Προς ποιητήν Γιάννη Γαλανό

Μήγαρις έχω άλλο στο νου πάρεξ γαμήσι και κονόμα; Μάλιστα κύριε, γαμήσι και κονόμα, έτσι γουστάρω εγώ, αφτά είναι τα ενδιαφέροντα μου κι ούτε με νιάζει αν με λες σαπρόφυτο, μαλάκιο, βάρβαρο κι απολίτιστο. Εγώ είμαι Αχαιός κύριε, Πατρινός, είμαστε πρακτικοί άνθρωποι εμείς, εμπόριο κύριε, έμποροι, μεταπράτες, το κέρδος κύριε – κατάλαβες; Τόσους αιώνες τώρα αφτά είναι τα μελήματα μας κι από όσο ξέρω δεν έχει ξεστρατίσει κανείς στον τόπο μου να κάνει στίχους, τραγούδια, μουσικές, ζωγραφικές, βιβλία, ποιήματα, θέατρα, και τα τέτοια. Τί λες; Εσύ είσαι πατριώτης μου, μα είσαι ποιητής; Και πώς σε λένε; Γαλανό; Δε σ΄έχω ακούσει ποτέ! Κάνας ασήμαντος θα είσαι... τί; Όλοι οι ποιητές έχουνε την αξία τους; Αρκεί να γράφουν με καρδιά, με ψυχή, με θυσία, με πόνο; Όλοι το λιθαράκι τους βάζουνε στον πύργο της Ποίησης; Κι έτσι προσφέρουνε εκείνο που μπορούνε μέσα στην κοινωνία; Κι έζησες μια ζωή σκληρή με πίκρες πολλές και με στερήσεις μα έχεις να το καφχιέσαι που αφτό τό ‘κανες για την ποίηση; Αφτή στα πήρε μα κι αφτή στά ‘δωσε όλα; Αφτή ήταν η μοίρα, το καθήκον σου, κάτι έκανες και συ, κάτι θα μείνει από σένα;... Κομμάτι «κουνημένος» μου φαίνεσαι πατριώτη, άντε από δω. Άντε απο δω....

Σημ. Γιάννης Γαλανός (Ιωάννης Πανίτσας), ποιητής, 1929 – 2014, Πάτρα, Αθήνα