Με όλο το θάρρος, απολογούμενος και λόγω της ημέρας κύριε Νταφόου

Άγιος Θωμάς, Μαρούσι, Αθήνα, 26/7/'016

Ο Ροβινσών επιβεβαίωσε την υπόθεση που είχε κάνει όταν αντίκρισε το αποτύπωμα του πέλματος στην άμμο της παραλίας, ότι δηλαδή αυτό ανήκε σε γυναίκα. Στις παρυφές του δάσους που ξεκινούσε πιο πέρα και μες στην κουφάλα ενός δέντρου, βρήκε να κρύβεται μια νεαρή, ημίγυμνη ιθαγενής. Δε φάνηκε καθόλου να τον φοβάται όταν ξεκίνησε να της μιλά και παρότι ήταν ολοφάνερο ότι δεν τον καταλάβαινε, η στάση της ήταν συναινετική έως και κάπως… υποτακτική. Βέβαια εκείνος δε μπόρεσε να μην προσέξει το ωραίο της χαμόγελο, τα λαμπερά της μάτια και τις ζουμερές καμπύλες της που μάταια πάσχιζαν να καλύψουν τα αυτοσχέδια, μικροσκοπικά δείγματα ενδυματισμού. Αναθυμούμενος το ημερολόγιο, που φρόντιζε πάντα να τηρεί και να εορτάζει και να τιμά τις θρησκευτικές εορτές, τις εθνικές αργίες,  τις ιστορικές επετείους και όλα τα αξιοσημείωτα γεγονότα, της ανακοίνωσε ότι δεδομένου ότι την ημέρα εκείνη, δηλαδή Τρίτη 26 Ιουλίου του σωτηρίου έτους 1719, η Εκκλησία τιμούσε τη μνήμη της Αγίας Παρασκευής της Αθληφόρου Μεγαλομάρτυρος, θα την ονόμαζε κι εκείνη Παρασκευή και την κάλεσε να τον ακολουθήσει, πράγμα που η νεαρή, ημίγυμνη, χυμώδης Παρασκευή έπραξε πρόθυμα, έως τη σπηλιά που ο Ροβινσών είχε διαμορφώσει ως κατάλυμα. Όπως και αργότερα, το βράδυ, όταν την κάλεσε και στο κρεββάτι του, ομοίως πρόθυμα το έκανε κι αυτό. Πέρασε καιρός… Η ζωή του είχε βελτιωθεί πολύ και περνούσε πολύ καλά, πάρα πολύ καλά με την Παρασκευή, στο βαθμό που είχε αρχίσει να σκέπτεται ότι αν ποτέ, λέμε τώρα αν, γινόταν τρόπος να φύγει απ’ αυτό το έρημο νησί και να γυρίσει στην πατρίδα του, μάλλον θα έπαιρνε μαζί του την Παρασκευή στο Κουήν’ς Ντοκ Χαλλ, στην Αγγλία και θα την κράταγε κοντά του. Αυτά αναλογιζόταν καθώς ήταν οι δυο τους ξαπλωμένοι (εκείνη την είχε πάρει ο ύπνος), όμως μετά θυμήθηκε ότι τον πρώτο καιρό στο νησί, όταν διακατεχόταν από μεγάλους φόβους, ανησυχίες και άγχος για το μέλλον, αν θα τα καταφέρει να επιβιώσει, αν θα σωθεί ποτέ κ.λ.π. του ήρθε στο μυαλό κάτι που είχε διαβάσει σε κάποιο βιβλίο, τη ρήση ενός σοφού Ινδού, ότι δηλαδή δεν έχει νόημα κι αξία να ασχολείται κανείς με το μέλλον, παρά να ζει πρέπει το παρόν, την κάθε ώρα και μέρα και στιγμή. Και πίεσε τον εαυτό του να το εφαρμόσει και βρήκε την πρακτική αυτή ωφέλιμη πολύ. Έτσι λοιπόν και τώρα, σταμάτησε να σκέπτεται και άπλωσε τα χέρια του στο πλάι, ώσπου το ένα εσυνάντησε τον ευμεγέθη μαστό της Παρασκευής, που πάντοτε εξάπλωνε θεόγυμνη, και το άλλο το σφριγηλό γλουτό της. Αμφότερα τα γυναικεία μέλη, ενθυλακώθηκαν στις παλάμες του με τις οποίες εκείνος άρχισε τις ψαύσεις, τις τριβές και τις μαλάξεις. Οι χειρονομίες αυτές φαίνεται άρχισαν να αποσπούν από τας αγκάλας του Μορφέως την Παρασκευή, η οποία αφήνοντας μικρούς αναστεναγμούς απόλαυσης, άνοιξε εν τέλει τους οφθαλμούς της και αντιλαμβανόμενη τα τεκταινόμενα χαμογέλασε πλατειά και άπλωσε κι εκείνη το λεπτό της χέρι, με μία αποφασιστική κίνηση προς το κέντρο του κορμού του, ομού και του ανδρισμού του.