Θεληματάρης στα Εξάρχεια

12/9/’015 – Νέα Στύρα, Εύβοια

Χρόνια και χρόνια, χρόνια πολλά

ζει εδώ στη γειτονιά

που ζω κι εγώ από πάντα

ο άνθρωπος αυτός

ομήλικοι πρέπει είμαστε περίπου

τον βλέπω τακτικά

όλο κάτι χαχόλικα φορά

φθαρμένα ρούχα

όλο κάτι φαρδιά παπούτσια

κάποτε ήταν κι αυτός μελαχρινός

τώρα έχει κι αυτός ασπρίσει

αξύριστος συχνά κυκλοφορεί

όλους τους ξέρει και τους χαιρετά

τους μαγαζάτορες, τους καφετζήδες

τον περιπτερά, τους αστυνομικούς στο τμήμα

τους ιερείς του Αγίου Νικολάου

τη βγάζει με θελήματα

πότε να ξεφορτώνει τον βλέπω το χαρτί

σ’ ένα από τα πολλές τυπογραφεία τις δεκάδες

πότε χαρτοκιβώτια με πλακάκια

πότε τίποτα μπύρες στα κασόνια

ή βάζει ένα χεράκι σε κάποια μετακόμιση

ή ότι άλλο μικροθέλημα

και κάθε χαμαλίκι

δεν ξέρω πώς τη βγάζει από φαγητό

ή στέγη αν έχει κάπου

θυμάμαι πάντως μια φορά πρωί

ένα καλοκαίρι που είχα πάει

στο λόφο για περίπατο

και νά ‘σου σε μια πλαγιά να ξεπροβάλλει

μέσα από κάτι πρόχειρα στρωσίδια

από κάτι σληπινγκμπάγκ

και να τεντώνεται και να χασμάται

ατενίζοντας με έντονο ενδιαφέρον

απέναντι τις πολυκατοικίες

άστεγος νά ‘ναι λες;

να βρίσκει καταφύγιο σε κάποιο απ’ τα πολλά

τα άδεια, τα παλιά τα σπίτια;

πάντως και αν φτωχοπερνά

κακόκεφο ποτέ ή δύσθυμο τον είδα

και βέβαια ούτε κατά διάννοια αγχωμένο

όλο πάντα ζωντανός, κινητικός

και ομιλητικός ιδιαίτερα

με μια φωνή χαρακτηριστική

και ένα ψεύδισμα ελαφρό να ξεχωρίζει

στην άκρη της γλώσσας του έχει πάντα ένα πείραγμα

ή κάποιο χωρατό που μ’ ευκαιρία πρώτη ξεστομίζει

…με άλλα λόγια ένας άνθρωπος

που ζει την κάθε μέρα

την κάθε μία την στιγμή

χωρίς σκοτούρες για το χτες

και έγνοιες για το αύριο

χωρίς ο φόβος κι οι ενοχές κάθε λεπτό

ποιός από πούθε να τρυπώνουνε ξέρει και κυριαρχούνε

αυτό το τόσο στοιχειώδες δηλαδή

κι απλό το μυστικό

που λίγοι στην εποχή μας μοναχά

φαίνεται να κατέχουν 

ενώ οι περισσότεροι παλεύουν μάταια

κι ακόμα καταφεύγουν στη βοήθεια ειδικών

μήπως το κατακτήσουν…

αυτά σκεφτόμουν σήμερα, πρωί

πριν φύγω για μία μικρή

διήμερη εκδρομή απ’ την Αθήνα

καθώς τον είδα άλλη μια φορά

σε ένα φορτηγό μικρό

με νεύρο να γεμίζει την καρότσα

βοηθάει είπα η κίνηση η εμπορική

πρωί Σαββάτου να βρεθεί ένα μεροκάματο

βοηθάει ίσως και η λαϊκή

πού ‘χει η Καλλιδρομίου

σκεφτόμουνα εμένα, σκεφτόμουνα αυτόν

τόσα χρόνια τον γνωρίζω

«βίοι παράλληλοι» σκεφτόμουνα

μονάχα που δεν ήξερα

ποιανού είναι πιο καλός ο βίος.