Ο ναός

Το εκκλησάκι καταμεσής του κάμπου

ήτανε ολοφάνερα παλιό

εντάξει, όχι και βυζαντινό

πάντως, ως λεν, από την εποχή της Επανάστασης

μικρό και ταπεινό αλλά περιποιημένο

σε τόπους τόπους είχαν γίνει

προσεκτικές προσθήκες στη λιθοδομή

και ήταν σε σημεία ασπρισμένο με ασβέστη

ο χώρος καθαρισμένος γύρωθεν 

κι ένα παγκάκι κάτω από τη χαρουπιά

κρεμόταν το κλειδί απ' το μάνταλο

γι όποιον πιστό θα ήθελε

να μπει να προσκυνήσει

το συντηρούσε ιδίοις εξόδοις όπως έμαθα

επί γενιές η φαμελιά των αγελαδοτρόφων

που είχαν παρακείμενο οικόπεδο

όπου είχαν φτιάξει σταύλους

και με τις ώρες κάθονταν

τα ευμεγέθη, ειρηνικά και συμπαθή τετράποδα

μπρος στο χωράφι και λιαζόνταν ή βοσκούσαν

για να αποσυρθούν μέσα στο κτίριο σαν έδυε ο ήλιος

προς άρμεγμα και δια τα περαιτέρω

κανείς δε γνώριζε πώς λέγαν το ναό σαν κτίσθηκε

μα πια όλοι τον ξέρουν ως

η Παναγιά η Βουστάσα.