Οι πατριώτες

Ε, πατριώτη, τί κάνεις

και πώς τα περνάς;

εκεί στα επέκεινα

εξοβελισμένος τώρα αιώνες

στις μαύρες σελίδες της ιστορίας

και στη συλλογική των ανθρώπων τη μνήμη

ως βδέλυγμα, ο άνανδρος, απαίσιος προδότης

ίσως να είχες τους λόγους σου

δε σε κρίνω – μονάχα απορώ

και με την ευκαιρία της κοινής μας καταγωγής

να σε ρωτήσω παίρνω το θάρρος

πώς μπόρεσες αλήθεια να το κάνεις αυτό

εσύ μεγαλωμένος δίπλα στην κοίτη Του

ασφαλώς ως παιδί στους καλαμιώνες Του θά ‘παιζες

του τρανού ποταμού

της πατρίδος μας έμβλημα

του μυθικού, του μεγάλου Ευρώτα

τον ξέρω καλά

απ’ τις πηγές Του έως την εκβολή

και στα περισσότερα τμήματα της διαδρομής Του

κατά την οποία διασχίζει, αρδεύει, ποτίζει, δροσίζει

τα άγια μας χώματα

πώς μπόρεσες να αλλάξεις και να

ποταμό σου κάνεις έναν που λένε Ευφράτη;

Αχ! πατριώτη σε θυμάμαι συχνά

όχι για τις πράξεις σου μα για το

 –με τη σημερινή του σημασία- όνομα σου

γιατί βλέπεις συχνά δυστυχώς

(φαίνεται έτσι είμαι φτιαγμένος

και είναι κρίμα και ύβρις)

μου μοιάζει η ζωή με Εφιάλτη.

Σημ. Ο Εφιάλτης Ευρυδύμου βέβαια, διόλου Λακεδαιμόνιος Σπαρτιάτης δεν ήταν όπως μαρτυρούν κάποιοι θρύλοι (και ταινίες του Χολυγούντ) αλλά Μαλιέας ή Τραχίνιος όπως αναφέρεται σε ιστορικές πηγές – η πρώτη εκδοχή χρησιμοποιείται εδώ «ποιητική αδεία».