεια

Πόσο στεναχωρήθηκα σήμερα το πρωί
στα χέρια μου έγινε μέσα σε μια στιγμή
τόσο καιρό μαζί μου ήταν πολύ
τη βρήκα με τις άλλες, την παρέα της
στο σπίτι το παλιό
υπήρχανε σ΄αυτό πριν από μένα
οχτώ χρόνια έμεινα εκεί
την έφερα, όλες τις έφερα, στο νέο σπίτι
και ζω έξι χρόνια εδώ
σύνολο δεκατέσσερα
και πόσα άραγε πιο πίσω; πλήρης ημερών!
Δεν είναι αυτό δικαιολογία!
λέω στον εαυτό μου
ίσα ίσα εύθραυστη που ήτανε
έπρεπε να προσέχεις
πάει τώρα, αυτό έγινε
ειρήνη ημίν, αμήν
τα μάτια σου στο εξής
στις λιγοστές εναπομείνασες
τί; μα ναι, και βέβαια
συνεχίζεται η ζωή
η ζωή που όσο περνούν τα χρόνια
γεμίζει με απώλειες, μα...
έχει και πράγματα καλά
ευχάριστες εκπλήξεις
κόλπα απίθανα κι εφφέ...

Μού ΄σπασε η κούπα του καφέ.

Ένα ακόμα θλιβερό υποκατάστατο

Το ηλεκτρονιγάρο
πολύ γελοίον είναι
ανάβει με τραντζίστορ
και της φωτιάς τελείωσε
το παλιό πάρε δίνε

λυχνίες, λάμπες έχει
αστράφτει και φαντάζει
και πού 'ναι στο σκοτάδι
η πυρωμένη κάφτρα που
καλή ελπίδα μοιάζει

μα πιο σπουδαίο σίγουρα
που δε μπορεί - του κάκου
τη γεύση και το άρωμα
τα φίνα, του καιόμενου
να δώσει του ταμπάκου.

Μην αρχίσεις «πάλι πίνεις;»

Από το τραγούδι "Don't start me on the liquor" από το 1994, του αμερικανικού συγκροτήματος Violent Femmes, συνθέτης - στιχουργός: Gordon Ganno, το τραγούδι στο σύνδεσμο: https://www.youtube.com/watch?v=xMwGBr4QZKY&list=RDxMwGBr4QZKY , οι στίχοι: https://www.azlyrics.com/lyrics/violentfemmes/dontstartmeontheliquor.html, μετάφραση: Χ.Δ.Τ. 

Μην αρχίσεις «πάλι πίνεις;»

Όλο σκέτο θα το πιω

Και θα ευχηθώ αγάπη

Μα πίνω πιο πολύ

Όταν κάποιον μισώ

Μεγάλωσα πια και πονάω

Σκούριασε η μηχανή

Λες ξανά να ξημερώσει

Και ο ήλιος να φανεί;

Κι όλο πίνω άσπρο πάτο

Και το πάω όλο κάτω

Και θα ευχηθώ ζωή

Μα πίνω πιο πολύ

Ο Δαίμονας σαν με καλεί

Γι αυτό όλο πίνω, πίνω, πίνω

Προσοχή στα καλέσματα μη δίνω

Ούτε σπίτι έχω ούτε ελπίδα

Συντροφιά ούτε πατρίδα

Ατέλειωτες κρύες νύχτες τρόμου

Μέρες όλο μοναξιά

Τίποτα δεν έχει μείνει πια

Μα δεν ήξερα για την αρρώστια

Που γίνεται όλο πιο βαριά

Παλιάτσος είναι με δρεπάνι

Και χωρίς καρδιά

Μην αρχίσεις «πάλι πίνεις;»

Άλλο δεν έχω για να πω

Λίγα λεφτά που είχα

Όλα τά ‘κανα καπνό

Μουρμουρίζω «Ω! Χριστέ μου!»

