Το ρολόι

21/4/'015, Νεάπολη - Εξάρχεια και Άγιος Θωμάς - Μαρούσι, Αθήνα

Κατά την άχαρη αλλά συχνά απαραίτητη διαδικασία

που ακολουθεί τέτοια γεγονότα

εκκενώνοντας το διαμέρισμα

βρήκα μεταξύ άλλων πραγμάτων το ρολόι της

που ανελλιπώς φορούσε για δεκαεννέα σχεδόν

έτη, καθημερινά και δεν το αποχωριζόταν παρά μόνο

δυο τρεις φορές το χρόνο, σε κάποια γιορτή ή γάμο

ή αντίστοιχη περίπτωση οπότε και φορούσε "το καλό"

ένα μικρούτσικο, παλιομοδίτικο, χρυσό, γυναικείο ρολογάκι

όμως τον άλλο καιρό μόνο αυτό, που τόσο αγαπούσε

χωρίς νά 'ναι δα και κάτι τόσο το σπουδαίο

ένα διαφημιστικό δώρο από τη δουλειά

που μας είχανε μοιράσει όταν λανσαρίστηκε

ένα καινούριο (τότε, το ενενηνταέξι) προϊόν

ωστόσο πρέπει νά 'τανε αξιόπιστης κατασκευής

αφού εξάλλου τόσα χρόνια δούλευε

επίσης καλαίσθητο αρκετά

με μαύρο δερμάτινο λουράκι

και ασημόχρωμη στεφάνη

(πού 'χε πια αρχίσει να ξεβάφει και να οξειδώνεται)

και μία σκέτη, ολόλευκη πλάκα χωρίς αριθμούς

ή άλλες ενδείξεις παρά μόνο το λογότυπο

του προϊόντος διακριτικό στην κάτω πλευρά

μεσαίου μεγέθους, γιούνισεξ, για άντρες και γυναίκες

α, πόσο τ' αγαπούσε, αλλάζαμε τη μπαταρία όταν τελείωνε

το λουράκι όταν φθειρόταν, αγάπη που του είχε

Φθάνοντας στο σπίτι και βγάζοντας το απ' το σακκίδιο

κοιτάζοντας πού θα το φυλάξω

παρατήρησα ότι δεν είχε γίνει αλλαγή

στη θερινή ώρα δύο χιλιάδες δεκαπέντε

λογικό αφού η μέτρηση του χρόνου

-όπως και τόσα άλλα, αλίμονο-

το τελευταίο διάστημα

νόημα πια δεν είχανε για εκείνη

Όμως ο δείκτης των δευτερολέπτων στρέφονταν

με συγκεκομμένο τρόπο, συγχρονισμένος

με το ανεπαίσθητο, ρυθμικό τικ τακ

το ρολόι δούλευε, χτυπούσε

Το ρολόι ναι.