Τα ρούχα της νύχτας
παράταιρα τόσο που μοιάζουν το πρωί
(ομιλώ για γυναικεία περιβολή)
σχεδιασμένα ν' αναδεικνύονται στο σκότος
το ημίφως, τους τεχνήεντους φωτισμούς
με την πρώτη λάμψη του ήλιου
φαίνονται άτονα, ξέθωρα, ασύνδετα
-καθώς είπαμε ήδη- με τη στιγμή
- "καθόλου δεν πήγες σπίτι σου καλή μου,
δεν ξάπλωσες, δεν άλλαξες;"
μα κ΄επιπλέον όλη αυτή η σάρκα η ακάλυπτη
η υπό άλλες συνθήκες θελκτική
και των επιθυμιών εγερτική
τώρα σχεδόν ακόμα κ' ενοχλεί
"μα πώς γίνεται;" αναρωτιέσαι
ίσως γιατί τα θεάματα αυτά θυμίζουν
το νόημα και τη χαρά της ζωής
την ώρα ακριβώς που όλοι
απομακρύνονται από αυτά καθώς
τρέχουν να προλάβουν το τραίνο
το λεωφορείο, να ξεκινήσουν με τ' αμάξι
πριν πλακώσει κίνηση
να παν' να αρχινίσουν έγκαιρα
οκτώ (τουλάχιστον) ώρες εργασία
καταναγκαστική.
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου