Τόσο απλά

Τηλεφώνησε το μεσημέρι της Παρασκευής. Είπε θα περνούσε για λίγο το απόγευμα. Τελικά έκατσε αρκετά. Μιλούσαμε, γελούσαμε, ήταν ωραία και ζεστά. Πρότεινε να μείνει το βράδυ. Δέχθηκα. Προσφέρθηκε να ετοιμάσει ένα απλό δείπνο, με ό,τι μπορούσε να βρεθεί στην εργένικη κουζίνα μου. Της παραχώρησα πλήρη ελευθερία στο χώρο και τα όποια εντός του διαθέσιμα. Εγώ έκλεισα τις μπαλκονόπορτες. Είχε καλό καιρό όλες τις τελευταίες γλυκές μέρες της άνοιξης μα όταν νύχτωνε έπιανε ψύχρα. Άναψα κεριά, έβαλα ένα κοντσέρτο κάποιου από αυτούς τους πολύ καλούς σύγχρονους Βρεττανούς συνθέτες που ποτέ δε μπορώ τα ονόματα τους να θυμηθώ. Άκουγα ήχους ετοιμασίας από μέσα, σε λίγο ήρθαν και μυρωδιές. Πήγα στο υπνοδωμάτιο ν΄αλλάξω σεντόνια και σκεπάσματα στο κρεββάτι.  Όταν τελείωσα (είμαι πολύ αργός) στο τραπέζι υπήρχαν πιάτα, μαχαιροπήρουνα, ένα μπουκάλι κρασί, ψωμί, τυρί, μπαχαρικά και μετά προσγειώθηκε στο κέντρο μία γαβάθα με αχνιστές, βραστές πατάτες.