Μετά το δείπνο προσφέρθηκα να κάνω τα πιάτα (ε, να κάνω κάτι κι εγώ). Πριν το πλύσιμο είπα να πετάξω όσα υπολείμματα υπήρχαν μέσα τους: σάλτσες, αποφάγια, κουκούτσια, κόκαλα κ.λ.π. Πήρα ένα και πήγα ως τον σκουπιδοτενεκέ, στην άκρη της κουζίνας, δίπλα στην μπαλκονόπορτα. Πάτησα το ποδόπληκτρο, υψώθηκε το καπάκι και κρατώντας το πιάτο πλάγια έπρωξα με το πηρούνι τα όποια περιεχόμενα. Κι ενώ η πτώση είχε ξεκινήσει, διαπίστωσα - έντρομος - πως το πόδι μου είχε χαλαρώσει, δεν πατούσε όσο έπρεπε, το καπάκι έκλεινε και θα έπεφτε επάνω του ό,τι προοριζόταν για το εσωτερικό. Αντιδρώντας αστραπιαία και βίαια, πάτησα πάλι με δύναμη. Αλλά δεν πρόλαβα... Αυτά που, τελικά όντως, είχαν προσγειωθεί πάνω στο καπάκι: σάλτσες, αποφάγια, κουκούτσια, κόκαλα κ.λ.π. εκσφενδονίστηκαν με δύναμη, σκορπίστηκαν γύρω παντού και κόλλησαν στα πλακάκια, στους τοίχους, στα ντουλάπια, στο τζάμι της μπαλκονόπορτας, στην κουρτίνα...
"Όχι ρε γαμώ
το κέρατο μου!..."... δε μπόρεσα να συγκρατήσω την αυθόρμητη, μεγαλόφωνη,
οργισμένη μου αντίδραση.
"Τί έπαθες
αγάπη μου;", ακούστηκε η φωνή απ' την τραπεζαρία.
"Εμ... όχι,
τίποτα, παραλίγο να μου γλιστρήσει, να μου πέσει το πιάτο, αλλά το
πρόλαβα...".
"Αχ! πρόσεξε
καλέ μου, ξέρεις πόσο αγαπάω το σερβίτσιο της μαμάς που μας χάρισε στο γάμο,
ήτανε προίκα της απ' τη γιαγιά. Και έχεις προσέξει ασφαλώς πόσο ταιριάζει το
μοτίβο της διακόσμησης με τις καινούριες μας κουρτίνες που μου πήρε μήνες για
να βρω. Δεν έχει άλλο τέτοιο ύφασμα, έκλεισε το εργοστάσιο, τα τελευταία μέτρα
πήρα...".
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου