Ντιν-νταν-ντον! (Για ποιόν χτυπάει η καμπάνα; - η παράφραση του αχόρταγου)

26 Ιουλίου – της Αγίας Παρασκευής

Με τη βοήθεια Της ζήσαμε και φέτος και μπορούμε να τιμήσουμε και να γιορτάσουμε τη χάρη της Αγίας. Όμως την ώρα που (αφού έχουμε ετοιμάσει όλα για το πανηγύρι) πάμε στην εκκλησία.... Εκείνος γυρνάει μόνος στους έρημους δρόμους του χωριού. Μ’ ένα βλέμμα παράφρονος, περπατά ο Αχόρταγος, κατατρεγμένος από το πάθος του που δε μπορεί να τιθασσεύσει και σιγοτραγουδά έναν σκοπό που επιννόησε για να το διακωμωδήσει και να το ξορκίσει – ή μήπως χωρίς να το παραδέχεται, να το εξυμνήσει ;- ούτε κι αυτός δεν ξέρει. Ο καημένος.
Μέσα μου έχω ένα θεριό
που όλο πεινάει – ποτέ δε χορταίνει
θ’ ανέβω στο καμπαναριό
και θα φάω τον πελαργό

Ντιν-νταν-ντον!
Ντιν-νταν-ντον!
Ντιν-νταν-ντον!
Ντιν-νταν-ντον ντιν-ντον!

Εγεννήθηκα χωρίς
το φαΐ να μου φτάνει καλέ μου Χριστούλη
και Σένα θα φάω – μην απορείς
δεν έχω αίσθηση υπερβολής

Ντιν-νταν-ντον!
Ντιν-νταν-ντον!
Ντιν-νταν-ντον!
Ντιν-νταν-ντον ντιν-ντον!

Κι όλοι παν στην εκκλησιά,
την Αγιά Παρασκευή να τιμήσουν
κι εγώ τρώω τρία καζάνια μα αλί!
την πείνα μου δεν μπορούν να τη σβήσουν

Ντιν-νταν-ντον!
Ντιν-νταν-ντον!
Ντιν-νταν-ντον!
Ντιν-νταν-ντον ντιν-ντον!

Θεέ μου τί νύχτα – τί καλοκαιριά!
μα θα ξανάρθει ο χειμώνας που το φαΐ λιγοστεύει
ε, τότε κι εγώ θα φάω τα παιδιά
θα φάω τα χιόνια, θα φάω τα κλαδιά

Ντιν-νταν-ντον!
Ντιν-νταν-ντον!
Ντιν-νταν-ντον!
Ντιν-νταν-ντον ντιν-ντον!