Είναι ζωή αυτή;

Τα φάρμακα μου τα πολλά παίρνω απ' το φαρμακείο
ξυρίζομαι φτηνό, σ΄ενός γνωστού κουρείο
τρώω κάθε μέρα στης γωνίας το μαγειρίο
κι έρωτα τις Παρασκευές βρίσκω σ' ένα πορνείο

τα ρούχα μου ράβω - μαντάρω στο ίδιο το ραφείο
υπάλληλος χρόνια πολλά, σ΄ένα άχαρο γραφείο
για δόξα, έμπνευση, χαρά μικρό είναι το πεδίο
ξεχνιέμαι όμως τα Σάββατα σ΄ένα χαμαιτυπείο

χάος πια πλέον επικρατεί, στο νου, εν τω κρανίω
και τρικυμία στην καρδιά και βάσανο και κρύο
ένα ανθρωπάκι τόσο δα, ασήμαντο, αστείο
τις Κυριακές συχώρεση ψάχνω σε ναό οικείο.