Poeticus Maximus Surealus Contradictus

Με τις καλύτερες κατάρες μου

με τις χειρότερες  ευχές μου

με τις ελάχιστες δυνάμεις μου

με τις τεράστιες αντοχές μου

Πρωί: «ένα διπλό ακόμα σού ‘πα»

βράδι: με τον καφέ αχνιστό στην κούπα

Τα πιο σκληρά τα μήλα, κύριε μανάβη, σε μένα όλα δώστα

τέτοια φρούτα, αφού ξέρεις, τα τρώω μόνο κομπόστα

Μες στο σκοτάδι νά ‘βρω

ψάχνω ένα μαύρο

λευκή πέφτει η σκόνη

το χιόνι και λερώνει

Αρχιμάγειρος της πείνας

γαστρονόμος καραντίνας

Μ’ οχτώ πόδια Θεά Κάλι και οχτάχερο χταπόδι

ποδηλάτης δίχως άκρα και καινούριο καλαπόδι

Με ακαριαίο φαρμάκι ποτισμένη καραμέλα

ολοτρύφερη μπριζόλα και γεμάτη σαλμονέλα

Σ΄αυτοσχέδια αγχόνη εκρεμάσθει με μανία

τέζα ο φροντιστής των κήπων στην αρχαία Βαβυλωνία

Μ’ ένα έλατο το Πάσχα

αυγά μες στα Χριστούγεννα

αναμνήσεις ακριβείας

απ’ όλα τα μελλούμενα

Με ανάθρεψαν ως μόσχο

απ’ τις δίαιτες απόσχω

τρώω πάντα νουά ψάρι

και ποτέ βραστό μοσχάρι

Θέλω να φωνάζω ζήτω

και με απελπισία να φρίττω

εν σιωπή γοερά να κλαίω

τραγούδια  εύθυμα να λέω

Μέχρις έως βαθμού εσχάτου

εκ μιας μοίρας επαράτου

διακριθείς επ’ ανδραγαθία

τυχών τύχη ευνοϊκή...
              και θεία.