Πάει ο Πολωνός

Πάει ο Πολωνός

ο Ζμπίγκνιεφ

απ’ το Λούμπλιν

20 χρόνια στην Ελλάδα

μόλις 39 χρονών

με γυναίκα και μικρό παιδί κορίτσι

όλοι τον ήξεραν

τον είχε προικίσει ο Θεός

με σπάνια γιγαντοδομή

1.95 στο ύψος τουλάχιστον στεκόντανε

κιλά εζύγιαζε 160

είχε μία πελώρια, σφαιρική κοιλιά, σαν αερόστατο

τεράστια δάχτυλα που όταν άναβε τσιγάρο

(πανάθεμα τον – όλην την ώρα κάπνιζε)

όταν άναβε τσιγάρο λέω, χανότανε αυτό

και φαίνονταν στο τέλος του

ενώ ήταν στην αρχή του

και το κεφάλι του, σα μπάλλα ποδοσφαίρου

κατευθείαν με τον κορμό ενώνονταν

με δίχως σβέρκο

μόνο κάτι θηριώδη μούσκουλα εκεί

σαν παλαιστού, σαν ταύρου

λίγες τρίχες στο κρανίο όπου είχε, τις εξύριζε κι αυτές

κι έτσι γυμνό, στιλπνό γυάλιζε αυτό

στα φώτα και στον ήλιο

τα μάτια του αχνοπράσινα

όπως πολλών στη χώρα του

κι από τις γύρω χώρες

μόνο δεν ήταν λαμπερά και διαπεραστικά

όλο γλαρό, όλο θολό το βλέμμα του

όπως  του χρόνιου μέθυσου

και του βαρέως πότη

άλλωστε όλοι τό ‘λεγαν

πίνει πολύ ο Πολωνός

συνήθεια που κουβάλησε από την Πολωνία

στην εφηβεία, ένα μπουκάλι βότκα την ημέρα κουμαντάριζε

και στην Αθήνα το συνέχισε

το βιολί αυτό το ίδιο

μόνο τελευταία, λόγω της κρίσης φαίνεται

τό ‘χε γυρίσει στο κρασί

μα κι από δαύτο έπινε

τέσσερα – πέντε λίτρα

κάθε που τόνε έβλεπα

φούντωνε ολοκόκκινος

λες και θα τού ‘ρθει κόλπος

σαν ήτανε με τη μικρή κορούλα του

θύμωνα μέσα μου

και τόνε έψεγα αυστηρά

«κτήνος, εγωιστή, ασυνείδητε

δούλος του πάθους σου

μα δε μπορείς μωρέ να κρατηθείς;

τί θ’ απογίνουν οι γυναίκες μόνες τους

άθλιε χωρίς εσένα;»

πάει ο Πολωνός

στον ύπνο του έφυγε

τό ‘μαθα προχτές το βράδυ

το κουβεντιάζανε στην ΕΒΓΑ της γειτονιάς

δίπλα απ’ το σπίτι

όπου πήγα λίγο πριν τα μεσάνυχτα

να πάρω κι άλλες μπύρες

Πάει ο Πολωνός

άντε

και στα δικά μας.