Η Εφήμερη

 

                                                    μνήμη Γ.Κ. † 2/3/΄025

Είναι μια εφήμερη ζωή

είναι μια εφήμερη γιορτή

πρόχειρα στημένα τα τραπέζια

με φτηνά χάρτινα

τραπεζομάντηλα στρωμένα

και τα πιάτα, τα ποτήρια, πλαστικά

και τα μαχαιροπήρουνα πλαστικά επίσης

όμως πλούσια τα εδέσματα

οι μεζέδες, τα φαγητά

και τα ποτά, τα αναψυκτικά επίσης

και η καλή διάθεση

η παρέα, το κουβεντολόι

τα γέλια, η χαρά

η ευδαιμονία, τα αστεία

μέχρι που αρχίζουν και πέφτουν οι πέτρες

οι κοτρώνες με ορμή

τα διαλύουν όλα

τα κάνουν θρύψαλα

είπαμε κιόλας - ευτελή τα σερβίτσια

σαν ώριμοι καρποί ενός δέντρου

κάτω απ' το οποίο χωρίς

προνόηση τοποθετηθήκαμε

σαν κουκουνάρια από το πεύκο

σαν υπολείμματα βροχής μετεωριτών

που δεν διαλύθηκαν από την τριβή

στα όρια της ατμόσφαιρας

και πρόβλεψη δεν κάναμε

ποιός μελετά τα αστρονομικά δελτία;

(προσπαθώ όπως κατάλαβες αναγνώστη

με μια -ίσως όχι πολύ πετυχημένη- μεταφορά

ν' αναφερθώ στα άξαφνα και άσχημα μαντάτα

που έρχονται καμιά φορά τις ώρες

της σχόλης και της αργίας

τις στιγμές τις χαλαρές, τις ανάλαφρες

τις ίσως κάπως χαζοχαρούμενες

και αφορούν τον αιφνίδιο χαμό

προσώπων κοντινών και ίσως προσφιλών

συναδέλφων, συγγενών ή φίλων

που πρόωρα χάθηκαν ενώ

μέχρι προχτές ήταν μαζί μας

δίπλα μας στη ζωή μας και

μας αφήνουν άναυδους ν' αναρωτιόμαστε

τί στο καλό γιορτάζουμε και πώς/γιατί

χαιρόμαστε, γλεντάμε...) 

και τέλος πάντων αφού

κοιτά ο ένας αμήχανα τον άλλον

κάποιοι σηκώνονται και παν

και φέρνουν σακούλες μεγάλες

σκουπιδιών που τις είχαν για μετά

για το τελικό το μάζεμα

που όμως τ' αρχίζουν τώρα

και κάποιοι άλλοι ανοίγουν

τις συσκευασίες και βγάζουν από μέσα

άλλα τραπεζομάντηλα, ποτήρια

πιάτα και μαχαιροπήρουνα

και στερεώνουν τα τραπέζια με

τίποτα κασόνια ή άλλα μέσα αυτοσχέδια

και στρώνουν πάλι απ' την αρχή

και βάζουν ξανά φωτιά κάτου απ' τα τσουκάλια

κι ανάβουνε τα κάρβουνα

και γεμίζουν τα ποτήρια

αρχίζουνε κάτι κουβέντες "τί είν' η ζωή;"

"ένα τίποτα είμαστε", "ένα πουφ και σβήνουμε"

και τέτοια, καθώς "κάθε μέρα που ξυπνάμε

να λέμε ευχαριστώ"  και άλλα

σιγά σιγά, σταδιακά πιάνει πάλι

της συνεύρεσης ο ρυθμός, ίσως μάλιστα

και κάπως ενισχυμένος μετά

το δυσάρεστο απρόοπτο

σαν για να το ξορκίσει

λίγο αργότερα το γλέντι

έχει ξανά φουντώσει

χαιρετάν οι περαστικοί από το δρόμο

ποιός ξέρει που πάνε φορτωμένοι

υπεράριθμοι  πάνω στα μοτοσακό

στα τρίκυκλα και στην καρότσα του αγροτικού

τους προσκαλούμε εμφατικά

να χαιρόμαστε πρέπει τους μηνάμε

τη ζωή κάθε στιγμή, δεν ξέρουμε

το αύριο τί θα φέρει

καταλαβαίνουνε, γελάνε και ευχαριστούν

όμως φαίνεται βιάζονται κάπου να πάνε

κάτι λένε, δεν ακούμε

πολύς ο θόρυβος κ' η φασαρία

φεύγουν, χάνονται στο βάθος

του χωματόδρομου μες στον κουρνιαχτό

που σηκώνουν τα τροχοφόρα τους

όλοι την ίδια σκέψη κάνουν

στις άλλες εκλογές

μαύρο στον Δήμαρχο

που δεκαετίες τώρα λέει πως

θα ασφαλτοστρώσει.

