Οι σκοποί

Ένεκα η εργασία που κάνω για να ψωμίζομαι

πάνω από είκοσι χρόνια τώρα

και τα περί αυτήν καθήκοντα

οφείλω να επισκέπτομαι συχνά

χώρους εργοστασίων

όπου και βέβαια επίσης

την παιδιόθεν συνήθεια μου ασκώ

ήτοι τον κόσμο γύρω να παρατηρώ

κι έχω πολλές φορές συχνά βρεθεί

(πάλι σήμερα βρέθηκα

εξού και όλα τούτα συλλογάμαι)

πάνω στην αλλαγή της βάρδιας εργατών

την ώρα του μεσημεριού πού ‘ρχονται για απόγευμα

ή πιο αργά που έρχονται για βράδυ

και σπανιότερα πού ΄ρχονται για πρωί

όσοι σχολούσαν ολοκάθαρα

παρότι κουρασμένοι

αυθορμήτως ήταν γελαστοί

και χαλαροί και ανακουφισμένοι

ξέροντας πως το υπόλοιπο της μέρας τους

το ορίζαν μόνοι τους

και πως θα το περνούσαν

κατά πως ήθελαν αυτοί

(λίγο τούτο δεν είναι!)

κι όσοι προσέρχονταν, ζωηροί, όλο ενέργεια

χαμογελούσαν και αυτοί αλλά...

παρατηρώντας λίγο καλύτερα:

ψεύτικη ενέργεια και στην ουσία σκυθρωποί

και πώς να γίνει αλλιώς

άμα στο στόμα του θηρίου πας να μπεις

που γι άλλες τουλάχιστον οχτώ

πάλι σήμερα ώρες

θα μασήσει το χρόνο σου

θα ροκανίσει την ψυχή σου

θα τσαλαπατήσει το κέφι σου

και την αξιοπρέπεια σου ίσως

κι όλα αυτά για ένα αντίτιμο

εν είδει μισθού

που ίσα φτάνει για να σε θρέψει

και να πληρώσει τους λογαριασμούς

και ακόμα δαπάνες ίσως κάποιες

που ένας Θεός ξέρει νόημα αν έχουν

τί σόι - μου λέτε – οικονομικό να σου πετύχει

σύστημα είναι τούτο, ε;

μα από την άλλη... μήπως είναι πιο έξυπνο

από ότι σε πρώτη φάση φαίνεται

και με εντέλεια εξυπηρετεί

τους υπεριδιοτελείς σκοπούς του;

και τότε... ο λαός γιατί δεν εξεγείρεται;

γιατί φωτιά δε βάζει, δε γκρεμά;

γιατί δεν τους κρεμάει στα δέντρα

από τις μεταξένιες τους γραβάτες;

και ξαναλέω: μήπως το σύστημα

σατανικά πιο έξυπνο

είναι από ότι σε πρώτη φάση το νομίζεις;...

Μπα σε καλό μου, τί μ’ έπιασε

κι έκανα ‘γω  τέτοια παρέκβαση

σπάνια πολύ και στην ουσία ποτέ

με τέτοια πράματα να καταπιαστώ

ούτε ξέρω τί μού ‘ρθε

τέλος πάντων, άλλο ήθελα να πω

βλέποντας τη σκηνή αυτή

ταξίδεψε ο νους μου

εικοσιπλέον χρόνια πίσω

πριν πιάσω τη δουλειά

τότε που υπηρετούσα τη θητεία μου

και κάθε μέρα – κυρίως κάθε νύχτα

εκτυλίσσονταν σκηνές σαν και αυτή

μόνο που ήταν οι ώρες βραδινές

ή μεταμεσονύκτιες ή λίαν εωθινές

κι οι πρωταγωνιστές ήτανε μόνον άνδρες

το πλείστον νεαροί

κάθε δυο ώρες ακριβώς

ξέβραζε η νύχτα κάμποσους

κι αντίστοιχους στη θέση τους κατάπινε

κάθε δυο ώρες ακριβώς

όταν αλλάζαν οι σκοπιές

έτσι γινόταν τότε

αλλά και πιο παλιά

και τώρα έτσι θα γίνεται

και έτσι και στο μέλλον

όσο υπάρχουνε στρατεύματα
στρατόπεδα όσο υπάρχουν.