Στα Λιμανάκια

Διασχίζοντας το κατηφορικό μονοπάτι

στο ανώμαλο έδαφος

ανάμεσα στους θάμνους και τ' αγριόχορτα

διέκρινε κανείς σε τακτά διαστήματα

τα στίγματα κόκκινης μπογιάς

τυπικός τρόπος σήμανσης καθ΄ότι ευδιάκριτος

ωστόσο υπήρχε μια ιδιαιτερότητα

αφού δεν επρόκειτο για κάποια ορεινή διαδρομή

μια και οδηγούσε στη θάλασσα

και συγκεκριμένα μια βραχώδη ακτή

μη ορατή απ' την παραλιακή λεωφόρο ψηλά

εξ΄ου και επρόκειτο παραδοσιακά για "παραλία γυμνιστών"

ανθρώπων που προτιμούσαν να παίρνουν το μπάνιο τους

νοιώθοντας τη συγκεκριμένου τύπου ελευθερία

όμως όχι μόνο αυτό

ακόμα κι ο αδαής, ο ανυποψίαστος

αυτός που ίσως πήγαινε εκεί για πρώτη φορά

αντιλαμβανόταν αμέσως

απ' τις πολλές άδειες, πεταμένες, συσκευασίες προφυλακτικών τριγύρω

πως το μέρος τούτο μετατρεπόταν

μπορεί όταν έπεφτε το φως

σε μία κόλαση ή ίσως μια όαση αμαρτωλής λανείας

και πράγματι, αν έμενε ο λουόμενος εκεί

κοντά στη δύση του ηλίου

άρχιζε να βλέπει να εκτυλίσσονται γύρω

ερωτικές σκηνές έντονου πάθους

απροκάλυπτες συνευρέσεις και συμπλέγματα κορμιών

χωρίς καμμιά αιδώ και σε θέα κοινή

έτσι, με κάποιαν ταραχή

ενδεχομένως  και κάποιαν διέγερση

στην πορεία της επιστροφής

το κόκκινο χρώμα - οδηγός

έμοιαζε πάρα πολύ ταιριαστό.