 

Της νύχτας βλέπει η μέρα και

Τα ρούχα της νύχτας

παράταιρα  τόσο που μοιάζουν το πρωί

(ομιλώ για γυναικεία περιβολή)

σχεδιασμένα ν' αναδεικνύονται στο σκότος

το ημίφως, τους τεχνήεντους φωτισμούς

με την πρώτη λάμψη του ήλιου

φαίνονται άτονα, ξέθωρα, ασύνδετα

-καθώς είπαμε ήδη- με τη στιγμή

- "καθόλου δεν πήγες σπίτι σου καλή μου,

δεν ξάπλωσες, δεν άλλαξες;"

μα κ΄επιπλέον όλη αυτή η σάρκα η ακάλυπτη

η υπό άλλες συνθήκες θελκτική

και των επιθυμιών εγερτική

τώρα σχεδόν ακόμα κ' ενοχλεί

"μα πώς γίνεται;" αναρωτιέσαι

ίσως γιατί τα θεάματα αυτά θυμίζουν

το νόημα και τη χαρά της ζωής

την ώρα ακριβώς που όλοι

απομακρύνονται από αυτά καθώς

τρέχουν να προλάβουν το τραίνο

το λεωφορείο, να ξεκινήσουν με τ' αμάξι

πριν πλακώσει κίνηση

να παν' να αρχινίσουν έγκαιρα

οκτώ (τουλάχιστον) ώρες εργασία

καταναγκαστική.

Επαγγελματικός προσανατολισμός

Λες και δεν το κατάλαβε

από την πρώτη τη στιγμή

σκέφτεται ολοένα

και τώρα ακόμα

τριάντα σχεδόν χρόνια μετά

πως ήταν λάθος, σφάλμα,

αστοχιά, κόντα πορεία

ένα τέκνο του Νότου να ρωτά

ως υποψήφιος για εργασία

να μάθει μαθές και 

τον καθημερνό του προορισμό

παίρνοντας την απάντηση

"στα Βόρεια προάστια

εδρεύει η Εταιρεία". 

 

Το καιρικό φαινόμενο

Έχει κατέλθει ο ουρανός

πυκνώνουν τα σύννεφα

συχναίνουν οι κρότοι

το πάει για καταποντή

και πλημμυρίδα 

και θα αδρανήσουν πάλι

τα έτσι κι αλλιώς ελάχιστα

σωστικά συνεργεία

πού ΄ν΄ όταν τους χρειαζόμαστε;

δεν υπάρχει κράτος

μόνη διέξοδος η αυτενέργεια;

αυτό μας λέτε δηλαδή;

Μαζεύω σωσίβια.

Ουκ έστιν κόρος κ' επαρκεσμός

Πάλι σωρεύτηκαν

σε μια στοίβα ψηλή

βιβλία στο κομοδίνο

αδιάβαστα παλιά

ή νέα αγορασμένα

πολλά μαζί ταυτόχρονα αρχινισμένα

κάθε χαλιναγώγησης προσπάθεια απότυχε

και όλες οι ελπίδες περιορισμού

μάταιες αποβαίνονται

οι λέξεις δε χορταίνονται.

Στο Γουέστ ξέρουνε ρίμες

Ο Κάουμποη Μπηλλ προχώρησε

στις εσχατιές της Δύσης

σ΄εδάφη ανεξερεύνητα

στις ερημιές της Φύσης

έκαμε όμως εισβολή

στ' απάτητα αυτά μέρη

κι απ' των Σοσόνι τη φυλή

Ινδιάνος με καρτέρι

του λιάνισε τη μούρη

με ένα δίφατσο πολύ

και κοφτερό τσεκούρι.

