Βασανιζμένος

Στις φωτογραφίες τον διακρίνεις εύκολα

γιατί βγαίνει πάντα, πάντα θλιμμένος

στις γιορτές όταν όλοι γλεντούν

αυτός στέκει απόμερα χαμογελώντας αμήχανα

σαν κάπως πικρά και σαν χαμένος

όλο είναι ανόρεχτος κι από νωρίς το πρωί

ήδη πολύ, πολύ κουρασμένος

όσοι τον νοιάζονται τον ρωτούν

«βρε παιδί θα περάσεις

τη ζωή σου έτσι βασανισμένος;»

τους απαντά «όταν ήμουν μικρός

μια Μοίρα σταχτιά στην κούνια μου πάνω

ήρθε, με φύσηξε, κι είμαι από τότε καταραμένος»

τα λέει αυτά σαν παράξενα ήρεμος

λες και τό ‘χει  πάρει απόφαση

πως θά ‘ναι δια βίου δυστυχισμένος

ωστόσο δεν είν’ έτσι ακριβώς

βράδια αργά εργάζεται ένας γνωστός

και λέει πως τον βλέπει να περπατά συνεχώς

στο πάρκο που είναι στην κλινική από πίσω

με μανία να κουνά το κεφάλι

και να μονολογεί με όψη τρελλού

την ίδια λέξη ξανά γοερά

«Βασανιζμένος! Βασανιζμένος!»

Λιμάνι και πλατεία Δημαρχείου Ερμούπολης, Σύρος, θάλαμος 3 - Β’ Παθολογικής και 16 - Α’ Παθολογικής κλινικής, νοσοκομείο Ελπίς, Αθήνα, 19, 23 και 31 Ιουλίου ‘012