Κουφώματα

Τί ανόητη, τί άθλια, τί ηλίθια

συνήθεια κι αυτή

όταν μεθώ να καταστρέφω

στο σπίτι τα κουφώματα

βλέπεις σαν είμαι μεθυσμένος

τις κινήσεις μου δεν τις ελέγχω

κι άλλα πολλά -πιο σοβαρά- δεν τα ελέγχω

κι ανοιγοκλείνω τα ρολλά

και τα πορτοπαράθυρα

με δύναμη σφόδρα πιο μεγάλη

από αυτήν που απαιτείται

ή χωρίς να προσέξω τα εμπόδια

που εκεί έχω βάλει για

να μην κλείσουν σαν φυσήξει φερ ειπείν

και κόβονται τα ρολλά

ραγίζουνε τα τζάμια

σπάνε οι μεντεσέδες

και την άλλη μέρα, μόλις ξεμεθύσω

το μάστορα καλώ που έρχεται

και πιάνει μέτρα να παίρνει

και σημειώσεις να βαστά

και να μου λέει για ανταλλακτικά

που πρέπει να βρει και τέτοια

και μένω αναγκαστικά

δύο τρεις μέρες με χαλασμένο κούφωμα

π.χ. το παράθυρο να λείπει

η κάσσα νά 'χει μείνει μοναχά

και να λυσσομανάει ο αέρας

και το σπίτι να γεμίζει

φύλλα ξερά και πούπουλα περιστεριών

ή το ρολό να μένει ανοιχτό

και το δωμάτιο να λούζει

αδυσώπητος ο ήλιος

που το μάτι να τρυπά

και να κάνει δυο φορές χειρότερο

τον ήδη φριχτό τον πονοκέφαλο μου

ή ολόκλειστο να  μένει εντελώς

και να κάθομαι όλη μέρα εκεί

μόνος μες στο σκοτάδι

σαν το σκουλήκι, σαν κατσαρίδα, σαν ποντικός
όπως εξάλλου μου αξίζει.