Φιάλες

Λόγω του επαγγέλματος που ασκώ, συνεχεία των σπουδών μου (σπούδασα και υποδύομαι –για βιοποριστικούς λόγους-, τον μηχανικό βιομηχανικών αυτοματισμών), επισκέπτομαι συχνά εργοστασιακές μονάδες βιομηχανικής παραγωγής διαφόρων προϊόντων.

Μεταξύ άλλων, έχω επισκεφθεί υαλουργίες. Έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον να παρατηρήσει κανείς το πυρακτωμένο, ρευστό γυαλί που χύνεται στα καλούπια των μπουκαλιών, που αμέσως ανοίγονται και για μερικά κλάσματα δευτερολέπτου η ύλη του γυαλιού ιριδίζει με υπέροχα χρώματα, σε απίθανα σχήματα, πριν κρυώσει και στερεοποιηθεί τελείως. Στη συνέχεια τα μπουκάλια τακτοποιούνται και συσκευάζονται. Πολλά μπουκάλια. Εκατοντάδες, χιλιάδες, αμέτρητα μπουκάλια.

Επίσης, μεταξύ άλλων, έχω επισκεφθεί ζυθοποιΐες, οινοποιΐες, ποτοποιΐες διάφορες. Εκεί, τα μπουκάλια –που λέγαμε- γεμίζονται με τα διάφορα ποτά. Μετά σφραγίζονται, ετικεττάρονται, τακτοποιούνται και συσκευάζονται. Πολλά μπουκάλια. Εκατοντάδες, χιλιάδες, αμέτρητα μπουκάλια.

Ε, το λοιπόν κι εγώ, από μια αίσθηση …χρέους να το πούμε; …αρμονίας να το πούμε; …ισορροπίας;, τέλος πάντων για να κλείσει ο κύκλος βρε αδερφέ και να ξεκινήσει απ’ την αρχή, ε! φροντίζω να αδειάζω τα μπουκάλια. Πολλά μπουκάλια. Εκατοντάδες, χιλιάδες, αμέτρητα μπουκάλια.

Χα! χα! χα!