Στ' απαλό καλοκαιριάτικο βράδυ
στο φεγγάρι, νυχτοπούλι ένα άδει
τρεμοπαίζουνε τ' άστρα τ' ουρανού στο σκοτάδι
κι όλα ταιριάζουν, λες με αλφάδι
σαν η πίπα μου ανάβει
Κάθε σκοτούρα και κάθε φροντίδα
τη θέση τους δίνουν στη χαρά, στην ελπίδα
έχω βλέπεις αυτήν την ασφάλειας δικλείδα
και μι' ακόμα γενναία παίρνω μερίδα
απ' τη λατάκια στο κελάρι που είδα
Ο καπνός ανεβαίνει και στριφοργυρνά
όσα πέρασαν σκέφτομαι, κι όσα θα ΄ρθούν, τα στερνά
κι έτσι ο καπνιστής τη ζωή του περνά
μαζί με τις πίπες του κι εκείνος γερνά
κι ο καπνός απαλαίνει κι απωθεί τα δεινά
Δε με κάμπτουν θλίψη και απελπισία
κάθ' αναφτή μου πίπα σα μια οπτασία
για τέτοια ζωή έχω φτιάξει μια φαντασία
σ΄έναν ήρεμο κόσμο, σε σιωπηλή ακινησία
καθαγιασμένη σε μια, κι αγνή ακολασία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου