Ecce Hommo

28/3/’015 – Αραχώβης 41, Εξάρχεια – Αθήνα

Ηλικιωμένη, κατάκοιτη

βαρέως πάσχουσα η ασθενής

πασχίζει η γλώσσα

αργοσαλεύει στο στόμα

πίσω απ’ τα δόντια, στα χείλη

τα λόγια ν΄αρθρώσει

μα ότι βγαίνει, νόημα δεν έχει

σχεδόν ασύνδετοι φθόγγοι

συλλαβές τσακισμένες

ακατάληπτες λέξεις

να καταννοήσεις αδύνατον

όσο κι αν προσπαθείς

κι έτσι μάταιο αφού είναι

να πει ‘κείνο που θέλει

χάνεται πάλι στο βυθό της σιωπής

Mε κάποια ανακούφιση

μα κι ενοχές που έτσι νοιώθεις

στην πολυθρόνα διπλώνεσαι

παρόμοια αφήνεσαι, χάνεσαι

ανήμπορος νοιώθεις
και βαθιά δυστυχής.