Σαπφικό

Ανοίγω τα μάτια πάντα πρώτη αρκετά
αφότου έχει ξημερώσει
δεν κοιμόμαστε βλέπεις και πολύ νωρίς
καθώς επίσης και παρά τον παραπάνω
από ενάμιση χρόνο σχέσης
και ένα χρόνο συγκατοίκησης
σπάνια μπορὼ να θυμηθὼ
να ξαπλώνουμε μόνο με ίσως διάβασμα
ψιλή κουβέντα κι άλλα τέτοια
το ερωτικό το πάθος καλά κρατεί
και εκδηλώνεται κάθε βράδυ, μάλιστα
καμμιά φορά επαναλαμβάνονται οι εκδηλώσεις αυθορμήτως
και εν τω μέσω της νυκτός
επόμενο άρα το πρωί να παρατείνεται ο ύπνος κάπως
καθώς βεβαίως και οι εργασίες μας δεν
απαιτούν πολύ πρόωρη έγερση...
δε σε ξυπνάω παρά μόνον όταν τα κέφια είναι μεγάλα
κ᾽ υπάρχει χρόνος άφθονος για νέο κύκλο "δράσης"
τα Σαββατοκύριακα ας πούμε, στις διακοπές ή τις αργίες
αλλιώς σηκώνομαι και σ᾽ αφήνω στο κρεββάτι
μ᾽ αρέσει ὀμως που το πρώτο πράγμα που αντικρύζω
είναι το πρόσωπο σου από το πλάι ή μπροστά
ανάλογα τη στάση ύπνου
ή αλλιώς τους βοστρύχους των πλούσιων μαύρων μαλλιὼν σου
για αυτά και για τα σμιχτά σου φρύδια και τη γραμμένη μύτη
και το μελαχρινό σου δέρμα σε λέω Μινωΐτισσα
Κρητικοπούλα κατευθείαν απόγονο
κείνων που εικονίζονται στις τοιχογραφίες
ίδια με τις προγόνους σου
κ᾽ ας έχουνε περάσει δεκάδες οι αιώνες
το δεύτερο που βλέπω είναι το Βουνό
από το σοφά τοποθετημένο ψηλά
οριζόντιο παράθυρο του υπνοδωματίου
που προς το όρος έχει προσανατολισμό
πριν πιάσουμε το σπίτι αυτό, στο πλάτωμα
απάνω απ’ τα Χανιά αναρωτιόμουν
για το σκοπό ετούτου του κουφώματος
ίσως έλεγα για εξαερισμό, αλλά δεν ήταν ἐτσι...
είχε προβλέψει ορθά ο αρχιτέκτονας
και τις προθέσεις του κατανοούσες μόνο από την οριζόντια θέση
ξαπλωμένη δηλαδή, βλέποντας μες απ’ το τζάμι
τα Λευκά Όρη σαν σε κάδρο!
τί μεγαλοπρεπής οροσειρά! σε μήκος
ατελείωτο φαίνεται να εκτείνεται
με πλήθος μέγα κορυφών πάνω απ’ τα δυο χιλιάδες μέτρα
ιδίως το χειμώνα χιονοσκέπαστα είναι ακόμα πλέον εντυπωσιακά
εξ ού μάλλον και τ΄ όνομα τους
είτε τη μέρα φράσσοντας τον ορίζοντα
καλύπτοντας μέρος του ουρανού ή τις φεγγαράτες νύχτες που
αντανακλούν ασημολουσμένα το φως και γύρω λάμπουν...
απομακρύνομαι από την κοινή κλίνη
κατεβαίνω ως την κουζίνα στο κάτω πάτωμα
επιστρέφω λίγο αργότερα με μία κούπα τσάι
κάθομαι στην πολυθρόνα, πίνω αργά και σε χαζεύω
τα σκεπάσματα έχουν πέσει σχεδόν στο πάτωμα
αποκαλύπτοντας το αγαπημένο σώμα
χωρίς κανένα απολύτως κάλυμμα
μιας και χειμώνα - καλοκαίρι κοιμόμαστε γυμνές
με θαυμασμό και με λατρεία κοιτώ τα μέλη τα καλλίγραμα
που δεν χορταίνω μ᾽ όλες τις αισθήσεις
ιδίως τα χωρίσματα ανάμεσα, τις σχισμές, τα μυστικά που κρύβουν
και δεν έχω κουραστεί να εξερευνώ...
το νεαρό ακόμα της ηλικίας
μια φυσική ως φαίνεται γενετική προδιάθεση
μα και η τακτική σωματική άσκηση είναι που ἐχουν συμβάλλει
σ᾽ αυτήν την τέλεια αρμονία
των σφριγηλὼν μυὼν
με την απαλή θηλυκή σάρκα
την καλοσχηματισμένη πλάτη
τα χυτά πόδια τόσο
τα στητά στήθη
τη θελκτική κοιλιά
μα πάνω απ’ όλα τους τορνευτούς λαγόνες
που είναι με διαφορά το πιο αξιοθαύμαστο σημείο
στο ιδανικό αυτό κορμί
πιάνω το σημειωματάριο που είναι στο τραπέζι
πιάνω το μολύβι
μετακινὼ το βλέμμα για μια φορά ακόμα
από το σώμα στο κρεββάτι
στη φύση, το βουνό έξω απ’ το παράθυρο και πάλι πίσω
κ’ αρχίζω να γράφω αργά, νωχελικά
τόσοι και τόσες άλλες έχουν γράψει ύμνους για
την ομορφιά των γυναικών τους
τα μάτια, τα βλέφαρα, το πρόσωπο, το γέλιο, τη φωνή
την κίνηση, την περπατησιά και άλλα
οπότε λέω ας είμαι η πρώτη
(αν είμαι, ίσως με έχει προλάβει κάποια άλλη)
πάντως θα το επιχειρήσω
να γράψω μια Ωδή
για τον κώλο σου.

