...δύο ακόμα φωτεινά χαμόγελα

Δύο ακόμα αναγνώστες του ιστολογίου, καταξιωμένοι λογοτέχνες ποιητές, μας έκαναν την τιμή να μας γράψουν με αφορμή την προηγούμενη δημοσίευση της άποψης του κυρίου Χριστόπουλου και συμπαρατασσόμενοι, βρίσκοντας την ατμόσφαιρα κάπως... ζοφερή, μας στέλνουν δύο ποιήματα τους για να απαλυνθεί η αίσθησις αυτή. Τα αναδημοσιεύουμε με θερμές ευχαριστίες και θυμίζουμε την επισήμανση στο προηγούμενο post. Οι αναγνώστες μας είναι αντίστοιχα ο Κος Κώστας Βάρναλης από το Μπουργκάς Βουλγαρίας και ο Κος Κόντε Διονύσιος Σολωμός από τη Ζάκυνθο.

Ο Ποιητής Β'

Στης Τέχνης σου ψηλά τ' ανεμοσκάλι
μετεωρισμένον κάποιο δειλινό
του Τρυγητή, αν παιδίσκη, το λινό
χιτώνιο χαμορίχνοντας, σ΄εκάλει

του χορού τους να μοιραστεί τα κάλλη
γύρο στον κληματόδετο ληνό,
όπου με τον αράπη Σειληνό
χοροπηδάει, μασκάλη με μασκάλη,

μην αναβάλλεις! Τον ψηλό παράτα
της ζωής σου σκοπό και στην παράτα
της τρέλας πρώτος πήδα! Τον αφρό

και το βιδάνι των αισθήσεων πίνε,
και θε να νιώσεις, ώ κότσιφα και σπίνε,
το ξαναπέταμα σου πιο ελαφρό.



Η ημέρα της Λαμπρής (απόσπασμα)

Καθαρότατον ήλιο επρομηνούσε
της αυγής το δροσάτο ύστερο αστέρι,
σύγνεφο, καταχνιά, δεν απερνούσε
τ' ουρανού σε κανένα από τα μέρη,
και από εκεί κινημένο αργοφυσούσε
τόσο γλυκό στο πρόσωπο τ' αέρι,
που λες και λέει μες της καρδιάς τα φύλλα
«γλυκειά η ζωή κι ο θάνατος μαυρίλα».