Ντροπιασμένος το κεφάλι μου κρεμάω

Κι όλο προσπαθώ μα

Μεγάλωσα πια και πονάω

Μην

Μην αρχίσεις

Μην αρχίσεις πάλι

Μην αρχίσεις πάλι, μη

Μην αρχίσεις πάλι, όχι

Μην αρχίσεις «πάλι πίνεις;» 

Εγώ ειμίν

Απωλολότο ερίφιο
σε σαστισμένο δρόμο
πλάσμα χαμένο του Θεού
έμπλεο από τρόμο

ψάχνει να βρει καταφυγή
φιλεύσπλαχνο Ποιμένα
βαρκούλα πού 'χει τσακισθεί
γυρεύει το λιμένα.

Ο μπερδεμένος συχωρεμένος

Μια ποιητική συλλογή

και ένα μυθιστόρημα

φορητά μες στο σακκίδιο

για ανάγνωση στα μέσα

μαζικής μεταφοράς

στα τρένα, στα λεωφορεία

ενίοτε σ΄αεροπλάνα και σε πλοία

καθώς και στις αναμονές

στις στάσεις, τους σταθμούς

καθώς και τους λιμένες αυτών

ή όπου αλλού τύχει

κι ένα ζεύγος αντίστοιχο

στο κομοδίνο, δίπλα στο κρεββάτι

για χρήση μετά την κατάκλιση το βράδυ

ή κατόπιν της εγέρσεως το πρωί

μαζί και κάποιες επίτομες

θεματικές εγκυκλοπαίδειες

δοκίμια, σύμμεικτα τοπολογικά

λαογραφικά και τέτοια

λίγο απ’ τό ‘να, λίγο απ’ τ΄άλλο

σε βάση καθημερινή επί δεκαετίες...

Σα να ακούω στα αυτιά μου

την  - όλο πάγο, φωτιά καμμία –

του καθαρολόγου, του πουρίστα τη φωνή:

«Εμ, θα τα κάνεις καημένε αχταρμά

τον λυρικό, τον κλασσικό, τον μέγιστο

με τον φτηνό, τον λαϊκό τον στιχοπλόκο θα μπερδέψεις

και τον πυλώνα της λογοτεχνίας της παγκόσμιας

το έργο σταθμό, το αριστούργημα

με το χυδαίο αστυνομικό, το καουμπόικο

τα αποκυήματα καθεμιανού της φαντασίας

των χαμηλών ενστίχτων το ανάγνωσμα

στο τέλος θα τα μπλέξεις...»

Και πιάνω να φαντάζομαι...

καλά λέει που θά ‘τανε

να ακουγότανε Μετά

μια άλλη φωνή που να αποφαίνεται:

«Του άρεσαν του μακαρίτη διάφορα

μα ιδιαίτερα οι λέξεις».

Πνίγο...

Θρίβομαι

Φρύγομαι

Στύβομαι

Σκύβομαι

Θλίβομαι

Λήγομαι

Κρύβομαι
.....μαι.

Αναρώτημα Οκτωβρίου

Βρέχει συχνά

κρύωσ’ ο καιρός

και χάνεται το φως

μετά το μεσημέρι

πώς έγινε αυτό;

αναρωτιέμαι καθώς κοιτώ

σε μια γωνιά αφημένο

το σάκκο της θαλάσσης

με το στρώμα, την πετσέτα

τη μάσκα, το μαγιώ, το αντηλιακό

πότε έγινε αυτό;

Χτες ήταν καλοκαίρι.

Η κούρσα

Όπου νά ΄ναι θα πάω
βόλτα με κούρσα
αστραφτερή και μεγάλη
θα διανύσει σύντομη διαδρομή
και ξέρω πού θα με βγάλει
διθέσια μόλις μα πίσω
πολύ άνετοι οι χώροι
θα κινείται αργά και θα έπονται
κάποιοι λίγοι οδοιπόροι
οι οδηγοί σοβαροί
και σκούρα ντυμένοι
και - τί ωραία! - με άνθη
παντού θά 'ν' στολισμένη.