Η Αρρώστεια

"Όχι πάλι! Όχι πάλι!" μονολογώ

βηματίζοντας πάνω κάτω αδιάκοπα

δε με χωρά ο τόπος, θηρίο στο κλουβί

"Πώς έγινε; Από πού ξεφύτρωσε αυτό;

Α, όχι ξανά μετά από τόσα χρόνια!

Δε θα το αντέξω το μαρτύριο αυτό άλλη

μια φορά. Έχω και μεγαλώσει πια. Να,

γκρίζα είναι τα γένεια, τα μαλλιά μου."

Προσπαθώ να κατευνάσω τον εαυτό μου

και τον βάζω με το ζόρρι να καθήσει

σε μια γωνιά να καρφωθεί στον καναπέ

κι έξω ν' αρχίσει να κοιτάει. Μάταιο!

Είναι πια βλέπεις και χειμώνας, σκοτεινιάζει

από νωρίς. Το μόνο που φαίνεται η

αντανάκλαση μου είναι πάνω στο τζάμι.

Αρχίζω να απαριθμώ, να σκέφτομαι τα

πράγματα συνήθως που μου δίνουνε χαρά

και που θα μπορούσαν το μυαλό μου

να κάνουν να ξεφύγει. Χα! Γελοία όλα

μου φαίνονται, ανούσια έως και απωθητικά.

Να πάω μια βόλτα με το ποδήλατο

να περπατήσω στον κοντινό λόφο

να πάω στο γυμναστήριο...

"Τί αηδίες είναι όλες αυτές!"

Να πιω ένα καφέ με μία φίλη,

με έναν φίλο, να κουβεντιάσουμε λιγάκι...

"Άνθρωπο δε θέλω να αντικρύσω!"

Να διαβάσω ένα βιβλίο

να επιχειρήσω μερικούς στίχους να μεταφράσω

να γράψω μερικές γραμμές στα κείμενα

τα τόσα που εκκρεμούνε

ν΄ακούσω ή να παίξω μουσική...

"Με κάνεις και Βαριέμαιαι!"

Επιστρατεύω τα μεγάλα μέσα

μία ταινία να παρακολουθήσω με υπόθεση

με "ξίφος και τιμή", με ήρωες

φανταστικούς και ιππότες

μαζί μ' ένα παρηγορητικό, μεγάλο

πιάτο, ζεστό φαΐ...

"Ούτε μπουκιά στο στόμα μου

να βάλω, ΤΟ ΑΚΟΥΣ;!"

Ωωω.. αυτό κι αν είναι ανησυχητικό,

εγώ να φάω να μη θέλω...

Μα τότε... τίποτα δε μένει...

Βλέπεις τα άλλα νηπενθή, τα δυνατά,

τα έχω σχεδόν τελείως απορρίψει.

Άσε που η δράση τους είναι μεν άμεση και

αποτελεσματική, την άλλη μέρα όμως τα πάθη

ξυπνάνε με πιο άγριες ακόμα διαθέσεις.

Πράγματι τίποτα δε μένει.

Και με τις ώρες βυθίζομαι, εκεί στον καναπέ.

Πότε λούζομαι στο φως και πότε

εναλλάξ, με καταπίνει το σκοτάδι.

Καθώς πατάω συνεχώς, μηχανικά,

τον διακόπτη του αμπαζούρ.

Αχ! la maladie d' amour!