Βρε πώς γίναμε έτσι;

30/11/’015 – Αμπελόκηποι, Λεωφ. Αλεξάνδρας - Αθήνα

Η φαντασία

πουλά λαχεία

η ρομαντική ιστορία

μια μόνιμη πια έχει γίνει απορία

το καθεστώς

είναι εκτός

μια νέα εξουσία

δίχως διόλου ουσία

κι η παλιά συνταγή

μια στυγνή διαταγή

οι καλές πράξεις

ό,τι βρεις να αρπάξεις

συλλαβές που μπερδεύονται, εύθυμης μέθης σημάδι

ψέλλισμα άναρθρο, σκοτάδι του Άδη

το «έρως ανίκατε»

«αυτά πού τα βρήκατε;»

το «αγαπάτε αλλήλους»

«σφάχτε τους σκύλους»

εμπνευσμένος ο στίχος

κινητού νέος ήχος

ο άσπιλος κρίνος

να πίνω μόνο σαν κτήνος

πριν πεθάνεις να ζήσεις

αμήχανος να ξεψυχήσεις

κι απ’ το ν’ αντισταθείς

δούλος, όλο σκυφτός  να σταθείς

το «έλα πια, φτάνει, είναι κρίμα»

στο «ό,τι είναι πιο αδύνατο μου γίνεται κτήμα»

αντί «θα σ’ αγαπώ μέχρι να τελειώσει το φως»

«καλύτερα νά ‘μαι μια μια ζωή μοναχός»

απ’ το «στρατό πατρίδας δε θέλω κανένα»

τώρα στο «εν δυο, εν δυο, εν δύο ένα»

κι έτσι οι ελεύθεροι αλήτες

πειθήνιοι γίνανε οπλίτες

και το γλυκό το φεγγάρι λαμπρό

ένα ψυχρό νέον φως αιχμηρό

το γυμνό, το καλλίγραμμο στήθος

σεμνοπρέπεια κι αυστηρό τόσο ήθος

το «για βραβείο θα σε πάω σε μπερντέ Καραγκιόζη»

στο «τιμωρία πολύ σκληρή σου αρμόζει»

αντί «δόξα Σοι» και «βοήθεια μας»

στο «η αγάπη Του καλύτερα να μένει μακριά μας»

το Ιερό Ευαγγέλιο

ανήλεο φραγγέλιο

και η Ελπίδα

μια παλλακίδα

Μα θα γίνουμε έτσι;

κούφια η ώρα

Έτσι είναι τώρα
σκάσε, προχώρα.