Μίλα μου

Νά ξερες πόσο πολύ σε θυμάμαι

κι ότι σε σκέφτομαι...

μην ειν΄ κάθε μέρα;

μια κουβέντα σου θά ‘θελα

για παρηγοριά έτσι όπως κάθομαι

ολομόνος δω πέρα

έχει γύρω γεμίσει

ο κόσμος μίσος και ζόφο

απελπισία και άγχος και τρέλλα

σαν έφυγες σχέδιασα καλοκαίρι γαλήνης

μα σαν ο άνθρωπος σχέδιαζε

ο Θεός δεν εγέλα;

κι εσύ δε μιλάς κι έχει μπει πια Ιούλιος

μα όλο βρέχει· προσπαθώ στη βεράντα

για ανακούφιση κάτι να γράφω

γιατί δε μιλάς; αφού το λένε

δυνατή ειν’ η φωνή και ακούγεται
της μάνας πέρα απ’ τον τάφο.