Όχι άλλοι στίχοι

Δεν ήταν η κατάλληλη στιγμή

δεν ήταν της μοίρας το γραφτό

δεν τό 'θελε η τύχη

"δεν το χειρίστηκες καλά"

μου λένε φίλοι και γνωστοί

"βιάστηκες, πίεσες, ήσουν πολύ αυθόρμητος

δεν γίνονται καημένε έτσι αυτά...

... θέλει χρόνο, κόπο, άλλο στυλ..."

Δεν ξέρω τί θέλει και τί δε θέλει

ξέρω μόνο ότι τρεις μήνες τώρα

έχω μαραζώσει απ' τον καημό

μέχρι που τις προάλλες κάτι

μέσα μου έκανε "κρακ"

κι είπα δεν πάει άλλο, τέρμα πια

και θα ξεκινήσω με μια ενέργεια

συμβολική: για χάρη σου Κυρία

τέρμα πια οι στίχοι

Αχ! Παναγίτσα μου, τί λύτρωση είναι αυτή

τί υπέροχη αίσθηση απελευθέρωσης

ξαναβρήκα τη γαλήνη, την ηρεμία μου

σταμάτησα και το πιοτό που τό 'χα ξαναρχίσει

κοιμάμαι καλύτερα τα βράδυα

καθάρισα και τακτοποίησα το σπίτι

έγινα ξανά επιμελής στην εργασία μου

συνάντησα φίλους και συγγενείς

που είχαν όλο παράπονα ότι τους αγνοούσα

πήγα πάλι στο γυμναστήριο

έπιασα τα χόμπυ μου που είχα παρατήσει

Αχ! Παναγίτσα μου τί καλά...

...κι όσο περνούν οι μέρες όλο και καλύτερα

να! κατηφορίζω τον πεζόδρομο

να πάω σε μια δουλειά

και πλησιάζω το καφέ

που καθώς έχει ζεστάνει ο καιρός

έχει βγάλει τραπέζια και καθίσματα

έξω γεμάτα κόσμο

πλησιάζω και δεν αλλάζω δρόμο

από τον - σε βαθμό μανίας- παράλογο

φόβο μου μην είσαι ανάμεσα τους

και συναντηθούμε, ορίστε!

δεν ήταν τόσο δύσκολο

απλώς περνώ και συνεχίζω κατηφορίζοντας...

"Χρήστο!" ...πώς;

"Χρήστο!", γυρνάω, Α! δεν είναι δυνατόν!

"Γεια, τί νέα;"

"Ορίστε;"

"Τί κάνεις λέω;"

"Σιγά μη σε νοιάζει"

"Έλα, αηδίες.... ω! μισό λεπτό, συγγνώμη"

Από μηχανής θεός χτυπά το κινητό

και καθώς στρέφεις να μιλήσεις

εξαφανίζομαι τρέχοντας, ποιά αξιοπρέπεια;

τέσσερα τετράγωνα πιο κάτω

σταματώ να πάρω ανάσα

Μα έπρεπε να γίνει αυτό; ήταν ανάγκη;

και... και επιτέλους δεν κάνει τόση ζέστη πια

τί τά 'χες τότε τα μπράτσα σου γυμνά

και γιατί ήταν τόσο άψογα

ξυρισμένες οι μασχάλες σου;

και κυρίως: γιατί γελούσες;

αυτό εξήγησε μου, γιατί γελούσες;

Όπως λοιπόν λέγαμε και πιο πάνω:

Αχ! Παναγίτσα μου!