Σταυροί

Έχω δύο μικρούς σταυρούς

ίδιους, πανομοιότυπους

είν' σκαλιστοί, ανάγλυφοι

στη μια πλευρά αναπαριστούν

τον Κύριο επί του Ξύλου

κι από την άλλη με φιγούρες μικροσκοπικές

σκηνές διάφορες απ' τις Γραφές κι από τα Πάθη

είναι οι μικροί αυτοί σταυροί

για μένανε πολύ σημαντικοί

πολύτιμοι μπορώ να πω

με μία ίσως κάποια η αλήθεια είναι δόση υπερβολής

οι μικροί αυτοί σταυροί πως είναι

ότι μου θυμίζουν μια σκηνή του βίου μου σημαδιακή

οπού δε θέλω να ξεχάσω κι εσυνέβη... πάνε χρόνια

πάνω μου δεν κρεμάω τους σταυρούς

τίποτα δεν κρεμάω

όμως τους έχω πάντα μπρος μου μόνιμα

τον έναν στο γραφείο του σπιτιού

απάνω στη σελίδα την πίσω τη λευκή

του επιτραπέζιου του ημερολογίου

αυτή που είναι αντικρυνά

από εκείνην της εκάστοτε ημέρας

και δίπλα έχω ξαπλωμένο

άλλονε ένανε μικρό σταυρό

φέρνει Μαλτέζικος στο σχήμα 

είν' από ξύλο απλό, βερνικωμένο

που έχει όμως με τα χρόνια πια φθαρεί

αυτόν κάποτε κρέμαγα, όταν ήμουνα παιδί

μ΄ένα δερμάτινο λουρί απ' το λαιμό περήφανα

για ένα τουλάχιστον και μάλλον μόνο καλοκαίρι

δώρο ήτανε από κάποιον μεγάλο στο χωριό

μέλος της οικογένειας, ας πούμε θεία ή θείο

αγορασμένο σε ένα πανηγύρι ίσως που πωλούν

διάφορα μπιχλιμπίδια

ή προσκυνητική επίσκεψη σε κάποιο μοναστήρι

χαμένος ήταν για δεκαετίες και βρέθηκε

σε μια προσφάτως εκκαθάριση

τον άλλον το μικρό σταυρό

τον έχω για να κρέμεται απ' τον κεντρικό

καθρέπτη του αυτοκινήτου

και να τον βλέπω έτσι πάντα όταν οδηγώ

μαζί του κρέμονται και δύο σουβενίρ

που μού' χει φέρει από χώρα μακρινή

σε δυο ταξίδια 'κει που έκανε ένα πρόσωπο

παιδί υπεραγαπημένο

κι όσο για το πώς βρέθηκαν στα χέρια μου

ορίστε να σας πω

πριν από δεκαπέντε χρόνια παραπάνω

στην πρώτη απ' τις αλίμονο πολλές

που επακολούθησανε τόσες τις νοσηλείες

της σχωρεμένης πλέον της μάνας μου

η οποία είχε τότε χτυπηθεί

από ασθένεια σοβαρή, ενδεχομένως και μοιραία

που τη συγκεκριμένη ωστόσο την ξεπέρασε

για να συμβούν μετά πολλές ακόμα άλλες

μαζί είμασταν σε μια από τις τακτικές μέρες της θεραπείας

στην ογκολογική την κλινική

και περιδιάβαινε θυμάμαι ένας κύριος

ήσυχος, ηλικιωμένος, σιωπηλός

και εμπαινόβγαινε στους θάλαμους και άφηνε

απάνω στα τροχήλατα τραπέζια της εστίασης

που βρίσκονται δίπλα από τα κρεββάτια

ετούτους τους σταυρούς καθώς μαζί

κάτι από σκληρό χαρτί γυαλιστερό κάρτες με προσευχές

θορυβηθήκαν κάποιοι ασθενείς και συνοδοί

λέγαν μην είναι μήπως κανάς αγύρτης επιτήδειος

που θέλει ν' αποσπάσει προσοχή

και κάτι να σουφρώσει

ή ίσως να γυρεύει πιο μετά

χρήματα υποτίθεται για κάποιο

ιερό κι άγιο σκοπό

κι έτσι προς τούτο μερικοί

νύξεις του κάναν και παρατηρήσεις

όμως εκείνος απαντούσε με χαμηλή φωνή

"Τίποτα δε ζητώ, έτσι τ΄αφήνω

για βοήθεια κι ευλογία

καλή σας δύναμη, καλό κουράγιο, καλημέρα σας"

και εσυνέχιζε...

Έχω δύο μικρούς σταυρούς

ίδιους, πανομοιότυπους

μαύρους στο χρώμα

πλαστικούς

πολύτιμους.