Το κέντρο του σύμπαντος σε ακτή λουομένων

Ένα χρωματιστό πανί ημιδιάφανο
απ' αυτά που φορούν οι γυναίκες στα μπάνια
τ' όνομα του να θυμηθώ ποτέ δεν κατάφερα
φουρό, πουρό, καμεό... πώς το λένε
σαν βγήκες απ' τη θάλασσα αυτό τύλιξες πάνω σου
και τό 'δεσες γύρω απ' τη δαχτυλιδένια σου μέση
κόλλησε αυτό στα μέλη σου αχόρταγα
και ρουφούσε με δίψα την αρμυρή υγρασία
που φώλιαζε παντού, σε κάθε κοιλότητα
και κυλούσε στο μαυρισμένο σου δέρμα
μ' αυτό κάθισες στην απλωμένη στην άμμο πετσέτα σου
κι έπιασες ένα τσιγάρο ηδονικά να καπνίζεις
ύστερα αλείφτηκες με λάδια, μύρα κι αρώματα
κι αφέθηκες στις θερμές θωπείες του ήλιου
τα μάτια πότε μισόκλεινες, ρέμβαζες
και πότε κοιτούσες κλεφτά ενός χοντρού τις σελίδες βιβλίου
πέρασε ώρα και πάλι σηκώθηκες
το λεπτό κάλυμμα έμεινε κάτω
όρθια μπροστά μου εκεί στήθηκες
κι άρχισες να τεντωνόσουν σα γάτα
σαν δυο κολώνες τα τέλεια πόδια σου
το σύμπαν συσπειρώθηκε στη μεταξύ τους αψίδα
κι απ' αυτή τη στιγμή όλα τελείωσαν
άλλο δεν ένοιωσα, άλλο δεν είδα
χάθηκε η πλαζ, η άμμος, η θάλασσα, η αντάρα του κόσμου
εκτός από σένα όλα χάθηκαν
μαζί τους κι εγώ χάθηκα εντός μου.