The Traitor - Τραγούδι του Leonard Cohen, απόδοση στα Ελληνικά: Χ.Δ.Τ.
Στον Αγγλικό ποταμό βούτηξε τώρα ο Κύκνος
α, διάπλατα ανοίξαν ροδοπέταλα αγάπης
μια ηλιοκαμμένη μ'ήθελε το καλοκαίρι
και κοίταγαν όλο από αντίπερα οι Κριτές.
Είπα στη μάνα μου "Μάνα, εγώ θα φύγω
φύλα την κάμαρα μου μα μην κλαις
κι αν φθάσουν λόγια στ' αυτιά σου γι άσχημο τέλος
λάθος ήταν δικό μου αλλά και της στιγμής.
Μ' αρρώστησα το Ρόδο μ' άλικα ρίγη
τον Κύκνο γέλασα με κάποιο ίχνος ντροπής
Είπε: στο τέλος ήμουν εγώ ο πιο καλός εραστής της
και με κεραυνοβόλησε μ' άγρια ματιά.
Οι Κριτές είπαν: "έχασες για τόσο δα λίγο
μάζεψε το στρατό σου να επιτεθείς"
ονειροπόλοι ενάντια στους ανθρώπους της δράσης
Ω, δες! Είναι οι ονειροπόλοι που νικούν.
Στους λαγόνες αγγίζοντας για μια στιγμή μοιραία
τα χείλη της φίλησα ότι διψούσα πολύ
αχ! η ψευτιά μου με τσίμπησε σα σφήκα
και το φαρμάκι μου παραλύει το κορμί.
Και δε μπορούσα να πω στους νέους στρατιώτες
ότι είχαν πια άνωθεν εγκαταλειφθεί
κι έτσι πλέον στων μαχών τα πεδία
με τους εχθρούς της αγάπης έχω καταταχθεί.
Και πάει καιρός πού 'πε "Εγώ θα φύγω
μα το σώμα μου κράτα να χρησιμοποιείς
να κουνιέσαι απάνω του όταν κοιμάμαι
τρύπα με βρόχια το Ρόδο ο Κύκνος να τυλιχτεί".
Κάθε μέρα λοιπόν το καθήκον μου κάνω
την αγγίζω εδώ κι εκεί όπως ξέρω καλά
το ανοιχτό της στόμα φιλώ, την ομορφιά της δοξάζω
κι ο κόσμος με λέει προδότη και με περιφρονεί.
Στον Αγγλικό ποταμό βούτηξε τώρα ο Κύκνος
α, διάπλατα ανοίξαν ροδοπέταλα αγάπης
μια ηλιοκαμμένη μ'ήθελε το καλοκαίρι
και κοίταγαν όλο από αντίπερα οι Κριτές.
Είπα στη μάνα μου "Μάνα, εγώ θα φύγω
φύλα την κάμαρα μου μα μην κλαις
κι αν φθάσουν λόγια στ' αυτιά σου γι άσχημο τέλος
λάθος ήταν δικό μου αλλά και της στιγμής.
Μ' αρρώστησα το Ρόδο μ' άλικα ρίγη
τον Κύκνο γέλασα με κάποιο ίχνος ντροπής
Είπε: στο τέλος ήμουν εγώ ο πιο καλός εραστής της
και με κεραυνοβόλησε μ' άγρια ματιά.
Οι Κριτές είπαν: "έχασες για τόσο δα λίγο
μάζεψε το στρατό σου να επιτεθείς"
ονειροπόλοι ενάντια στους ανθρώπους της δράσης
Ω, δες! Είναι οι ονειροπόλοι που νικούν.
Στους λαγόνες αγγίζοντας για μια στιγμή μοιραία
τα χείλη της φίλησα ότι διψούσα πολύ
αχ! η ψευτιά μου με τσίμπησε σα σφήκα
και το φαρμάκι μου παραλύει το κορμί.
Και δε μπορούσα να πω στους νέους στρατιώτες
ότι είχαν πια άνωθεν εγκαταλειφθεί
κι έτσι πλέον στων μαχών τα πεδία
με τους εχθρούς της αγάπης έχω καταταχθεί.
Και πάει καιρός πού 'πε "Εγώ θα φύγω
μα το σώμα μου κράτα να χρησιμοποιείς
να κουνιέσαι απάνω του όταν κοιμάμαι
τρύπα με βρόχια το Ρόδο ο Κύκνος να τυλιχτεί".
Κάθε μέρα λοιπόν το καθήκον μου κάνω
την αγγίζω εδώ κι εκεί όπως ξέρω καλά
το ανοιχτό της στόμα φιλώ, την ομορφιά της δοξάζω
κι ο κόσμος με λέει προδότη και με περιφρονεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου