Πώς το κάνεις ρε φίλε
το κόλπο αυτό
το εντυπωσιακό και
σπουδαίο
μετά από τόσα χρόνια
παρών
τώρα μπουχός, πουθενά
από πάντα σχεδόν
σε θυμάμαι εκεί
στο μικρό παραλιακό
χωριουδάκι
όπου περνούσαμε όλοι
τα καλοκαίρια μας όλα
το κέντρο του σύμπαντος
ήσουν πιο μεγάλος στην
ηλικία
πιο πολύ παρέα έκανες
με τα μεγάλα ξαδέρφια μου
πάντα χαμογελαστός και
εγκάρδιος
ευγενής, γλυκομίλητος
ολοφάνερα εύστροφος
με απόψεις και χιούμορ
μια ξεχωριστή παρουσία
μετά τις σπουδές
αποφάσισες
εκεί να δουλέψεις, να
ζήσεις
ανεπηρρέαστος όμως από
τις κακοδαιμονίες που
συχνά κατατρύχουν
τους ανθρώπους στην
επαρχία
ώσπου ένα καλοκαίρι
ξαφνικά
στο παραθαλλάσιο μεγάλο
τραπέζι
ανάμεσα σε ξαδέρφια μου
με γυναίκες, και άντρες
και παιδιά και ανήψια
του ενδιαφέροντος όπως
πάντα το κέντρο
αλλά παρά τα χαμόγελα
το ζεστό καλωσόρισμα
αυτή η καταβεβλημένη η
όψη
- μα στάσου, κάτι είχε
πάρει το αυτί μου -
και το πουκάμισο
κατακαλόκαιρο
ως το λαιμό κουμπωμένο
και καπέλλο γιατί έτσι
βραδιάτικο;
αιτία η χημειοθεραπεία
να καταλάβω δεν άργησα
και την ερχόμενη φορά
καθώς ρώτησα
"ρε παιδιά, πού 'ναι
ο Φίλιππας;"
αρνητικά βλέμματα
εισέπραξα
και μετά; - τί με ρωτάς "και
μετά;" σάμπως δεν ξέρεις
μετά δεν υπάρχει πια
τίποτα
πέρα από τη μνήμη του
καθεμιανού
μετά δεν υπάρχει πια
τίποτα
παρά κενό κι απουσία
κενό κι απουσία.
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου