Η τέχνη που επιθύμησα

Μια τέχνη ταπεινή επιθύμησα
μια τέχνη ταπεινή, φθηνή και χαμηλή
να την ασκώ κάθε ημέρα σιωπηλά
και τίμια, με συνέπεια, πιστά
να, σαν υπάλληλος καλός
σαν οπαδός, σα στρατιώτης.

Μια τέχνη ταπεινή του λόγου,
να γράφω τετράστιχες μαντινάδες
για το πίσω μέρος φύλλων ημερολογίων:
"Ωσάν αυτούς που κοίτονται
στης μαύρης γης το χώμα
έτσι και μου κατήντησες
το άθλιο μου σώμα"
και οδηγίες χρήσεως για μικροσυσκευές
για σόμπες, για μίξερ, για φουρνάκια,
να γράφω λόγους πανηγυρικούς κατά παραγγελία
όλο πομπώδη φλυαρία και εντυπωσιασμό και νόημα καθόλου,
να γράφω αγγελίες πορνικές σ' εφημερίδες:
"Αμαζόνα, λατρεύει την ιππασία και τη ζωή
με τα άλογα, αναζητεί γνωριμία κυρίου
με φαντασία και ότι προκύψει.
Τουρκάλα 35χρονη, μελαχρινή με πλούσιες
καμπύλες, πολύ όμορφη και αισθησιακή,
θέλει να σε γνωρίσει και να σου χαρίσει 1001 νύχτες.
Ιαπωνεζούλα 20χρονη και από Ινδία 22χρονη,
αισθησιακές, τρυφερές, έχουν σα σκοπό να γνωριστείτε
και να μοιραστείτε τις μοντέρνες ιδέες τους."

Κείμενα τέτοια απλοϊκά, συχνά επαναλαμβανόμενα,
κλεψίτυπα, άτεχνα, άτσαλα και βαρετά,
που ούτε ποτέ θα εκδοθούν
και ούτε κάποιον έπαινο θα πάρουν
ούτε κανείς θα τα προσέξει
και θα τα καταγράψει
κι ίσως το συγγραφέα να μνημονεύσει,
παρεκτός από κανά λοξό, εκκεντρικό
ερευνητή ή συλλέκτη.

Τέτοια, ταπεινή επιθύμησα να είναι η τέχνη μου
χάμου να σέρνεται και να αργοκυλάει
και μοναχά λίγες φορές - πολύ σπανίως -
να υψώνεται η τέχνη μου, να αστράφτει,
να βροντά και να λαμποκοπάει,
όταν για Σένα πιάνει να μιλάει.