Ο καπνός και η αλήθεια

Πυκνός καπνός
εκ Πνυκός πεπτωκός
χλοερού δαυλού φλοξ
αναμμένος πυρσός
ατυχούς έρωτος
ευειδούς, σοβαρού νεαρού
και σεμνής - καλλιπύγου πλην όμως -
νεαράς γυναικός.

Αι συνθήκαι δυσχερείς
η εποχή ατυχής
τα ήθη αυστηρά
και οι φραγμοί κι οι κανόνες
τριαλαρί τριαλαρά.

Ρομάντσο, ζέσις, λαγνεία,
και αδάμαστος έλξις
κι αυστηρά κοινωνία,
με τους τύπους, τα «σας»
και τα «σεις» και τα «πώς»
και η μόνη οδός
της αγνότατης αγάπης δυο νέων
σκοτεινή ατραπός.

Προτιμοτέρα η πτώσις
- αλόγου πείσματος ώσις –
από του λόφου το ύψος
εις της κοιλάδος το βάθος.
Ολίγα τα μέτρα
αλλά ωστόσο ικανά,
εις τους αυτόχειρες ούτους
ποιοί παράνυμφοι
ενδεδυμένοι μαύρα πέπλα
θα ψάλλουν «ωσαννά»;

Το «Διατί» ποιοί θα ψάξουν
γονείς, γερόντοι καημένοι,
ή μήπως άλλοι λοιποί
«συγγενείς τεθλιμμένοι»;

Τί θα μείνει; Θα μείνει ο Καπνός;
Σας ρωτάω αδερφοί ονειροπόλοι.
Ή θα τον σκορπίσουνε αέρηδες,
του Αιόλου οι σπόροι;

Εις το λόφον της Πνυκός
- αιώνες τώρα – κήρυκες τόσοι
μας είπαν τάχα την Αλήθεια.
Αλήθεια είναι ο Καπνός.
Τα άλλα είναι εύκολα λόγια
που τα λέμε στην ταβέρνα
μ’ ένα μισόκιλο κρασί.
κι ένα πιάτο ρεβίθια.