Ήρωες

Αγαπητοί επισκέπτες, αναγνώστες και φίλοι, το ιστολόγιο εύχεται "καλή χρονιά και καλή επιτυχία".

Την περίοδο αυτή, λόγω ιδιαίτερα παρατεταμένης έλλειψης εμπνεύσεως και συγγραφικής δυστοκίας (τί λες ρε ρεντίκολο; δε ντρέπεσαι καθόλου;) και πολύ μεγαλυτέρας του έως τώρα συνήθους και σε βαθμό νοσηρό πλέον οκνηρίας (τώρα μάλιστα, τώρα μιλάς σωστά), δημοσιεύονται ορισμένα κείμενα "χαμένα" ή "αποκηρυγμένα"(βρε αθεόφοβε,  ποιός νομίζεις ότι είσαι που έχεις και "χαμένα" ή "αποκηρυγμένα" κείμενα, τρομάρα σου;), ευχαριστούμε για την καταννόηση.

Καλή ανάγνωση.

Ήρωες

Δεν έχω εγώ ήρωες

ιππότη θρυλικό, αγέρωχο Ιβανόη,

άντρα σκληρό, μοναχικό καουμπόη,

εμπνευσμένο καλλιτέχνη, ζωγράφο, ποιητή,

πόθο των γυναικών, γόη, εραστή.

Έχω μονάχα στο χωριό μου

ένα γέροντα ψαρά

που ξετυλίγει μπερδεμένα παραγάδια

και μόνος – πάντα μόνος –

τραγουδάει με βραχνή φωνή

τα φεγγαράτα βράδια

ένα τραγούδι του καημού

τα ίδια πάντα λόγια

κι αναστενάζει ο γιαλός

ταράζουνται τα ψάρια:

«Στραβώσανε τ’ αγκίστρια μου

σάπισε η πετονιά μου

τρυπήσανε τα δίχτυα μου

σκούριασε ο σουγιάς μου.

Εσώθηκε το λάδι μου

ξίνισε το κρασί μου

και η ζωή μου χάνεται – μανούλα μου –
και σβήνει το δαδί μου».