Λίγη αισιοδοξία για αλλαγή χα χα!

Ήσυχα κι ωραία πού ‘ναι

την ώρα τούτη, αυτό το πρωινό

σκέφτηκα καθώς τον καφέ

μου έπινα στο μπαλκόνι

Τέλος Αυγούστου και πολλοί

κάνουν ακόμα διακοπές

όχι γεμάτη και ήρεμη

κάπως είναι η πόλη

έχει αρχίσει κιόλας να φυσά

από τα ξημερώματα ένα

φρέσκο αεράκι δροσερό

βάλσαμο σωστό μετά από

έναν παρατεταμένο καύσωνα

αναριγούν τα φυλλαράκια

και τα άνθη των φυτών

στις γλάστρες στις βεράντες

κουρτίνες ανεμίζουν μέσα

από τα ανοιχτά παράθυρα

σειούνται κρεμασμένα κάθε λογής

τα κροταλάκια και τα κουδουνικά

σημαίνοντας χαρούμενα γκλιν γκλον

βαθειές ανάσες παίρνει

ψημμένο τόσες μέρες το μπετόν

και...

τό ‘να είναι καλύτερο από τ’ άλλο

τα ποιήματα τούτα που διαβάζω

ξεφυλλίζοντας τον ογκώδη

συγκεντρωτικό τόμο

του τόσο συμπαθούς και

αναπάντεχα χαμένου ποιητή

μάστορα αληθινού της τέχνης του

κι ευφραίνεται η ψυχή μου

να είναι κάτι ώρες σαν κι αυτήν που με

πλημμυρίζει μία σπάνια αισιοδοξία

μία χαρά σχεδόν μπορώ να πω

και μία σαν βεβαιότητα πως κάπως

θα γίνουν όλα και θα πάν καλά

και τα μυαλό όλο στρέφεται

(εάν είναι δυνατόν) γύρω

από τα ευχάριστα μόνο

και τα ωραία...

Αχ! να μην είχα να πάω και στο γραφείο.

10 Σεπτεμβρίου ‘012

Λιμάνι, Μέθανα