…και ένα φωτεινό χαμόγελο

Ο αναγνώστης του ιστολογίου, κύριος Αθανάσιος Χριστόπουλος από την Καστοριά, άνθρωπος ευρυμαθέστατος και συγγραφέας πολυγραφότατος πλούσιου έργου λογοτεχνικού, ποιητικού, δοκιμιακού, λεξικογραφικού κ.λ.π. είχε την ευγένεια να μας γράψει, να σχολιάσει το ιστολόγιο και να παρατηρήσει (καλοπροαίρετα) πως η ατμόσφαιρα είναι κάπως …σκοτεινή και βαριά και γι αυτό, προς φώτιση και ελάφρυνση της, μας κάνει την τιμή να μας παραχωρήσει τρία ποιήματα του για αναδημοσίευση, πράγμα που κάνουμε ευθύς, με χαρά, διευκρινίζοντας ότι όσα αναφέρονται στη μετωπίδα αφορούν τα κείμενα του υπογράφοντος και μόνον και όχι τα τυχόν φιλοξενούμενα.

Θέληση

Πλούτον δε θέλω,
Δόξαν δε θέλω,
ούτ’ εξουσίαν
ποτέ καμίαν.

Δεν θέλω γνώσιν,
ούτε καν τόσην,
όσ’ είν’ του ψύλλου
κι όσ’ είν’ του ξύλου.

Τούτες οι κρύες
οι φαντασίες,
όσο ευφραίνουν,
τόσο πικραίνουν.

Θέλω ειρήνην,
ψυχής γαλήνην,
χορούς Ερώτων,
τρέλες και κρότον.

Θέλω τραγούδια,
κήπους, λουλούδια,
και χωρατάδες
στες πρασινάδες.

Τούτα λατρεύω
τούτα ζηλεύω,
κι’ εις τούτ’ απάνω
θελ’ ν’ απεθάνω.


Φροντίδες

Τι με μέλει, τι φροντίζω;
κι αν φροντίζω, τι ελπίζω,
και τι τάχα καρτερώ;
Να πηδήξω, να πετάξω,
το μελλούμενο ν’ αλλάξω
παντελώς δεν ημπορώ.

Ό,τ η Μοίρα διορίση
δεν ειν τρόπος να γυρίση,
θα γενή και θα γενή.
Τ’ άλλα όμως ειν’ χαμένα,
ούτε γένεται κανένα
αν αυτή δεν τη φανή.

Νέος είμαι; θα γεράσω.
Ζω και τρέχω; Θα περάσω
και σαν ίσκιος θα σβηστώ.
Όσα κάμω και πασχίσω,
εις τον κόσμο θα τ’ αφήσω
και γυμνός θ’ αφανιστώ.

Το λοιπόν γιατί φροντίδες;
γιατί φόβοι και ελπίδες;
γιατί τόση ταραχή;
Φάγε, πιε, στη γη τανύσου,
με τον Έρωτα κοιμήσου,
να φροντίδα μοναχή!



Βαρελοθήκη

Έξω, έξω τα βιβλία.
Στη φωτιά η φλυαρία.
Λέξεις, λόγοι, όλα κάτω!
τι του κάκου τα φυλάτω;

Τον Απόλλωνα τους ρίξε
και τες Μούσες όλες πνίξε.
Την πικρή τους δάφνη καύσε
κι απ’ τους κόπους πλέον παύσε.

Βάλε Βάκχον και Μαινάδες
και βαρέλια μυριάδες,
να γενή βαρελοθήκη
η χρυσή βιβλιοθήκη.

Ο κισσός ας πρασινήση
και το κλήμα ας ανθίση
να γλυκάνη το σταφύλι
τα πικρά μου τούτα χείλη.

Μη μη μη το καλαμάρι
μον’ κανάτα και πιθάρι.
Μη κοντύλι, μον’ κροντήρι
και γαβάθα και ποτήρι.

Κι έτσι πλέον να καθίσω,
να χαρώ, να ευθυμήσω
με το Βάκχον μου τον φίλον
στης βαρέλας μου τον τύλον.



Σημ. Χ.Δ.Τ. τύλος = ρόζος. Και βέβαια ο -μεταξύ άλλων- ποιητής Αθανάσιος Χριστόπουλος, πέθανε στο Βουκουρέστι, στις 19 Ιανουαρίου 1847. Τα υπόλοιπα είναι προϊόν φαντασίας και αντιγραφής.