Η τελευταία των μεγάλων φαλαινών

Τραγούδι του Άγγλου τραγουδοποιού Andy Barnes (The Last Leviathan/The last of the Great Whales), με δεκάδες διασκευές.

Μία πολύ γνωστή, αυτή των Dubliners  με τον Seán Cannon στο τραγούδι, χωρίς την τελευταία στροφή, στο σύνδεσμο: https://www.youtube.com/watch?v=bNp5dc0v-3c

Μετάφραση: Χ.Δ.Τ.

Την ψυχή μου απ΄το κορμί μου ξεκόλλησαν και ματώνω

την καρδιά μου κάναν και κρύωσε και κλαίω

η ομορφιά ξεθώριασε γύρω μου και ουρλιάζω

η τελευταία είμαι των μεγάλων φαλαινών και πεθαίνω

Χτες το βράδυ τα κλάματα άκουσα του τελευταίου μου συντρόφου

ο κρότος του όπλου καθώς το καμάκι τινάχτηκε κι ύστερα έμεινα μόνη

τις ημέρες θυμάμαι που πέρασαν που ήμασταν τόσες χιλιάδες

και τώρα ξέρω που θα πεθάνω πια σύντομα ο τελευταίος Λεβιάθαν

Το πρωί ο ήλιος σηκώθηκε κόκκινος στον ουρανό του Βορρά

ο πάγος πήρε το χρώμα του αίματος και φυσάει δυνατά

αναδύθηκα να πάρω ανάσα που έμελλε η τελευταία μου νά ΄ναι

το όπλο του θανάτου να πάλι ακούστηκε και σβήνω

Τώρα που καμμιά μας δεν έμεινε κυνήγι δε θά 'χει

στους φαλαινοθήρες να πείτε πως νόημα δεν έχει το μοιρολόι να πιάνουν

να σκεφτούν μόνο ποιά ράτσα έχει σειρά για να ξεκάνουν

τις φώκιες, τους ελέφαντες, ποιούς; ή μήπως τις κόρες, τους γιους τους;

Την ψυχή μου απ΄το κορμί μου ξεκόλλησαν και ματώνω

την καρδιά μου κάναν και κρύωσε και κλαίω

η ομορφιά ξεθώριασε γύρω μου και ουρλιάζω

η τελευταία είμαι των μεγάλων φαλαινών και πεθαίνω

Απ΄την αρχή του καιρού μας κυνήγησαν

στους ωκεανούς που σπίτι μας ήταν

Εσκιμώοι με κανώ ως σύγχρονα πλοία τεράστια

το χαμό μας αγνοήσατε κανείς να μας σώσει.

Σημ. 27, 28, 29/4/'014, Μαυρομιχάλη 148Β, Νεάπολη-Εξάρχεια και Λεωφορείο Α7, Στουρνάρη-Κηφισσιά, Αθήνα