Τα μάτια

Είχαν μάτια μόνο ο ένας για τον άλλον

"μάτια μου τί να σου φέρω;"

"πείνασες ματάκια;"

"πού θα σε πάω φέτος διακοπές

ματάκια μου γλυκά;"

και πάει λέγοντας όλη μέρα

κάθε μέρα

μιλώ για το ζευγάρι που μέναν

στην κάμαρη στο βάθος της αυλής

όλο περνούσαν μπρος απ' τη δική μου

πού ΄ταν η πρώτη, πλάι στην είσοδο

δεν είχαμε πολλά

τους καλημέριζα, τους καλησπέριζα

τους έλεγα για διάφορες εργασίες

για τα της κοινής χρήσης

ότι πρέπει να παραγγείλουμε

την πλήρωση της δεξαμενής καυσίμων

και να συντηρήσουμε τον καυστήρα για τον χειμώνα

πως ήρθε η ώρα για την ετήσια απολύμανση

των χώρων και τέτοια

είχα βλέπεις επιφορτιστεί με

τα καθήκοντα του διαχειριστή του χώρου

δε νομίζω πως ούτε με βλέπαν καλά καλά

το οπτικό πεδίο του ενός

καταλαμβανόταν μόνο από το είδωλo του άλλου

και τη φωνή μου ίσα π' άκουγαν

αχνή, ανεπαίσθητη, σαν μέσα σ' όνειρο

θα έφτανε στ' αυτιά τους

αυτά, άλλα δεν είχαμε

μπορώ να πω πως δεν τους συμπαθούσα

μου προκαλούσαν μία άπωση

έναν εκνευρισμό, μιαν ταραχή ακόμα

προσπαθούσα όταν ησύχαζα να

σκεφτώ ποιά ήταν η πηγή αυτών μου

των συναισθημάτων

τα απογεύματα οπού περνούσα καμμιά

περίπου ώρα στο καφενείο

τα Σαββατοκύριακα άμα είχε καλοκαιριά

που καθόμουν στα παγκάκια του πάρκου

ή και τις καθημερινές στον ηλεκτρικό σιδηρόδρομο

που μεταχειριζόμουν για να μεταβώ προς

και -ασφαλώς- να επιστρέψω από

την εργασία μου, σαν έβρισκα

θέση ίσως πλάι στο τζάμι

παρατηρώντας έξω εναλλασσόμενα

τα αστικά τοπία να περνούν

νά' ταν που τους θεωρούσα σνομπ

αμέτοχους κι απόμακρους απ' την

καθημερινότητα, τους καημούς, τα προβλήματα

μα και την ίδια τη ζωή των

γύρω τους απλών ανθρώπων

μόνη τους έννοια ο ένας για τον άλλον

ή μήπως ήταν φθόνος που κατάφερναν

να βρουν και να βιώνουν το

σπάνιο αίσθημα της λατρείας

αντικείμενο της οποίας ήταν

βέβαια ο ένας για τον άλλον

ή ίσως νά 'ταν τελικά μια

ανησυχία έντονη, μια αγωνία

τί θα απογίνει -ο μη γένοιτο- ο

ένας, αν τύχει να χαθεί ο άλλος;

 

Οι μικροί

Αυτοί οι μικροί καθημερινοί ηδονισμοί

είν' άραγε μία (η μόνη) μέθοδος επιβίωσης;

είναι μια έκφραση ευγνωμοσύνης

προς τους συνανθρώπους, προς τη Ζωή, τη Φύση

και προς Τον αυτών και όλων Πλαστουργό;

