Η Σανδαλίζα

Η Σανδαλίζα, ψηλή και λυγερή
αγέρωχη, καμαρωτή
στο δρόμο περπατά η Σανδαλίζα
Το χειμώνα με τα πολύχρωμα φουλάρια
και τη μακριά της κάπα τυλιγμένη
και κείνες τις ψηλές τις μπόττες
σαν τροχασμός καθαρόαιμου αλόγου
το βήμα της ακούγεται, η Σανδαλίζα
Και το καλοκαίρι... αχ!... το καλοκαίρι
δέκα φορές πιο θελκτική
με το λεπτό, βαμβακερό το φόρεμα
κι ένα μόνο (ή και κανένα)
εσσώρουχο από κάτω
πάλλονται τα θεϊκά τα μέλη της
και τα απλά - μα κομψά τόσο -
τα σανδάλια της και μέσα
τα ασύγκριτα της πόδια
«τα πιο όμορφα πόδια της γειτονιάς»
σχολιάζουν στην ΕΒΓΑ της γωνίας
η παρέα των – σαν και μένα – μαγκούφηδων
που συχνάζουμε εκεί και λιγωμένοι
τα κοιτάμε όταν απομακρύνονται και
λιγωμένοι πάλι αργότερα ή την άλλη μέρα
όταν πλησιάζουν πάλι
Και, λες, θέλει η Σανδαλίζα να μας βασανίζει
πότε αλλάζει τα ζευγάρια τα σανδάλια της
πότε τους αστραγάλους της στολίζει
με αλυσίδες και βραχιολάκια
πότε τα δάχτυλα της με
ασημένια δαχτυλίδια
πότε τα νύχια της βάφει και γυαλίζει
κι όσο το καλοκαίρι προχωρά
τόσο τα πόδια της μαυρίζουν απ’ τον ήλιο
αχ! πώς η Σανδαλίζα μας σκανδαλίζει!
...
Βεβαίως, την κοπέλλα τη λένε Λίζα
Μαζί πηγαίναμε σχολείο, μόνο
που εκείνη δείχνει δέκα χρόνια μικρότερη
κι εγώ δέκα μεγαλύτερος Χα! Χα!
Απλώς, εδώ στην ΕΒΓΑ της γειτονιάς
και για τους λόγους που παραπάνω εξήγησα
εμείς τη λέμε Σανδαλίζα.