Οι μικροί

Αυτοί οι μικροί καθημερινοί ηδονισμοί

είν' άραγε μία (η μόνη) μέθοδος επιβίωσης;

είναι μια έκφραση ευγνωμοσύνης

προς τους συνανθρώπους, προς τη Ζωή, τη Φύση

και προς Τον αυτών και όλων Πλαστουργό;

από την άλλη μοιάζει κάπως οξύμωρο

συχνότατα άκαιρο και σε κάνει

να σκέφτεσαι την πιθανότητα να είσαι

ένα φυγόπονο, εθελότυφλο, ανάλγητο τομάρι

το οποίο -όχι χωρίς ενοχές- την ώρα

που μαίνονται σε διάφορες περιοχές

πόλεμοι φονικοί με θύματα εκατοντάδες

ακόμα και μεταξύ του αμάχου πληθυσμού

ή φυσικές καταστροφές μεγάλης κλίμακας

αλλά κι ακόμα γύρω σου, στο πιο

το κοντινό σου περιβάλλον

άνθρωποι που γνωρίζεις και που νοιάζεσαι

ζορίζονται, αγχώνονται, θλίβονται

απελπίζονται, κλαιν και σπαράζουν

κ' εσύ γυρνάς στον ήλιο

μια μέρα του χειμώνα με καλοκαιριά

κι άλλο το πρόσωπο να σου ζεστάνει

μετά την πρώτη τη γουλιά του πρωινού καφέ

αφήνεις να σου φύγει ένα Ααχ! απόλαυσης

που από τα μύχια βάθη ξεπηδά

στη γοητεία παρασύρεσαι της θέας

κάποιας ακάλυπτης σωματικής καμπύλης

γελάς με την καρδιά σου

μ' ένα χοντρό αστείο που κάνει ο συνάδελφος

και με αδημονία περιμένεις

νά ΄ρθει η ευλογημένη του βραδινού η ώρα

νά ΄χει καταλαγιάσει της μέρας η χλαπαταγή

και μ΄όρεξη πολύ, σχεδόν με βουλιμία

καθώς κάποια ταινία παρακολουθείς να φας

την αχνιστή σου σούπα.