Στίχοι για ένα παπούτσι

17&25/3/’015, οδός Νεοφύτου Δούκα, Κολωνάκι και Αραχώβης 41, Εξάρχεια - Αθήνα

Τί θυμάται αλήθεια  κανείς

καθώς τα χρόνια περνούνε

εικόνες που ανεξίτηλα μένουν

χαραγμένες στη μνήμη

κάτι παρόμοιο σήμερα είδα

το πρωί μες στο λεωφορείο

και αμέσως ο νους μου ταξίδεψε

πίσω, πιο πάνω από είκοσι χρόνια

εποχή καλοκαίρι και στο ορισμένο μας

ήρθες το ραντεβού με ελαφρότατα

ενδύματα που με βία εκάλυπταν

του σώματος σου τα πλούσια ελέη

κι ένα ζευγάρι ξεθωριασμένα μπλε πάνινα

-το ένα τρύπιο- παπούτσια

μόδα κι αυτή και τότε και τώρα

τρύπιες μπλούζες, σχισμένα τζην

φθαρμένα τρύπια παπούτσια – αχ! τα νειάτα

κι μια μικρή βαλιτσούλα

«να σε βοηθήσω;», «όχι, μπορώ»

το λοιπόν ολοταχώς στο λιμάνι

μικρό ταξίδι, μόνο στο Σαρωνικό

και κάπου στη μέση εν πλω

στου δελφινιού το μεσαίο το άνοιγμα

εγώ για τσιγάρο

κι άλλες φορές για διακοπές

με μέσο πλωτό ή άλλο σαν εταξίδευα

με παρέες γνωστών και με φίλους

μια αίσθηση γλυκιά με κυρίευε

προσμονής για τις ανέμελες μέρες

μα τώρα μαζί μου ήσουν εσύ

και ένοιωθα, καλά όπως τά ‘λεγε

αγαπημένος ο συγγραφέας

Μπουκόφσκι Τσαρλς Χένρι

αισθανόμουν «σωστά», έτσι ήταν «σωστά»

διακοπές με γυναίκα

γύρισα και δίπλα σου κάθησα

μισή ώρα πριν το νησί πορεία ακόμα

πάθος τρελλό μας κυρίευσε

κι εκεί, στα καθίσματα

επιδοθήκαμε σε ακόλαστες

ανομολόγητες πράξεις

ευτυχώς – τύχη βουνό!

κανείς δε μας πήρε χαμπάρι

την γνωστή μου κυρία σαν φτάσαμε

βρήκαμε καταλλύματα για να μας δείξει

κι αφού διαλέξαμε, μόλις ένα λεπτό

πίσω μας αφού κλείστηκε η πόρτα

τα ρούχα όλα ξεφορτωθήκαμε

και ξαπλώσαμε ευθύς στο κρεββάτι

όπου στις ίδιες πράξεις εκ νέου επιδοθήκαμε

χωρίς καμμία αιδώ ή προφύλαξη

αυτή τη φορά καθώς είμασταν μόνοι

και μετά να ετοιμάζόμαστε αρχίσαμε

για μια κοντινή παραλία

μαγιώ, πετσέτες, ψάθες, γυαλιά – τα απαραίτητα

κι εσύ εκεί, το ίδιο μπλε πάνινο
ξεθωριασμένο, τρύπιο παπούτσι.