Λε παπιγιόν

Αγαπητοί επισκέπτες, αναγνώστες και φίλοι, το ιστολόγιο εύχεται "καλή χρονιά και καλή επιτυχία".

Την προσεχή περίοδο, λόγω ιδιαίτερα παρατεταμένης έλλειψης εμπνεύσεως και συγγραφικής δυστοκίας (τί λες ρε ρεντίκολο; δε ντρέπεσαι καθόλου;) και πολύ μεγαλυτέρας του έως τώρα συνήθους και σε βαθμό νοσηρό πλέον οκνηρίας (τώρα μάλιστα, τώρα μιλάς σωστά), θα δημοσιευθούν ορισμένα κείμενα "χαμένα" ή "αποκηρυγμένα", ευχαριστούμε για την καταννόηση (βρε αθεόφοβε,  ποιός νομίζεις ότι είσαι που έχεις και "χαμένα" ή "αποκηρυγμένα" κείμενα, τρομάρα σου;).

Καλή ανάγνωση.

Λε παπιγιόν

                       

Η πεταλούδα πέταξε

τίναξε τα φτερά της

τόσο ψηλά που ανέβηκε

ζηλέψαν τη χαρά της,

στον αέρα που σαλπάριζε

στα χρώματα γιομάτη

μια ομάδα εργατικοί

εφτά - οχτώ νομάτοι.

Την ώρα του διαλλείματος

του κολατσιού την ώρα

ανάθεμα τη μοίρα μας

της γέννας μαύρη ώρα.

Για μας δουλειά, για μας σκλαβιά

φτώχεια και δυστυχία

πάντα θολός ο ουρανός

και ξαστεριά καμμία.

Για μας δεν έχει χρώματα

κι από χαρά ούτε φλούδα,

το μόνο το πετούμενο

για μας η καλιακούδα.

…………………………………………………………

Κι όμως, την ώρα αυτή,

σε μιανού το σπίτι

στην ασπρισμένη την αυλή

μ’ ολόγυρα λουλούδα

μάθαινε η μάνα το παιδί

λεξούλα τη λεξούλα

του έλεγε, της έλεγε

και πνίγονταν στα γέλια:

Τραγούδα – τραγούδα,

βελούδα – βελούδα,

μουσούδα – μουσούδα,

αρκούδα – αρκούδα,

πεταλούδα – πεταλούδα.