Περί βεβηλώσεως της ευλογίας

Πόσο το κάλλος
και Θε μου πώς μ' ευλόγησες
τόσ' όμορφη πατρίδα
ιδίως τώρα, καλοκαίρι
τα αναρίθμητα χιλιόμετρα ακρογιάλια
με τα γαλάζια τα νερά
που κάτω από τον ήλιο ασημίζουνε
και μέσα τους βουτούν
στους κόρφους τους κρυφούς
τα πέφκα ολοπράσινα
ν' αλμυροδροσερέψουν
πέρα στο πέλαγο ανοιχτό
σπαρμένα τα νησιά
μικροί κόσμοι πλωτοί καθένα τους
και γύρω απ' τις πλαγιές οι μυρωδιές
μυρτιά, θυμάρι, ρίγανη
κι όπου βρεθεί τρεχούμενο νερό
σκιές, δροσιές, πλατάνια
και άμα ανηφορίζεις στα βουνά
λόγγοι, έλατα και δάσα

Τέτοια εποχή δεν είναι μέσα για να κάθεσαι
μα ολοένα να γυρνάς παντού
να αγναντεύεις, να κοιτάς
να οσφραίνεσαι, ν΄ακούς
να γεύεσαι, να ακουμπάς, ν΄αγγίζεσαι
όσο είναι ο καιρός καλός
και φωτεινή η μέρα
κάθε γωνιά άμα μπορείς να ιδείς
αυτού του τόπου του πεντάμορφου
έξω συνέχεια, περιηγούμενος
δεν είναι τώρα ώρα για σπίτι
για ξάπλες και για καναπέ

Αχ! να μην ήταν μοναχά
κείνα τα πλαστικά
ποτήρια του φραππέ.