Εξάρχεια

Βρέθηκαν τυχαία δίπλα δίπλα σε μία εκδήλωση που έγινε στην πλατεία για υποστήριξη και αλληλεγγύη στους μετανάστες και εναντίον των περιστατικών βίας που συνέβαιναν στις γύρω γειτονιές τελευταία. Έπιασαν ψιλή κουβέντα καθώς έτυχε να φύγουνε μαζί, ανηφορίζοντας τον πεζόδρομο.
Κάποια στιγμή εκείνη είδε τα φρεσκοφυτεμμένα λουλούδια στο παρτέρι κι έκανε ένα "Α!" με ενθουσιασμό, έσκυψε, τα χάιδεψε απαλά και με κλειστά μάτια είπε:
"Μμμ... πόσο μ'αρέσει ο κατιφές!".
Εκείνος ήταν (ως συνήθως, όπως μετά κατάλαβε) μάλλον αφηρημένος και αποκρίθηκε με κάποια καθυστέρηση:
"Χμ! εμένα μου λες; Τον λατρεύω! Από έφηβος. Μια καθημερινή απόλαυση. Μα και παρέα και παρηγοριά και τόνωση... Μια κούπα αχνιστός καφές! Τί καλύτερο... Μα... τί λες; Αφού μας αρέσει και στους δύο, πάμε να πιούμε έναν;".
Σκέφτηκε προς στιγμήν "τί δουλειά έχω εγώ μ΄αυτόν τον άνδρα" ύστερα όμως της φάνηκε και κάπως γουστόζικη η μικρή παρεξήγηση και δέχτηκε. Πήγαν σ΄ένα από τα καφέ της Καλλιδρομίου κι έκατσαν ώρα πολλή πίνοντας καφέδες και κουβεντιάζοντας.
Και βάλε με το νου σου τί ήταν το ματσάκι τα λουλούδια, στο μικρό ανθοδοχείο στο κέντρο του τραπεζιού... Εγώ δεν πιστεύω στις προλήψεις αλλά μερικά πράγματα είναι σημαδιακά, πώς να το κάνουμε;
Από τότε έχουν περάσει 17 χρόνια. Είναι μαζί, είναι καλά κι ούτε που τους πέρασε ποτέ απ' το μυαλό ν' αφήσουν τη γειτονιά.
Ζουν στα Εξάρχεια.

Εικοσιεπτά Φεβρουαρίου δύο χιλιάδες δώδεκα
Νεάπολη,Εξάρχεια - Αθήνα