από την άλλη μοιάζει κάπως οξύμωρο

συχνότατα άκαιρο και σε κάνει

να σκέφτεσαι την πιθανότητα να είσαι

ένα φυγόπονο, εθελότυφλο, ανάλγητο τομάρι

το οποίο -όχι χωρίς ενοχές- την ώρα

που μαίνονται σε διάφορες περιοχές

πόλεμοι φονικοί με θύματα εκατοντάδες

ακόμα και μεταξύ του αμάχου πληθυσμού

ή φυσικές καταστροφές μεγάλης κλίμακας

αλλά κι ακόμα γύρω σου, στο πιο

το κοντινό σου περιβάλλον

άνθρωποι που γνωρίζεις και που νοιάζεσαι

ζορίζονται, αγχώνονται, θλίβονται

απελπίζονται, κλαιν και σπαράζουν

κ' εσύ γυρνάς στον ήλιο

μια μέρα του χειμώνα με καλοκαιριά

κι άλλο το πρόσωπο να σου ζεστάνει

μετά την πρώτη τη γουλιά του πρωινού καφέ

αφήνεις να σου φύγει ένα Ααχ! απόλαυσης

που από τα μύχια βάθη ξεπηδά

στη γοητεία παρασύρεσαι της θέας

κάποιας ακάλυπτης σωματικής καμπύλης

γελάς με την καρδιά σου

μ' ένα χοντρό αστείο που κάνει ο συνάδελφος

και με αδημονία περιμένεις

νά ΄ρθει η ευλογημένη του βραδινού η ώρα

νά ΄χει καταλαγιάσει της μέρας η χλαπαταγή

και μ΄όρεξη πολύ, σχεδόν με βουλιμία

καθώς κάποια ταινία παρακολουθείς να φας

την αχνιστή σου σούπα.

                

Ο Μεγαλόφωνος

Πάντα υπάρχει ένας τέτοιος

στις φλυαρίζουσες παρέες

λαλίστατος και κατά κανόνα μπουρδολόγος

λογοδιαρρέει ακατάσχετα

περνούνε τα λεπτά

τα τέταρτα, τα ημίωρα

χωρίς καμμία κάμψη

ή ενδείξεις ότι πρόκειται

κάποια στιγμή να το βουλώσει και να σκάσει

κ είναι ίσως -κυρίως-

η ένταση της απαίσιας φωνής του που ενοχλεί

εισδύει στο κεφάλι

τρυπάει τον εγκέφαλο

προκαλώντας πόνο οξύ

και γεννώντας σκέψεις

μοχθηρής εκδίκησης

για πράξεις βίας που αφού

ίδιον και μεγαλύτερον κατά πολύ

πόνο θα δημιουργήσουν

το αποτέλεσμα να φέρουν

δικαιολογημένα πλέον να εκπέμπονται

και μεγαλόφωνα ασφαλώς οι οιμωγές

οι κραυγές της ικεσίας του ελέους

το οποίον και επ' ουδενί δε θα δοθεί

κ' έτσι αργά ή γρήγορα

θα επέλθει η ευλογημένη

και στην περίπτωση αυτή οριστική σιωπή.

Και η ησυχία.

Σύστασις αποδείξεως

Δεν ξέρω αν είναι πράγματι καθώς το ονοματίζω

ή πρόκειται για κάποιο υποδείδος

ό,τι κι αν είναι πάντως

έτσι όπως στέκεται πράσινο και θαλερό

με την εικόνα του αναπάντεχη

και όλως αντιφατική

προς το σημείο που βρίσκεται

συνιστά μίαν απόδειξη θριάμβου

της Φύσεως επί του τεχνικού

του βιομηχανικού πολιτισμού

του -υποτίθεται- επωφελούς και σωτηρίου

αυτός ο θαμνομάραθος που λες φυτρώνει

μες απ' το τσιμέντο και τα κάγκελα

όπως την Κηφισίας ανεβαίνεις δεξιά

στα Σίδερα

του Χαλανδρίου.

Η ερώτηση

Με ρωτάς αν θυμάμαι...

όλα τα θυμάμαι

πολλά, τόσα θυμάμαι

μαι πιο πολύ θυμάμαι τα χείλη της

χείλη υγρά στο σκοτεινό στενό

δίπλα απ' το μπαράκι

στην ερημική παραλία

στο μικρό φοιτητικό διαμέρισμα

και μετά, χείλη καμπυλωμένα

ελαφρά προς τα πάνω

για δεκαετίες σχηματίζοντας

το πιο ζεστό χαμόγελο στη ζωή μου

μα ξαφνικά, από κάποια στιγμή

χείλη ξερά και σκασμένα

τόσες μέρες στο κρεβάτι του νοσοκομείου

μ' ένα μπαμπάκι ποτισμένο στο νερό

να τ' ανακουφίσω προσπαθούσα

όπως με συμβούλευαν οι νοσοκόμες

και στερνή ανάμνηση

άλλη πιο ύστερη Θεέ μου δεν έχω

χείλη παγωμένα.