Οι φωνούλες

29/8/’015 – πλησίον χωρίου Αγ. Νικόλαος, χερσόνησσος Μεθάνων

Μικρές φωνούλες μου διαφεύγουν συνεχώς

σε τυχαίους χρόνους ακουσίως εκστομίζονται

(μα πρέπει να παραδεχτώ πως η συχνότητα αυξάνει)

διάφορες ώρες της ημέρας

η ορισμένως και της νυκτός

κυρίως κατά μόνας ευτυχώς

(μα και εν μέσω πλήθους, όλο και πιο συχνά συμβαίνει)

είναι οι φωνούλες σα μικρές πολεμικές κραυγές

σαν θραύσματα από άριες

σαν τμήμα στίχου τραγουδιού οπερέττας

σαν πόνου κάπως οιμωγή

σαν μίνι ουρλιαχτό

σαν μωρού κλάψιμο άναρθρο

στροφής κομμάτι τόσο δα από ένα μοιρολόι

πηγαίες φωνούλες, τί είναι ξέρω καλά

κι ούτε απορώ, ούτε ανησυχώ καθόλου

είναι, έχω καταλάβει από καιρό

σαν μια – που λέμε εμείς (τρομάρα μου) οι μηχανικοί –

βαλβίδα ανακούφισης, μία μορφή εκτόνωσης

για τις κάθε λογής εσώτερες πιέσεις

ισορροπία βρίσκει ο καθείς όπως μπορεί

εμένα μού ‘τυχε με τούτες τις φωνούλες...

απλώς... έχω το νου μου, μήπως κάποιος καλοθελητής

ένας συνάδελφος ας πούμε

κάποια κυρία από τη γειτονιά

φίλος μπορεί ή συγγενής, ποιός ξέρει

μην τύχει από ενδιαφέρον άδολο κι αγνό

στείλει, για το καλό μου, το γνωστό απόσπασμα

ανδρών που με ογκώδη σώματα, λευκές στολές

και σαν παιδιού λεπτές και απαλές  τις ομιλίες

ευγενικά πολύ με πάρουν αγκαλιά

κι αρχίσουν να μου εξηγούν

ότι θα βρω ένα μικρό παράδεισο

μιαν ήσυχη γαλήνη

και μιαν χωρίς φωνούλες ήρεμη ζωή
κει που με πάνε.