Ο αετός

Ο αητός ψηλά στον ουρανό

με τα φτερά του σχίζει τον αέρα

περήφανος, ατρόμητος πετά

μπλα μπλα μπλα μπλα

πάνω απ' τα σύννεφα

τη φωλιά του στους γκρεμούς

τα ίδια και τα ίδια

τί βαρετές που είναι πια

όλες αυτές οι κλισσαδούρες.

Όμως όχι μόνο γι αυτό:

γιατί θυμάμαι από παιδί

στο ζωολογικό τμήμα

του εθνικού κήπου των Αθηνών

εκεί που ήταν το κλουβί με τα πουλιά

πόσο πιο όμορφος ήταν εκείνος

απ΄την κορφή ως τα νύχια κατάμαυρος

με τα δυο του μάτια να γυαλίζουν σαν

κάρβουνα που μέσα τους πάλλονταν φωτιά

και τί σοφία φαινότανε ο Κόρακας να έχει.

Και πολλαπλάσιος από τον αητό σε μέγεθος

όταν τα φτερά του άπλωνε αυτός

απείρως ήταν πιο επιβλητικός

το όρνιο το τρανό, ο Γύπας.

Και επιτέλους ακόμα και

ολόρθιος όπως κάθονταν στητός

λαλίστατος, πολύχρωμος και πλουμιστός

δανδής σωστός ο Παπαγάλος.

Αμάν λοιπόν με τον αητό.